andy dufresne

λιτό και τεμπέλικο ιστολόγιο ασήμαντων πραγμάτων

Πέμπτη, Ιανουαρίου 11, 2007

Angel blues

Απόψε είπα να κάνω τον vj, ψώνισα απ’ το youtube και κάνω παιχνίδι, με γυναικείες φωνές, θλιμμένες, ουράνιες, αγγελικές κι ανθρώπινες, δεν θυμάμαι ποιος είχε πει ότι οι γυναίκες είναι... πιο άνθρωποι.
Ποτέ δεν με έριχναν τα θλιμμένα τραγούδια, το αντίθετο μάλιστα, μου λειτουργούν σαν ομοιοπαθητική
θεραπεία.
Με ιδιαίτερη υπερηφάνεια παρουσιάζω κατά σειρά εμφάνισης τέσσερις Μεγάλες Κυρίες.


Hope Sandoval, το ξωτικό των Mazzy Star, στο «Fade Into You», Elizabeth Fraser, με το σχήμα των This Mortal Coil, side project των Cocteau Twins, ερμηνεύει, όσο πιο minimal μπορεί, το «Song to the Siren» του Tim Buckley, PJ Harvey στο ελεγειακό «Send his love to me» και… last but not least… Patti Smith σ’ ένα απ’ τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια ever, το «Dancing barefoot», σε live εκτέλεση με κιθάρα-φωνή.
Enjoy!













66 Comments:

  • At Ιανουαρίου 12, 2007 1:29 π.μ., Blogger giant13 said…

    Andy γειά σου,

    Εκανα σεφτέ στον Πόντικα, μάλλον κάνω και δω. Στοπ ακούω την μουσική.

     
  • At Ιανουαρίου 12, 2007 11:58 π.μ., Blogger basik-ly said…

    Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια από εκείνη τη φοβερή live εμπειρία... Η Patti Smith έβγαζε τα παπούτσια της και τραγουδούσε μπροστά μου - η απόσταση δεν πρέπει να ήταν παραπάνω από 5-7 μέτρα - το Dancing Barefoot. Μυσταγωγία!

    Τώρα ακούω The Feeling - δε λένε πολλά όμως...

     
  • At Ιανουαρίου 12, 2007 7:42 μ.μ., Blogger Sarah said…

    Οι γυναικες πιο άνθρωποι;;;;

    Το ξερεις ότι τα ποσοστα αυτοκτονίας των ανδρων ειναι 4 φορες υψηλότερα απο αυτα των γυναικων (για εδω στις ΗΠΑ μιλω.)

    Αλλά... τα ποσοστά αποτυχημένης απόπειρας αυτοκτονίας είναι τρεις φορές υψηλότερα για τις γυναίκες απ'ό,τι στους άνδρες;

    Τωρα για το δεύτερο σκέλος του ποστ σου, τι να πω.... είσαι μέγας γνωστης... so far I'm with you.

    Αλλα γιατι ποτε καμια γυναικα δεν έγινε "θρύλος" όπως οι Μπητλς, ο Πρίσλεϋ, ο Σινάτρα.... δηλαδή γιατί όχι στον ίδιο βαθμό;

     
  • At Ιανουαρίου 12, 2007 8:33 μ.μ., Blogger Αλεξία Ηλιάδου (synas) said…

    Έγιναν... Billy Holiday, Janis Joplin, Madonna... Νανά Μούσχουρη!!

     
  • At Ιανουαρίου 12, 2007 9:17 μ.μ., Blogger Sarah said…

    Synas
    Οχι στον ιδιο βαθμό, δεν το νομίζω. Σε πολύ μικροτερο βαθμό.

     
  • At Ιανουαρίου 12, 2007 9:54 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    basik,
    τι τυχερός! Υποθέτω σε μικρό club την είδες.
    Την έχω δει κι εγώ live αλλά σε arena, που δεν της πάει και τόσο.
    Η τρίχα κάγκελο πάντως και... κλάαααμα...


    πανάσχημη,
    αν στο ένα άκρο βάλουμε το ζώο, τον απολίτιστο sapiens και στο άλλο άκρο τον άνθρωπο, το σύγχρονο άνθρωπο, τον πιο πολιτισμένο και εκλεπτυσμένο, τότε αισθάνομαι ότι οι γυναίκες είναι πιο ανθρώπινες.

    Οι άντρες είμαστε πιο ζώα, πιο primitive.
    Μπουνταλάδες.

    Δες την ερμηνεία, τους μορφασμούς της Patti στο video και θα με καταλάβεις.


    Περί γυναικών-θρύλων.
    Σε πολλούς τομείς ισχύει αυτό, ότι οι άντρες-θρύλοι είναι πολλοί περισσότεροι (επιστήμη, σκάκι, τέχνες κλπ).
    Άρα το θέμα δεν έχει να κάνει μόνο με τη μουσική, είναι γενικότερο.

    Εγώ νομίζω ότι οι γυναίκες δεν ήταν ελεύθερες, μέχρι πολύ πρόσφατα.
    Έτσι, για πολλά χρόνια, δεν ασχολήθηκαν με ζητήματα "πολυτελείας" όπως η τέχνη.
    Και όσες ασχολήθηκαν είναι δυο φορές ήρωες, διότι είχαν ν' αντιμετωπίσουν κατακραυγή ή ειρωνία.

    synas,
    θα συμφωνήσω με την πανάσχημη.

    Η τριάδα που αναφέρει η πανάσχημη είναι απλησίαστη.
    Εγώ θα 'βαζα και τον Dylan και τον Lou Reed.
    Το ίδιο ισχύει και στα άλλα μουσικά είδη, στην κλασική μουσική, στην world music κλπ.

     
  • At Ιανουαρίου 12, 2007 11:50 μ.μ., Blogger broccoli said…

    ωραίο vj-set κλασικής μουσικής!

     
  • At Ιανουαρίου 13, 2007 10:19 π.μ., Blogger Nikos Dimou said…

    Πάντα πιο προχωρημένος...

    εγώ πήγα στο φοτο-μπλογκ εσύ στο βίντεο και μετά μουσικής

    κίνηση και ήχος - δύο προσθετες διαστάσεις.

    Patti Smith for ever!

     
  • At Ιανουαρίου 13, 2007 10:22 π.μ., Blogger Nikos Dimou said…

    Νανα Μουσχουρη;

    μπλιααάχ

    όλη η μικροαστική μανταμίστικη μελό σάλτσα!

    μπλιααάχ!

     
  • At Ιανουαρίου 13, 2007 12:48 μ.μ., Blogger antvol said…

    Andy,

    εξαιρετικά κομμάτια, σ' ευχαριστώ.

     
  • At Ιανουαρίου 13, 2007 3:19 μ.μ., Blogger Αλεξία Ηλιάδου (synas) said…

    Η Νανά Μούσχουση αναφέρεται ως μία από του best selling artists όλων των εποχών. Γι' αυτό την ανέφερα. Στη Wikipedia την έχει στο No18: "20th Century Masters - The Millennium Collection: The Best of Nana Mouskouri CD Yahoo Shopping; accessed December 2006; claims 300 million".

     
  • At Ιανουαρίου 13, 2007 4:18 μ.μ., Blogger Eleni63 said…

    Eξαιρετική ιδέα. Παραγγελιές δέχεστε?

     
  • At Ιανουαρίου 13, 2007 4:20 μ.μ., Blogger ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said…

    Για στον Άντυ και στην παρέα. Πολύ καλλή ιδέα το VJing.

    Τι άλλο θα δούμε....

     
  • At Ιανουαρίου 13, 2007 7:47 μ.μ., Blogger Sarah said…

    Η Νανα Μουσχουρη δεν θα είχε αγαπηθει τόσο από τους Γάλλους αν ήταν κακιά. Μελο τα τραγουδια, ναι... αλλά η φωνή και η παρουσίαση;


    Θα σας πω γιατί. Οταν ήμουν φοιτήτρια στο Μπαφαλο ηρθε για μια παράσταση. Στο τέλος της συναυλίας εδιωξε τους μουσικούς, έκλεισε το μικροφωνο και τραγούδησε μόνη της, ολομόναχη, μέσα σε μια απέραντη αιθουσα, το Amazing Grace.

    Νομιζω δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτο που ένιωσα τοτε.

     
  • At Ιανουαρίου 13, 2007 8:22 μ.μ., Blogger Sarah said…

    Αντυ
    Ξερεις τι ακουω τωρα;
    Sarah Brockman στο "Whiter shade of pale"

    ΜΑΓΙΚΗ ΦΩΝΗ!!
    Αλλά ποτε δεν θα πουλήσει όσο πουλα ο νεκρος Ελβις.

     
  • At Ιανουαρίου 13, 2007 8:41 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Oπως το ΄πες broccoli, κλασσικής μουσικής...


    Περί Νανάς Μούσχουρη.
    Δεν είναι του γούστου μου, αλλά είναι καλή σ' αυτό που κάνει.
    Και σίγουρα έχει δίκιο η synas που λέει ότι είναι μοσχοπούλητη.
    Βέβαια, αυτό κάτι λέει (δεν είσαι τυχαίος όταν πουλάς πάρα πολύ), αλλά δεν σημαίνει ότι αρέσεις και σε όλους.
    Κι ο Elton John πουλάει τόνους, αλλά εμένα μου φέρνει αλλεργία.

    Πάντως, άλλο μοσχοπούλητος κι άλλο μύθος.

    Τώρα που είπα αλλεργία, θυμήθηκα μια ωραία ιστοριούλα.
    Ανέκαθεν, μου έφερναν αλλεργία οι BeeGees.
    Τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκε ένα γκρουπάκι, οι Scissor Sisters, οι οποίοι είναι ίδιοι οι BeeGees.
    Ε, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μ' αρέσουνε!
    Άβυσσος...

    Η Sarah Brockman έχει εκπληκτική φωνή, δεν την έχω ακούσει στο "Whiter shade of pale" όμως.

    To οποίο δυσκολεύομαι να αποδεχθώ από άλλους εκτός των Procol Harum - είναι τόσο ζεστή και κατανυκτική η ερμηνεία τους.


    Σήμερα, όλη μέρα τζαμάραμε στο garage, με δυο 13χρονους, τον δικό μας κι ένα φίλο του, μια ηλεκτρική κιθάρα, μια ακουστική, ηλεκτρικό μπάσο και bongos, we were singing the blues!

    O κιθαρίστας μας (ο φίλος) είναι musically genious, μια μέρα θα μιλάνε πολλοί γι' αυτόν!

     
  • At Ιανουαρίου 13, 2007 9:59 μ.μ., Blogger Sarah said…

    Να πεις στον γιο σου Αντυ πως αν θελει να ραγισει καρδιές, να μαθει το Rainy night in Georgia.
    Αποτελεσματα εγγυημένα.

     
  • At Ιανουαρίου 14, 2007 1:01 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    Πω, πω, τί θυμήθηκες!
    Χτύπησες φλέβα!!!

    Το "Rainy night in Georgia" είναι πολύ, πολύ αγαπημένο μου τραγούδι.
    Το 'χει γράψει ένας πολύ σπουδαίος λευκός bluesman, παντελώς άγνωστος στην Ελλάδα και με μικρή καριέρα (σχετικά με την αξία του) στις ΗΠΑ και αλλού, ο Tony Joe White.

    O άνθρωπος αυτός έχει γράψει τραγούδια όπως το "Soul Francisco", το "Willie And Laura Mae Jones", αλλά το "Rainy night..." είναι το καλύτερο.

    Εγινε γνωστό το ΄70 σε εκτέλεση του Brook Benton, αλλά τo 'χουν πει πολλοί, από ποιον σ' αρέσει;

    Η εκτέλεση του Benton έκανε το κομμάτι γνωστό, αλλά εμένα μου φαίνεται πολύ πλαδαρή σε σχέση με την original του TJ White.

     
  • At Ιανουαρίου 14, 2007 1:39 π.μ., Blogger Sarah said…

    Εγω το εχω με τον Μπεντον αλλά το πρωτάκουσα στη Σαβάνα της νότιας Τζωρτζια.
    Ειναι μια πολη κουκλάρα, από τις ωραιότερες που εχω δει, βουτηγμένη στο πράσινο. Και βρέχει και πολύ. Λες και γράφτηκε για την Σαβάνα αυτο το τραγούδι.

    Τωρα που το θυμηθηκα, οταν μπαινεις στην Τζωρτζια, στα συνορα σε υποδεχεται μια τεράστια πινακίδα που λέει "Georgia on my mind."

     
  • At Ιανουαρίου 14, 2007 1:54 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    Έβαλα το δίσκο του Tony Joe White και έφυγα ήδη για Georgia!

    Να 'σαι καλά υπερατλαντική μου φίλη.
    Στην υγειά μας!

     
  • At Ιανουαρίου 14, 2007 3:29 π.μ., Blogger Sarah said…

    Bottoms up Andy!

    ΥΓ. Τον TJ White δεν τον ηξερα αλλά τον ξερει ο άνδρας μου, μου λέει ήταν γνωστος και ότι αυτος το παρουσιασε σαν γνησιο blues, ο Μπεντον το μοντερνοποίησε κάπως.

     
  • At Ιανουαρίου 14, 2007 11:31 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said…

    Georgia on my mind.
    Για μένα μιλάτε;
    :))

     
  • At Ιανουαρίου 14, 2007 12:47 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Georgia, UR always on my mind, άλλο μεγάλο άσμα...

    πανάσχημη,
    πολύ σωστά τα λέει ο άντρας σου.

     
  • At Ιανουαρίου 14, 2007 6:43 μ.μ., Blogger Zontas said…

    Το απίστευτό με την Elizabeth Fraser είναι ότι σχεδόν ποτέ δεν αναγνωρίζω τη φωνή της αν δεν μου πει κάποιος ότι είναι αυτή. Το ήξερες ότι τραγουδάει στο soundtrack του Lord of the Rings;

    Το καλύτερο μου πάντως από το συγκεκριμένο γκρουπ - το καλύτερο μου γενικώς δηλαδή - είναι το μεθεπόμενο τους, Blood, ένα-ένα τα κομμάτια είναι διαμάντια, με καλύτερο το Till I Can Gain Control Again.

     
  • At Ιανουαρίου 14, 2007 10:35 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    zontas,
    πείεργο που δεν την αναγνωρίζεις, ειδικά αφού σου αρέσει και τόσο!
    Έχει τόσο χαρακτηριστική φωνή και ερμηνεία.

    Το "Blood" είναι αρκετά διαφορετικό από το "It 'll end in tears", για τα μέτρα των This Mortal Coil βέβαια.

    Προτιμώ το δεύτερο να σου πω την αλήθεια, η τελική του γεύση μου πάει περισσότερο.


    Μ' αρέσει που κάποιοι λένε την προτίμησή τους.

    Μέχρι τώρα έχουμε 2 ψήφους για Patti και 1 για Elizabeth Fraser.

    Για να δούμε.

     
  • At Ιανουαρίου 14, 2007 10:49 μ.μ., Blogger Filomila said…

    Ετοιμαζόμουν να πω άλλα, αλλά έθεσες ζήτημα ψηφοφορίας και τσίμπησα!

    My vote goes to Hope (πεθαίνει πάντα τελευταία..!), με την οποία για ελάχιστα δεν ισοψηφεί η Patti.

    PJ Harvey και Fraser στη συνέχεια με αυτή τη σειρά.

     
  • At Ιανουαρίου 15, 2007 12:00 π.μ., Blogger Sarah said…

    Αντε Πατι Σμιθ....

    Πάντως υποψιάζομαι τι δεν αρέσει στον Αντυ.
    Να υποθέσω ότι δεν τρελαίνεσαι για Στράϊσαντ, Χιούστον και Ντιόν;

     
  • At Ιανουαρίου 15, 2007 12:24 π.μ., Blogger Filomila said…

    Γιατί καμιά γυναίκα δεν έγινε "θρύλος"...

    Μία σκέψη μόνο:
    Πώς ορίζουμε το "θρύλο"?

    Andy, λες δεν έχει σχέση (μόνο) με τις πωλήσεις...άρα?
    Στο μυαλό μου έρχεται η απήχηση στο κοινό και, κυρίως, η αντοχή στο χρόνο..

    Το θέμα είναι πράγματι γενικότερο από τον τομέα της μουσικής. Το πόσο ελεύθερες ήταν οι γυναίκες, μέχρι πρόσφατα (ή ακόμα και τώρα), καθώς και η εικόνα που προωθούνταν ως αντιπροσωπευτική του γυναικείου φύλου (κοινωνικές αναπαραστάσεις-media-καθημερινός και επιστημονικός λόγος-τέχνη) ήταν αυτή της ουραγού κι όχι ταγού...Της fan κι όχι του καλλιτέχνη..

    Έχουμε να περιμένουμε λοιπόν...



    BTW...ήσουν στη συναυλία????...
    :)


    PS: Μετά τα bambinopost σου, τα μουσικά σου είναι τα καλύτερα (δίνω ψήφο κι εδώ!)

     
  • At Ιανουαρίου 15, 2007 12:54 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    Η Στράιζαντ μ' αρέσει, αλλά δεν τρελαίνομαι, η Χιούστον μου αρέσει λίγο (στα πολύ χαρούμενά της μόνο) και η Ντιον δεν μ' αρέσει καθόλου.

    filomila,
    Μην με μπλέκεις βραδιάτικα με ορισμούς.
    Να σου πω πάντως το εξής: υπάρχουν καλλιτέχνες, δίσκοι, τραγούδια και συναυλίες που άλλαξαν ζωές.

    Μπήκες κάπως και βγήκες άλλος.

    Όταν κάποιος το προκαλεί αυτό σε εκατομύρια ανθρώπους, λέγεται θρύλος.

    Άλλο μ' αρέσει πολύ αυτή η μουσική κι άλλο αλλάζει η ζωή μου, ε;


    Στη συναυλία δεν ήμουν εγώ, ο andy ήτανε...

     
  • At Ιανουαρίου 15, 2007 7:19 π.μ., Blogger mariospi said…

    Πρέπει να διαλέξω κάποια; Μ’ αρέσουν και οι τέσσερις...

     
  • At Ιανουαρίου 15, 2007 9:40 π.μ., Blogger Yannis H said…

    "δεν θυμάμαι ποιος είχε πει ότι οι γυναίκες είναι... πιο άνθρωποι."

    Ο ΝΔ, στο δοκίμιο για τη Μαρία Νεφέλη του Ελύτη :)

     
  • At Ιανουαρίου 16, 2007 12:19 μ.μ., Blogger Zontas said…

    andy dufresne said...

    zontas,
    περίεργο που δεν την αναγνωρίζεις, ειδικά αφού σου αρέσει και τόσο! Έχει τόσο χαρακτηριστική φωνή και ερμηνεία.

    Andy

    αν την αναγνώριζα θα σήμαινε ότι έχω καλό αυτί αλλά τότε θα ήμουν αδικαιολόγητος για τα μουσικά μου γούστα :))

     
  • At Ιανουαρίου 16, 2007 12:31 μ.μ., Blogger basik-ly said…

    @ Πανάσχημη

    Η Savannah είναι, όντως, μαγεία. Το ίδιο και το Charleston, λίγο βορειότερα, μόλις περάσεις από τη Τζόρτζια στη Ν. Καρολίνα. (Έχω δύο σχετικά ταξιδιωτικά στο blog μου.)

    Προτεινόμενα τραγούδια για το ταξίδι:

    Savannah Nights-Tom JOHNSTON
    West Savannah-OUTKAST

    και - οπωσδήποτε - One More Sunday in Savannah-Nina SIMONE.

    Για το Charleston τι να πώ; Ο τρελός χορός προς τιμήν του!

     
  • At Ιανουαρίου 16, 2007 12:34 μ.μ., Blogger Alecos Benroubis said…

    Καλημέρα!

    Μπήκα στο blog και έκανα μια σύντομη περιήγηση.

    Μου άρεσε πολύ. Γιατί μου άρεσε;

    1. Έχει ζωντάνια

    2. Δεν το διακρίνει εγωπάθεια

    3. Έχει ποικιλία στα θέματα και πολυμορφία στην απεικόνιση

    Είναι νομίζω σαφές ότι έχετε hobbies
    Αν κατάλαβα καλά είστε και μπαμπάς!

    Πολύ δυνατά αντίδοτα αυτά κόντρα στην ανία και το ψυχολογικό γήρας.

    Ναι, ο Jonny Cash ήταν μεγάλος.

    Αν μη τι άλλο ήταν ανάμεσα στους λίγους (Tom Waits, Leonard Cohen κ.α) που δεν αντέγραψαν τον Dylan
    Ήταν και προγενέστερος βέβαια.

    Έχω ένα κλιπάκι, δεν ξέρω αν υπάρχει στο YouTube, που δείχνει τον Bob Dylan και τον Johnny Cash στο στούντιο ενώ ηχογραφούν ένα τραγούδι του πρώτου.
    Ε, λοιπόν ο πιτσιρικάς τότε, Dylan κοιτάει τον Cash να ερμηνεύει το τραγούδι του - μ' εκείνη τη φωνάρα που λες και βγαίνει από σπηλιά - και έχει κυριολεκτικά ψαρώσει.

    Δεν υποτιμώ βέβαια τον Dylan. Καθε άλλο. Το ανέφερα απλώς επειδή διάβασα αυτά που γράφετε για τον Johnny Cash.

    Πολύ καλό το blog. Μπράβο

    Για χαρά, Αλέκος

     
  • At Ιανουαρίου 16, 2007 1:39 μ.μ., Blogger Sarah said…

    Basik
    Εχεις δικιο για το Τσαρλεστον. Εχω τραβηξει και ωραιοτατες φωτογραφίες στο λιμανι. Και πιο πάνω αν διασχισεις οδικά την πολιτεια της Βιρτζινια, τοτε ειναι που σου κοβεται η ανασα.
    Ο Τζων Ντενβερ δεν ειχε τραγουδήσει για την Δυτικη Βιρτζινια; Σκοτωθηκε σε αεροπορικό ατυχημα.
    Ποσoι εχουν σκοτωθει τελιkά... Ο Τζων Ντενβερ (τι υπέροχοi στιχοι του Annie's song),Jim Groce, Harry Chapin, ....

     
  • At Ιανουαρίου 16, 2007 1:46 μ.μ., Blogger Sarah said…

    Το Annie's song ειναι εδω

    You fill up my senses like a night in the forest,
    like the mountains in springtime, like a walk in the rain,
    like a storm in the desert, like a sleepy blue ocean.
    You fill up my senses, come fill me again.

     
  • At Ιανουαρίου 16, 2007 3:26 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said…

    αγγελικά ακούσματα. σαν τότε, παλιά που οι γυναίκες ήταν ακόμα ευαίσθητες, χαλαρές με το φύλο τους... δεν ανταγωνίζονταν, δεν πολεμούσαν τους άνδρες σαν άνδρες... δύσκολες εποχές και τα τραγούδια αυτά φέρνουν πίσω λίγη από τη γυναικεία 'φύση' στην ουσία της...

     
  • At Ιανουαρίου 16, 2007 5:16 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Τρίτο modem που τα παίζει σε ένα μήνα, μία μέρα χωρίς ίντερνετ, ναυαυγός αισθάνθηκα.


    μάριε,
    οι αυστηροί μου φίλοι λένε όλα=τίποτα.


    γιάννης,
    δεν το αποκλείω, αλλά δεν το θυμάμαι, at my 1st conv I'll check.


    zontas,
    μ' έκανες και γέλασα!
    Όχι, μην ψυχαναγκάζεσαι, άλλωστε οτιδήποτε κυκλοφόρησε τα τελευταία 50 χρόνια, είναι νωρίς να κριθεί.

    Επίσης,
    άλλο έχω μουσικό αυτί,
    άλλο έχω μουσική παιδεία.

    Αν εσύ "συστέλλεσαι" για τα μουσικά, εμείς τι θα 'πρεπε να κάνουμε για τα ψυχολογικά;


    basik,
    να, ένας άνθρωπος που με καταλαβαίνει και τον καταλαβαίνω:
    από Nina Simone μέχρι Outkast!


    alecos benroubis,
    αν κρίνω απ' το blog σου (δοκιμάζουμε ενικό;)
    τα ίδια ισχύουν και για σένα, παιδεία και open minded γούστο.
    (μ' αρέσει αυτό, φτιάχνουμε καλή μουσική δικτυακή παρέα, σιγά, σιγά)

    Σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου.
    Σχόλια σαν αυτό μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω, πάνω που σκεφτόμουνα να... τέσπα...

    Πάντως, για να μην μας μαλώσουν κι ο μάριος με τον zontas
    εγωπάθεια υπάρχει, ίσως να είμαι καλός στο να την κρύβω.

    Α, ναι, για τα χόμπυ και τη μπαμπίνα καλά τα λες: δεν ξέρω τί σημαίνει ανία.
    Μου θυμίζει κάτι απ' τα φοιτητικά μου χρόνια, αλλά τότε δεν ήμουν εγώ, άλλος ήτανε...

    Όπως λέω και στο ποστάκι για τον Johnny Cash, με συγκινεί απίστευτα η εποχή με τον Rick Rubin, η ύστερή του.
    Ο (μέγας!) Rick δοκίμασε να κάνει κάτι παρόμοιο με τον Neil Diamond (που αρέσει στην πανάσχημη), αλλά νομίζω ότι δεν του βγήκε όσο με τον Cash.

    To clipάκι που αναφέρεις με ενδιαφέρει ιδιαίτερα, αν δεν το βρω, θα σου ρίξω σήμα.


    πανάσχημη,
    το r'n'r έχει κατηγορία θανάτων από αεροπορικά δυστυχήματα (Richie Valens, Lynard Skynard κλπ), λογικό, αν σκεφτείς ότι όσο πιο πετυχημένος είσαι, τόσο περισσότερο είσαι με μια βαλίτσα στο χέρι.
    Άρα, στατιστικά...


    πανάσχημη & basik,
    μου πέφτουνε τα σάλια με τις περιγραφές σας απ 'το Αμέρικα,
    δεν έχω πάει ποτέ, θέλω σαν τρελός να πάω, τώρα έχω τη μπαμπίνα που δεν μ'αφήνει κι έχω και σας να με τσιγκλάτε!


    αλεξάνδρα,
    λες να 'ναι έτσι μωρέ;
    Προσπαθώ να μην το βλέπω έτσι.
    Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις, πάντα έτσι δεν είναι;

    Μπήκα στο blog σου και μου φτιαξε τη διάθεση - το συνιστώ σε όλες τις ευαίσθητες ψυχές ανεπιφύλακτα.

     
  • At Ιανουαρίου 16, 2007 6:53 μ.μ., Blogger mariospi said…

    @Alexandra: ναι!

    @Andy: την Ελίζαμπεθ επειδή ιερούργησε στην πεντάλεπτη ανορθόδοξη θεία λειτουργία μου· το ξωτικό επειδή μου διορθώνει το καθρεφτάκι μου on the road· την unreleased Πι Τζέυ και την blessed Πάτυ. Ολες τις περσόνες της άνιμά μου επειδή της οφείλω: την ψυχή μου. Τη Μεγάλη Θεά που δεν θα σταθώ ποτέ αντάξιός της· το Θήλυ που οι σύγχρονές μου γυναίκες μου στερούν (και το νοσταλγώ γαμώτο...).

     
  • At Ιανουαρίου 16, 2007 9:24 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    μάριε,
    πέρασες τις εξετάσεις, με άριστα 10!

    Κάτι τέτοια σχόλια με κρατάνε στο blogging.

     
  • At Ιανουαρίου 16, 2007 10:04 μ.μ., Blogger mariospi said…

    Thank you Don Andy! MSN;

     
  • At Ιανουαρίου 17, 2007 6:34 μ.μ., Blogger Alecos Benroubis said…

    Αυτό το διαβολεμένο το YouTube τελικά θα μας τρελάνει.

    Έπεσα πάνω σ' ένα κλιπ που είχα βρεί
    πριν 3 χρόνια και μου είχε πάρει 2 ώρες μέχρι να κατέβει.

    Είναι το Red Rain του Peter Gabriel
    με τον ίδιο, τη Natalie Merchant τον Michael Stipe και τους R.E.M

    Θα βρεις και άλλες εκτελέσεις. Όμως
    αυτή είναι η πιο σκληρή νομίζω.

    http://www.youtube.com/watch?v=vix-HzxyKkk

    Volume Up και καλή ακρόαση

    Αλέκος.

     
  • At Ιανουαρίου 17, 2007 6:54 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said…

    andy,
    σ'ευχαριστώ για την επίσκεψη. εκτιμώ ιδιαίτερα τη γνώμη σου.

    όσον αφορά το θέμα... ναι όταν οι ίδιες οι γυναίκες θάβουν τόσο καλά τα συναισθήματά τους, τότε αυτό εμένα με φοβίζει... και ξέρω ότι κάτι χάνεις όταν κερδίζεις κάτι... η ουσία είναι πόσα είσαι διατεθιμένη να διαλύσεις... και με τι κόστος.

    mariosp,
    κάτι σου κάναμε εσένα... ;)

     
  • At Ιανουαρίου 18, 2007 12:08 π.μ., Blogger harrygrath said…

    Γυρισα,ειδα φως & μπηκα. Ωστε εχεις γιο 13χρ ? Τελικα εδω μεσα ειμαι ο μονος ανυμφευτος /ατεκνος. Ενας σχολιαστης Μπενρουμπης ειναι Εβραιος Γραικιας,εβραιογραικος ή " ελληνας εβραικου θρησκευματος ",οπως λεει η προδοτικη ηγεσια ΚΙΣ ? Εχω θεμα με ταξιδιωτικες εντυπωσεις απο Πετρουπολη-Μοσχα. Ταιριαζει σε ροκμπλογκ. Τι λες ?

     
  • At Ιανουαρίου 18, 2007 2:27 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    @alecos,
    ναι, το έχω δει ήδη, αγαπημένοι μου και οι τρεις τους.

    Να σου πω την αλήθεια, εδώ και μήνες επιδίδομαι στο σπορ των μουσικών ανασκαφών στο youtube και το συμπέρασμά μου είναι ότι χρειάζεται μια ζωή μόνο για το youtube!

    Και να σκεφτείς ότι έχει κατά 90% αμερικάνικο υλικό, ελάχιστα ευρωπαϊκά (πολύ mainstream) και καθόλου αυστραλέζικα, για παράδειγμα.


    @harry,
    long time, no comment!

    Για ανταπόκριση από Ρωσία είμαι μέσα, θα γράψεις κάτι;

    Καλωσήλθες, man!

    A, ναι, να μην το ξεχάσω.
    Ο 13χρονος γιος είναι της συντρόφου μου, όχι δικός μου (άσχετο αν είναι σαν δικός μου), εγώ έγινα κανονικός μπαμπάς το καλοκαίρι.
    Επίσης, εξακολουθώ να είμαι ανύμφευτος...

     
  • At Ιανουαρίου 18, 2007 2:37 π.μ., Blogger harrygrath said…

    Συντροφους εχει το Πασοκ,συν+τρωγω,εσυ εχεις γυναικα. Θα γραψω χιουμοριστικο πιπερατο κειμενο & στο στελνω.

     
  • At Ιανουαρίου 18, 2007 11:33 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    Εχω ένα φίλο που όταν αναφέρομαι στη σύντροφό μου με τη λέξη "γυναίκα" γίνεται έξαλλος.

    Δεν έχεις δικαίωμα, λέει!
    Από τη στιγμή που δεν φόρεσες στεφάνι, δεν πέρασες όλες αυτές τις γελοιότητες, τα νεύρα-τσατάλια και τα λοιπά του γάμου, δεν έχειες δικαίωμα, μου λέει.

    Το σύντροφος δεν το δέχεσαι εσύ, το γυναίκα εκείνος, καμία άλλη πρόταση;

    (μη μου πείτε συμβία και ξενερώσω τελείως...)

     
  • At Ιανουαρίου 18, 2007 1:41 μ.μ., Blogger Sarah said…

    Εμενα Αντυ μου αρεσει η λέξη partner. Εμπεριέχει και κάποια υπολανθάνουσα οικονομική συμφωνία αν και εσύ το βλέπεις έτσι.
    Δίοτι κοιτα ρομαντισμός και κουραφέξαλα πεθαίνουν εντός άντε να πουμε μιας διετίας;
    Μετά τι έχουμε;
    Μια ένωση που έχει σαν σκοπό την προστασία όλων των μελών (οικονομική και συναισθηματική) και μια μονάδα οικονομικής παραγωγής.
    With me so far or we have serious objections?

    Γιατί δεν κάνεις ενα ποστ για την πολυγαμία Αντυ, =σαν φωτογραφικό υλικό σου δίνω την άδεια να με χρησιμοποιησεις με τη μπουρκα- να τα πουμε έξω από τα δόντια...
    Κάποια μέρα.... οταν σηκώνει ο καιρός.

     
  • At Ιανουαρίου 18, 2007 3:20 μ.μ., Blogger ladybug said…

    Χαίρε andy ανύμφευτε!
    Ωραιότατα τα τραγουδάκια που μας χάρισες. Ψηφίζω Patti Smith δαγκωτό :)

     
  • At Ιανουαρίου 18, 2007 3:53 μ.μ., Blogger harrygrath said…

    Εψαξα το γιουτιουμπ αλλα δεν εχει το Lady με τον Κεννυ Ροτζερς,συνθεση Ριτσι. Ξερεις καμμια αλλη πηγη ? Θα ετοιμασω ωμο κειμενο & το σελιδοποιεις εσυ. Το παρτνερ ειναι αριστο αλλα στα γραικικα χανει στη μεταφραση. Μεριδιακός. Απο ανοιξη ετοιμασε γκρουπακι. Θα τραγουδαω & θα βαζουμε 1 κλιπ ανα ποστ. Μπλογκο-κραχτης/διωχτης.

     
  • At Ιανουαρίου 18, 2007 4:31 μ.μ., Blogger Nikos Dimou said…

    Έ όχι και συνεταίρος, Πανάσχημη!

    Howdy pardner! (που λέγαν και στα παλιά western).

     
  • At Ιανουαρίου 18, 2007 7:44 μ.μ., Blogger Yannis H said…

    Κανένας να εκστασιάζεται εμ τη Sally Oldfield; Ιδίως τα παλιά της, από Water Bearier μέχρι Easy.

    Μάλλον δεν θα την ξέρει κανένας... Είναι το μόνο φαν κλαμπ που ανήκω (70 άτομα όλοι κι όλοι, απ' όλο τον κόσμο). Μεγάλη ιστορία.

    Άντυ, μια το θυμόμουν καλά, είπα να σε βγάλω από τον κόπο: Προσεγγίσεις, σελ. 58 (αν έχεις την έκδοση 1982, ΝΕΦΕΛΗ). Για κάθε περίπτωση: στο "Απόπειρα Βιογραφίας της Μαρίας Νεφέλη".

     
  • At Ιανουαρίου 19, 2007 3:55 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    πανάσχημη,
    αποδέχομαι την οικονομική πλευρά του ζεύγους, καμία αμφιβολία γι' αυτό.
    Το ζευγάρι είναι ΚΑΙ μια παραγωγική μονάδα.

    Όμως ο όρος partner είναι περιοριστικός.

    Εμένα, εξακολουθεί να μου κάθεται καλύτερα το σύντροφος, διότι αν το απαλλάξουμε απ' την κομμουνιστική παράδοση, είναι αυτό που εκφράζει ακριβέστερα αυτό που αισθάνομαι.

    Μια συντροφιά είναι η σχέση, περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο, για μένα.

    Ποστ για την πολυγαμία;
    Μμμμ, ναι, γιατί όχι, να το κάνουμε, μέσα είμαι.


    ladybug,
    χαίρε κι εσύ πασχαλίτσα!
    Η ψήφος σου δίνει τέλος στην female andy-vision με τα σκήπτρα στην ιέρεια Patti!


    harry,
    wow, είσαι ό,τι ψάχνουμε!
    Αν διάβασες παραπάνω έχουμε γκρουπάκι και ψάχνουμε για τραγουδιστή.
    Ως master of shocking & radical mind, θα δέσεις μια χαρά με τις ηλεκτρικές κιθάρες μας.
    Κανονίζω πρόβες.

    Το ποστάκι θα το φτιάξουμε παρέα, στείλε τη βάση και βλέπουμε.


    Γιάννη,
    μ' έπιασες αδιάβαστο! Ποια είναι η
    Sally Οldfield;

    Για την "Απόπειρα Βιογραφίας της Μαρίας Νεφέλη" είχες απόλυτο δίκιο, ο Νικόδημος και ο Ελύτης τα έχουν γράψει πολύ καλύτερα από μένα.

    Αντιγράφω:

    Η Μαρία Νεφέλη είναι (συγχωρήστε μου την κοινοτυπία) η άμεση Ζωή:

    Με την ομορφιά μου εγώ
    θα καταργήσω την έννοια του βιβλίου

    θα επινοήσω τα νέα λουλούδια
    και θα τα δρέψω από τα σπλάχνα μου
    και θα στέψω βασιλιά στην κόχη των μηρών μου
    το δημόσιο ρόδο.

    Απ' αυτό θα πνεύσει ο άνεμος
    της αληθινής αγνότητας.

    Μαρία (nomen est omen) αγνή, αγία, παναγία, Νεφέλη όμως, ανάερη, σκοτεινή και ουράνια. Μαρία Νεφέλη: η Ελένη (απέναντι: ο Τρωικός Πόλεμος), ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασσίζης (απέναντι: η Ιερά Εξέταση), η Ουγγρική επανάσταση (απέναντι: ο Στάλιν).

    Με άλλα λόγια: η τρωτή αλλά ακατάβλητη και εκθαμβωτική ανθρώπινη γύμνια - απέναντι στην Εξουσία, τη Βία, την Ιεραρχία.

    Δεν είμαι ο μόνος που πιστεύει πως, κάπου, η γυναίκα είναι ο πιο ανθρώπινος άνθρωπος.

    Αιώνες καταπίεσης της χάρισαν αυτό το προνόμιο. (Ας προσέξουν οι απελευθερώτριες: ανθρωπιά και εξουσία δεν συμβιβάζονται). Οι ποιητές το ξέρουν αυτό.

    Δεν είναι από κακής ποιότητας απωθημένο ερωτισμό, που γυναίκες είναι οι ηρωίδες των μεγάλων ποιημάτων.

    Είναι γιατί οι γυναίκες είναι τα πιο ανθρώπινα σύμβολα του ανθρώπου.


    Θα έπρεπε να το βάλω στη θέση του ποστ - thanx yannis!

     
  • At Ιανουαρίου 19, 2007 3:17 μ.μ., Blogger Zontas said…

    Andy,

    η έκφραση 'το ζευγαράκι μου' σου κάνει;

    :)

     
  • At Ιανουαρίου 20, 2007 2:38 π.μ., Blogger basik-ly said…

    Andy με σοκάρεις! Δεν ξέρεις την αδερφή του Mike Oldfield?
    Για τιμωρία: θα βρεις το άλμπουμ της Strange Day in Berlin και θ' ακούσεις δέκα φορές απανωτά το Meet Me in Verona. :)

     
  • At Ιανουαρίου 20, 2007 3:12 π.μ., Blogger gitsaki said…

    Γεια σου,ανύμφευτε μπαμπάκο!
    :)
    (Σύ είπας!...)

     
  • At Ιανουαρίου 20, 2007 7:48 π.μ., Blogger Stavros P (isisdoros) said…

    Patti Smith για τις αναμνήσεις που μου ξυπνάει (και όχι μόνο).

    Το "σύντροφος" είναι οτι καλύτερο νομίζω.Θα προτιμούσα το συνταξιδευτής αλλά μάλλον δεν θα το καταλάβουν και πολλοί.

     
  • At Ιανουαρίου 20, 2007 3:53 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    @zontas,
    'το ζευγαράκι μου' κορυφαίο για φίλους, προβληματικό για γνωστούς.
    :)

    @basik,
    γηράσκω αει διδασκόμενος.

    Να σου πω την αλήθεια με τον Mike δεν έχω και τις καλύτερες των σχέσεων, βέβαια αυτό δεν λέει τίποτα για την αδελφή του.
    Πάντως, ο τίτλος του άλμπουμ και ιδιαίτερα του κομματιού είναι πολλά υποσχόμενος...


    @gitsaki,
    όπως το 'πες, όπως το ΄πα.
    Δεκτόν!


    @stavros p (isisdoros),
    η Patti διέλυσε το συναγωνισμό, όχι μόνο επειδή είναι γνωστότερη, νομίζω.

    Τελικά, θα κρατήσω το "σύντροφος", μου φαίνεται.

     
  • At Ιανουαρίου 20, 2007 9:51 μ.μ., Blogger harrygrath said…

    Ετοιμαζω προσχεδιο για το ταξιδι,αλλα βγαινει μεγαλο. Θα το κανω τηλεγραφικο. Πρεπει να κοψω & τα πουρα,να βελτιωσω φωνη. Κανω για μπαλλαντες & σλοου,δεν εχω μεταλλο για χαρντ ροκ,αν & μου αρεσει σφοδρα. Θα ροκαρω στα γεραματα. Παλιμπαιδισμος.

     
  • At Ιανουαρίου 21, 2007 1:55 π.μ., Blogger mickey said…

    Α, ωραία! Βλέπω ανεβάζουμε και ...copyrighted υλικό, έτσι;

    Θα σας ανακαλύψει κάνας δικηγόρος και θα τρέχετε όλοι μαζί ;)

    (εγώ θα εισπράξω την ...επικήρυξη :))))

     
  • At Ιανουαρίου 22, 2007 3:46 μ.μ., Blogger Sterna hirundo said…

    Καλησπέρα Andy,

    Μερικές ακόμη μουσικές προτάσεις, σχετικές & άσχετες με το κλίμα του post. H "προκάτοχος" της Hope Sandoval, Kendra Smith (Opal),Catpower, μια πολύ ενδιαφέρουσα νεα μουσικός με έντονα soul στοιχεία,η Amy Winehouse η επίσης πολύ ενδιαφέρουσα Barbara Mongerstern, η Nancy Sinatra, η Astrud Gilberto, οι πολύ ιδιαίτερες Cocorosie & ας σταματήσουμε εδώ προς το παρόν.

     
  • At Ιανουαρίου 22, 2007 11:04 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    @harry,
    μη βάζεις ταμπέλες στο group μας, είμαστε απρόβλεπτοι και απερίγραπτοι!


    @mickey,
    δεν ανησυχούμε, έχουμε καλό antvol!


    @sterna hirundo,
    το σχόλιό σου μου ΄δωσε μεγάλη χαρά (άλλος ένας "δικός μας"...)

    Η Kendra Smith είναι πολύ, πολύ αγαπημένη και με τους Dream Syndicate και στα προσωπικά της.

    Η Catpower ομοίως, μάλιστα στο τσακ δεν έβαλα video της στο ποστ!

    Η Amy Winehouse είναι εξαιρετική, δεν έχω ακούσει Barbara Mongerstern και Astrud Gilberto.

    Οι τρελούτσικες Cocorosie έχουν πλάκα, μ' αρέσουν, αλλά με κουράζουν από ένα σημείο και μετά.

    Δεν τις είδα live, μου είπαν ότι ήταν καταπληκτικές (στο bios).

    Για τη Nancy Sinatra θα μπορούσα να γράψω ποστ, έχει πολύ καλή θέση στην καρδιά μου (και όχι τόσο για το boots).

    Έριξα μια ματιά στο προφίλ σου, λοιπόν:

    Αν εξαιρέσω τους Macha, Antibalas και Autechre που δεν τους έχω ακούσει, σε όλα τα υπόλοιπα ταιριάζουμε πλήρως!

    Συμφωνώ (απόλυτα!)και σ' αυτό το "early Pink Floyd"...

    Καλωσήλθες στο μπλογκόσπιτό μου!

     
  • At Ιανουαρίου 22, 2007 11:38 μ.μ., Blogger antvol said…

    Ω ναι, Άντυ, μην ακούς τον Μίκη και συνέχιζε να παραβιάζεις τον νόμο. Ασύστολα μάλιστα.

    Κι αν κάποιος τολμήσει να σε κυνηγήσει, θα αντιστρέψουμε την κατηγορία, θα του βρούμε διάφορα, θα βγούμε προς τα έξω, θα γράψουμε πολλά σε βάρος του, θα σκαρφιστούμε άλλα, πάρτι θα γίνει, στο τέλος στα πόδια θα πέσει και θα μας παρακαλά να σταματήσουμε ...

     
  • At Ιανουαρίου 23, 2007 12:00 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    @antvol,

    :)))))

    M' αρέσει τρελλά η ιδέα σου, πώς θα γίνει να επισπεύσουμε την αγωγή εναντίον μας;

     
  • At Ιανουαρίου 24, 2007 5:20 μ.μ., Blogger Sterna hirundo said…

    Andy dufresne said...
    "Οι τρελούτσικες Cocorosie έχουν πλάκα, μ' αρέσουν, αλλά με κουράζουν από ένα σημείο και μετά.

    Δεν τις είδα live, μου είπαν ότι ήταν καταπληκτικές (στο bios)."

    Πράγματι είναι καταπληκτικές live.
    Δεν τις είδα στο Bios, αλλά στο υπέροχο Paradiso στο Amsterdam!!!
    Ιδανικές συναυλιακές συνθήκες σε ένα
    χώρο που αρχικά ήταν εκκλησία.

    Κυρίως το πρώτο s/t άλμπουμ των Macha είναι καταπληκτικό. Ψυχεδελικό
    με στοιχεία από παραδοσιακή μπαλινέζική μουσική. Περιλαμβάνει μάλιστα & 2ο CD με καθαρά παραδοσιακή μουσική,πολύ καλό & αυτό.
    Το πλήρες όνομα των Antibalas είναι Antibalas Afrobeat Orchestra, οπότε καταλαβαίνεις περίπου περι τίνος πρόκειται.
    Τέλος οι Autechre είναι κατα τη γνώμη από τις πρωτοποριακές μπάντες,
    με ηλεκτρονικό ήχο κοντά στον Four Tet.Προτείνω τα άλμπουμ "Tri Repetae" & "Amber".

     
  • At Ιανουαρίου 25, 2007 3:28 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    @sterna hirundo,
    πω, πω, τί έπαθα... με χτύπησε το αλτσχάιμερ...

    Το πρώτο άλμπουμ των Macha το έχω!
    Τους θυμήθηκα, μοιάζουν με πιο ethnic Yo La Tengo.

    Νόμιζα ότι θυμάμαι ακόμα όλους μου τους δίσκους, αλλά μάλλον πρέπει να αναθεωρήσω.

    Τα υπόλοιπα θα τα ψάξω - thankk U very much my friend!

     

Δημοσίευση σχολίου

<< Home