Εμετικό πρίμο σεκόντο

Είναι φορές που διαβάζεις κάτι και λες "ναι, έτσι ακριβώς ήθελα να το πω κι εγώ". Απόσπασμα του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου από τη σημερινή Ελευθεροτυπία:

Ο καλύτερος ίσως ποπ interviewer της Αγγλίας, ο Piers Morgan, παίρνει συνέντευξη στο τελευταίο «GQ» από την Πάρις Χίλτον. Από πολλές απόψεις, αυτό το κομμάτι είναι ένα δίδαγμα. Δείχνει ότι όντως όλα τα ζητήματα λαϊκής κουλτούρας έχουν ψωμί αν αντιμετωπιστούν σοβαρά, γιατί καθρεφτίζουν την κατάσταση της κοινωνίας. Δείχνει επίσης ότι πίσω από τις περσόνες της τσιχλόφουσκας, τύπου Πάρις, ενδέχεται πολλές φορές να κρύβεται μια μεθοδική επιχειρηματίας, που ξέρει να χειρίζεται καλά εκείνους που νομίζουν ότι τη χειρίζονται. Φαντάζομαι, κάτι τέτοιο νομίζει ότι κάνει ο Χατζηνικολάου, όταν συνομιλεί με ύφος καθηγητή από γυμνάσιο της Πρέβεζας με τη συγκλονιστική Ελλη Κοκκίνου ή τη δραματική Πέγκυ Ζήνα. Μόνο που δεν κρατά εκείνη τη σωτήρια απόσταση που θα τον κάνει να δει καθαρά το φαινόμενο και να το προβάλει πάνω στα φαινόμενα της κοινωνίας. Ουσιαστικά συμφύρεται με τις τραγουδιάρες και καταλήγει σε ένα εμετικό πρίμο σεκόντο. Αυτή η συνέντευξη της Πάρις Χίλτον, όπως και όλες οι συνεντεύξεις που δημοσιεύει π.χ. η «Guardian» με ποπ είδωλα (τις προάλλες είχε τον -σιτεμένο πια- πρωταγωνιστή τού «Baywatch») είναι η δόξα και η ελευθερία της καλής δημοσιογραφίας που θεωρεί, ό,τι υπάρχει, αντικείμενό της, αρκεί να το βλέπει από το ύψος τής στοχαστικής ματιάς.