andy dufresne

λιτό και τεμπέλικο ιστολόγιο ασήμαντων πραγμάτων

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 23, 2006

The Man in Black




Ο Johnny Cash ήταν ένας απλός άνθρωπος.
Ένας προικισμένος χωριάτης, γεμάτος ελαττώματα και αδυναμίες.

Μύθος του rockabilly, του rock’n’roll, της country.

Εγώ όμως δεν θα θυμάμαι τoν Άνθρωπο με τα Μαύρα

ούτε για το rockabilly, ούτε για το rock’n’roll, ούτε για την country του.
Θα τον θυμάμαι για την ύστερή του εποχή,
την εποχή των ηχογραφήσεων της σειράς American,
την εποχή του Rick Rubin.

Την εποχή που μπήκε στη ζωή του ο πόνος.


Το ’97 τον πλάκωσε αρρώστια βαριά, αυτόν τον ήδη καταπλακωμένο
(είχε ήδη κάνει διπλό bypass παλιότερα).
Έτσι, άρχισε να πονάει ασταμάτητα,

αναγκάστηκε να μάθει να ξυπνάει και να κοιμάται με πόνους φρικτούς.
Είπε τότε ότι η μόνη στιγμή που δεν πονάει είναι όταν τραγουδάει!
Και το πιστεύω ότι έλεγε την αλήθεια,

το ’βλεπες στο πρόσωπό του.
Το πρόσωπο του,

που δεν ήταν το ίδιο όπως παλιά.

Ο χρόνος συνεργάστηκε με τον πόνο

και του ’σκαψαν το πρόσωπο βαθιά.
Και τη φωνή.
Τόσο βαθιά, που όταν την ακούς,

σου κόβεται η ανάσα.

Ο ύστερος Johnny Cash είναι ο ήχος του πόνου.

Δεν είναι η εμφάνιση, δεν είναι η θεματολογία (θλίψη, πόνος, λύτρωση), δεν είναι καν η σύνθεση το θέμα.
Η ερμηνεία είναι το θέμα.

Αυτή η ανατριχιαστική, σπαρακτική, ελεγειακή ερμηνεία.


Όλα αυτά μου ’ρθαν στο κεφάλι με αφορμή τις συζητήσεις που έχει προκαλέσει η τελευταία διαφήμιση της Nike, αυτή με τις άτυχες και συγκινητικές στιγμές των αθλητών, με μουσική υπόκρουση το «Hurt» στη διασκευή του Johnny Cash.

Έγραψαν αρκετοί bloggers γι’ αυτό, συμφωνώντας οι περισσότεροι στην ενόχλησή τους για τη χρήση του τραγουδιού στη διαφήμιση.
Παλιό το θέμα της χρήσης της Τέχνης από την Αγορά.

Ο καθένας βρίσκει τη δική του μίζερη οπτική γωνιά για να ενοχληθεί.

Άλλος γιατί διαφημίζει παπούτσια,
άλλος γιατί κόπηκαν από τη διαφήμιση οι τελευταίοι στίχοι του τραγουδιού,
άλλος γιατί τώρα τον θυμήθηκαν τον μακαρίτη;
άλλος γιατί θέλει τον ήρωα μόνο δικό του,
άλλος γιατί η Nike είναι αμερικάνικη.

Αφήστε τους άλλους να κοιτάνε το δάχτυλο

και απολαύστε το συγκλονιστικό video του τραγουδιού
και τη διαφήμιση.


Συνθέτης: Trent Reznor (Nine Inch Nails) από το άλμπουμ του 1994 «The Downward Spiral»

Ερμηνευτής: Johnny Cash από το κύκνειο άλμπουμ του, το «American IV: The Man Comes Around» του 2003.
Δημιουργοί διαφήμισης: Oliver Frank και Paulo Martins

24 Comments:

  • At Σεπτεμβρίου 24, 2006 1:36 π.μ., Blogger Chrysotheras said…

    ...είπαμε όλα στο βωμό του κέρδους.
    ακόμα και ο ανθρώπινος πόνος φίλε μου.

    τουλάχιστον ο Cash τώρα δεν πονάει πιά..

     
  • At Σεπτεμβρίου 24, 2006 11:04 π.μ., Blogger George Sou said…

    Όταν το πρωτοάκουσα συγκλονίστηκα. Το video δεν το είχα δει.
    Τώρα που το είδα ένιωσα το ίδιο συναίσθημα όπως τότε.
    Η διαφήμιση υπέροχη.
    Δεν υπάρχουν ιερές αγελάδες.
    Το μήνυμα είναι το σημαντικό.

    I would find a way!!!

    Καλημέρα.

     
  • At Σεπτεμβρίου 24, 2006 10:16 μ.μ., Blogger Mirandolina said…

    Σα να μου έκανες δώρο νοιώθω - κι ευχαριστώ.

    Είναι άγιος ο Τζώννυ. Και ήταν από τότε που πήρε τα βουνά και κλείστηκε στη σπηλιά..

     
  • At Σεπτεμβρίου 24, 2006 10:45 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    @χρυσοθήρας said,
    ...είπαμε όλα στο βωμό του κέρδους.
    ακόμα και ο ανθρώπινος πόνος φίλε μου.


    Δεν είναι αυτή η οπτική μου γωνιά.
    Ακόμα κι αν συμβαίνει, συμβαίνει ως αποτέλεσμα, όχι ως αιτία.
    'Οχι απλώς δεν έχω αντίρρηση για τη χρήση του τραγουδιού στη διαφήμιση, αλλά θεωρώ ότι αξίζουν συγχαρητήρια στους δημιουργούς αλλά και στη Nike.


    @g help me,
    H αίσθηση είναι το πιο σημαντικό.


    @mirandolina,
    ο δικός σου φόρος τιμής στο Μαυροφορεμένο ήταν ένας από τους λόγους που θέλησα να γράψω αυτό το ποστ.
    Οπότε είμαι εγώ που πρέπει να σ' ευχαριστήσω πρώτος.

    Nα 'σαι πάντα καλά.

     
  • At Σεπτεμβρίου 24, 2006 11:37 μ.μ., Blogger Aphrodite said…

    Οταν έπιασα στα χέρια μου το πρώτο βίντεο της σειράς Baby Einstein για το πρώτο μου μωρό, με μουσική Mozart, κομματάκια δλδ, τα πιο αναγνωρίσιμα, με εικόνες από παιδικά παιχνίδια, φύση κτλ, λέω πωπώωωω τι κάνω τώρα, πλαστικοποιώ, βεβηλώνω τον συνθέτη...

    Οταν μετά από ένα χρόνο περίπου, το μωρό που ήταν λιγότερο από ενάμισυ έτους, στο αυτοκίνητο που είχα βάλει cd Mozart από συμφωνική, γυρνάει και μου λέει "μαμμμά, το έ-χουμμμε α-τόοοο!" με χαρά, άστραψε το προσωπάκι της. Οπότε, λέω χμ, να που τελικά ήταν κάτι καλό. Μια καλή εισαγωγή.

    Συμφωνώ στο να περνάει και να συνεχίζει και να εξελίσσεται ό,τι υπήρξε ένας άνθρωπος και δη καλλιτέχνης, με τρόπο που να μπορούν να το γνωρίσουν οι επόμενοι. Κι αν είναι από κακή... φωτοτυπία, τι να κάνουμε, τουλάχιστον πήραν μια μυρωδιά. Μπορεί να γίνει το κλικ και να το ψάξουν μετά περισσότερο.

    Το ιδανικό θα ήταν να μπορούσαμε όλοι να γνωρίζουμε κατ'ευθέιαν τα πρωτότυπα.
    Οι γενιές και οι προσλαμβάνουσες όμως αλλάζουν, οπότε χρειαζόμαστε "μετάφραση". Κι αν χρειάζεται μια διαφήμιση για να τον μάθουν τον Cash οι νεώτεροι, so be it. Είναι το πιο powerful means αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Θα φτάσει ακόμη και σε αυτιά που δεν θα τον είχαν πάρει χαμπάρι αλλιώς.

    Οσο για την διαφήμιση per se, δεν έχω παρά να υποκλιθώ.

    Είναι διαμάντι. Κι αυτή και η "Zero gravity".

    Και ζηλεύω ΑΦΟΡΗΤΑ το creative team που είχε τέτοιο αβανταδόρικο account και τέτοια ελευθερία κινήσεων...

     
  • At Σεπτεμβρίου 25, 2006 11:22 π.μ., Blogger ladybug said…

    Συμφωνώ με την Αφροδίτη.
    Είναι ένας τρόπος να φτάσει στα αυτιά κάποιων που -δυστυχώς- δεν θα τον μάθαιναν με άλλο τρόπο.
    Δεν ξέρω γιατί αλλά ο Cash μου φέρνει στο νου τον mariosp :)
    Καλημέρα andy :)

     
  • At Σεπτεμβρίου 25, 2006 12:16 μ.μ., Blogger candyblue said…

    Το κομμάτι αυτό (Hurt) κοντεύει να γίνει το soundtrack του φθινοπώρου μου
    Και ο άνθρωπος αυτός, ένα εκμαγείο πόνου και σταματημένης οδύνης, χαραγμένης σε εκείνη την ρυτίδα-παραπόταμο δίπλα στα χείλια του
    Απίθανος
    Απλά αυτό.

     
  • At Σεπτεμβρίου 25, 2006 2:33 μ.μ., Blogger dodo said…

    Δεν είχα δει το βίντεο, σ' ευχαριστώ γιά αυτή την παραπομπή, το βρήκα εξαιρετικό...

     
  • At Σεπτεμβρίου 25, 2006 2:57 μ.μ., Blogger scalidi said…

    ουφ, υπέροχο κείμενο, μα τόσο τόσο μελαγχολικό. Να είσαι καλά Andy, που μας μετέφερες πίσω απ' τα φώτα, στην κουίντα του πόνου

     
  • At Σεπτεμβρίου 25, 2006 3:41 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    @aphrodite,
    περί μουσικής για μπαμπίνια, κοντός ψαλμός αλληλούια,
    we'll be in touch.

    Ακόμα και για όσους ήξεραν τον Johnny Cash και το έργο του, (θα έπρεπε να...) είναι ευχάριστο να ακούν αυτή τη φωνή, ανάμεσα στα "διπλοεκπτώσεις Κυριακούλης" και τις άλλες αηδίες.

    Κι εγώ τους ζηλεύω τους δημιουργούς...


    @ladybug,
    ένα φοβερό πράγμα: και μένα το ίδιο, τον Μάριο μου φέρνει στο μυαλό!
    Ίσως επειδή ο Μάριος γράφει με παρόμοιο τρόπο που τραγουδούσε ο Johnny.


    @candyblue,
    και για μένα έχει γίνει το φθινοπωρινό soundtrack.

    Για την περιγραφή σου τί να πω, είπες σε 2 γραμμές αυτό που εγώ προσπάθησα να πω σε 50. Σ' ευχαριστώ.


    @dodos,
    μου το ΄παν αρκετοί αυτό για το video, ότι δεν το΄χαν δει δηλαδή, οπότε χαίρομαι που το 'βαλα.

    Παρότι με χαλάει λίγο η αλλαγή των στίχων που έκανε ο Johnny (άλλαξε το "Ι wear this crown of shit" σε "I wear this crown of thorns") και όλη η χριστιανικοατμόσφαιρα,
    θεωρώ το video καταπληκτικό!

    @scalidi,
    ένα μόνιμο θέμα "διαφωνίας" με την σύντροφό μου, είναι ότι εγώ, αντίθετα μ' εκείνη, αισιοδοξώ με τα μελαγχολικά τραγούδια!
    Εκείνη την σπρώχνουν βαθιά, εμένα με πετάνε πάνω!

     
  • At Σεπτεμβρίου 25, 2006 4:53 μ.μ., Blogger scalidi said…

    Πάσχουμε από το ίδιο, λοιπόν, αγαπητέ μου...Αφήστε που εγώ θεωρώ τον Καρυωτάκη το απαύγασμα της αισιοδοξίας, γιατί πάει στο πάτο για να σε ανεβάσει στα ουράνια, αν βεβαίως θέλεις να φτάσεις εκεί...Είναι πιο προχωρημένη η κατάστασή μου, δεν μπορείτε να πείτε

     
  • At Σεπτεμβρίου 25, 2006 4:56 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said…

    Και η διαφήμιση είναι μια μορφή τέχνης τελικά. Έχουμε δει πράγματα και θάματα. Να θυμίσω εδώ τις εκπληκτικές διαφημίσεις της γαλλικής ασφαλιστικής CNP, με σκηνοθέτες σαν τον Lars Fon Trier (που, φυσικά, δεν έχουμε δει στην ελληνική τηλεόραση). Το πώς χρησιμοποιείται μια κοινή αναφορά δείχνει και τον σεβασμό (ή την έλλειψη σεβασμού) σε αυτήν.

     
  • At Σεπτεμβρίου 25, 2006 6:09 μ.μ., Blogger Αλεξία Ηλιάδου (synas) said…

    Νομίζω, καλύτερα να μην θρέφουμε τον πόνο... Ο πόνος σε αλλοιώνει. Και όχι προς το καλύτερο...

    (Κι εμένα μου θυμίζει το Μάριο...)

     
  • At Σεπτεμβρίου 25, 2006 7:33 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Nαι, scalidi, έτσι τον διαβάζω κι εγώ.

    Αγαπητέ bambakis,
    συμφωνούμε απόλυτα, αυτό ακριβώς ήθελα να πω.

    Θυμάστε την τηλεοπτική εκπομπή που παρουσίασε ο Τζούμας με περίεργες διαφημίσεις απ` όλο τον κόσμο;
    Μ.Δ.Τ.Δ.Γ.Ν.Δ.Π

    Μη Διακόπτετε τις Διαφημίσεις
    Για Να Δείχνετε Πρόγραμμα

    @synas,
    καταλαβαίνω τι λες κι εγώ τέτοια γράφω στο Μάριο, αλλά η Τέχνη μπορεί να λειτουργεί σαν ομοιοπαθητική θεραπεία.

     
  • At Σεπτεμβρίου 25, 2006 8:55 μ.μ., Blogger mariospi said…

    ....!!!!;;;;....

     
  • At Σεπτεμβρίου 26, 2006 11:24 π.μ., Blogger Eleni63 said…

    Μόδες Andy, μόδες. Ο Cash έγινε μόδα τώρα, οπότε και στη διαφήμιση. Τούτο όμως δεν σημαίνει τίποτε. Ούτο το πανθηράκι θίγεται που είναι στη διαφήμιση της NIKE.

     
  • At Σεπτεμβρίου 26, 2006 5:54 μ.μ., Blogger Stavros Katsaris said…

    Δεν είναι τέχνη άραγε η διαφήμιση?

    Δεν μας ενοχλεί μια κακή διαφήμιση?

    Δεν έχουμε αγοράσει κάτι εξαιτίας μιας καλής διαφήμισης?

    Δεν έχουμε απορρίψει κάτι εξαιτίας μιας κακής διαφήμισης?

    Δεν βγάζετε κάποιο νόημα από τη συγκεκριμένη διαφήμιση?

    Η δική μου οπτική γωνιά!

    Καλησπέρα!

     
  • At Σεπτεμβρίου 27, 2006 1:47 π.μ., Blogger Filomila said…

    andy said: Ο ύστερος Johnny Cash είναι ο ήχος του πόνου.
    Αυτή η ανατριχιαστική, σπαρακτική, ελεγειακή ερμηνεία.

    Η ερμηνεία του "One" (των U2) στο American III είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τραγούδι που πονάει είτε το τραγουδούν οι U2 είτε η Tori Amos είτε ο Cash. Μόνο που με τον Cash σε κάθε ακρόαση νιώθω το κόστος στην ψυχή μου όλο και πιο μεγάλο, όλο και πιο βαρύ. Και μόνο με την εισαγωγή "is it gettin' better" νιώθω να με πλημμυρίζει... Πόνος που δεν είναι δικός μου κι όμως τον βιώνω σε ένα κράμα όλων των δικών μου πόνων ενισχυμένο από τον πόνο που κουβαλάει η φωνή αυτή.

    Εμένα με πονάει ο Cash. Και με θέλγει απίστευτα.

     
  • At Σεπτεμβρίου 27, 2006 1:58 π.μ., Blogger Filomila said…

    ΥΓ: Η διαφήμιση της Νike εξαιρετική για μένα. Γιατί σου μεταδίδει τον πόνο (του αθλητή εν προκειμένω). Κι εδώ είναι η μαγεία της φωνής του Cash και η επιτυχία της διαφήμισης: κι ας μην είμαστε όλοι αθλητές, με τη φωνή του Cash πονάμε. Ο καθένας για τους δικούς του πόνους. Γι' αυτό το "a little less hurt" (με μικρά, κάπως "σεμνά", γράμματα κάτω στην οθόνη) μας αφορά όλους.

    Δε νιώθω να "προσβάλλει" ούτε στο ελάχιστο τον Cash..μάλλον το αντίθετο.

     
  • At Σεπτεμβρίου 27, 2006 1:34 μ.μ., Blogger Xνούδι said…

    Πω πω Andy, τι να πω...
    Χτες πήρα το cd μαζί με αυτό του Morrissey και τώρα είμαι στην φάση της πρώτης ακρόασης.
    Εχω στα ακουστικά το hurt και τον φαντάζομαι να το ερμηνεύει στη μέση του πουθενά, φορώντας την κλασσική μαύρη καπαρντίνα.
    Λέξεις και νότες, στιλέτα. Εκπληκτικό(ς).

    Καλησπέρες πολλές

     
  • At Σεπτεμβρίου 27, 2006 10:46 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    @eleni63,
    o Cash έζησε τη μεγαλύτερη δόξα στα '60ς και στα '70ς.
    Μετά μπήκε στο περιθώριο, απ' όπου βγήκε στα '90ς.
    Μετά θάνατον, το ενδιαφέρον του κόσμου αυξήθηκε, αλλά μόδα δεν έγινε ποτέ.

    Ίσως συμβαίνει το αντίθετο από αυτό που λες, η εμπειρία μου στη δισκογραφία αυτό λέει.

    Επειδή χρησιμοποιήθηκε το "Ηurt" στη διαφήμιση, αναζωπυρώνεται το ενδιαφέρον γι΄αυτόν - και τον μαθαίνουν και πολλοί που δεν τον ήξεραν.
    Και τελικά ίσως γίνει και μόδα.

    Δεν είναι κακό αυτό.

    @stavros,
    συμφωνούμε, λογικές οι ερωτήσεις σου και προφανείς οι απαντήσεις.
    Αλλά τα κόμπλεξ τυφλώνουν, δημιουργούν εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν.


    @filomila,
    ακριβώς! Αυτά ήθελα να πω κι εγώ και για τον Johnny και για τη διαφήμιση.

    Έχεις δίκιο και για το "One" των U2 - κι εγώ ανατριχιάζω μόλις ακούω την εισαγωγή.

    Η διαφορά είναι ότι δεν αντέχω τους U2 (αντιπαθώ τον Bono, δεν μου αρέσει η φωνή του, ούτε η φάτσα του, ούτε η προσωπικότητά του).


    @χνούδι,
    καλώς τηνα κι ας άργησε!

    Αν δεν έχεις δει το video, σου συνιστώ να το δεις, οπωσδήποτε.

    Καλημέρες.

     
  • At Σεπτεμβρίου 30, 2006 9:05 μ.μ., Blogger Eleni63 said…

    Andy ευχαριστώ για την ενημέρωση. Ομολογώ ότι για μένα ο συγκεκριμένος τραγουδιστής ήταν μόνον μια μανία του πατέρα μου που χρόνια τώρα πεθαμένος δεν μου αποκάλυψε ποτέ γιατί είχε διάφορα περίεργα, σε σχέση με την υπόλοιπη προσωπικότητά του, γούστα.
    Εχεις δίκιο, λοιπόν.
    Αλλά βρε Andy πριν την ταινία πόσοι ξέρανε τα περίεργα γούστα του πατέρα μου?

     
  • At Οκτωβρίου 01, 2006 10:13 μ.μ., Blogger resident said…

    Είναι το μοναδικό cd που έχω από τον Cash.Eίναι πολύ καλό και το βίντεο.Nομίζω ότι είχε έτοιμο ακόμα ένα cd πριν αποχαιρετήσει τον κόσμο τούτο.To American V.

     
  • At Οκτωβρίου 01, 2006 10:36 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    @eleni63,
    όπως αναφέρω και στο ποστ, η πρώτη περίοδος του Cash (η country, rockabilly) παρότι θεωρείται κλασική, δεν είναι η αγαπημένη μου.
    Μεγάλωσα στο punk και στο new wave, όταν ο Cash ήταν αντικείμενο χλευασμού.

    Αλλά η δουλειά που έκανε με τον Rick Rubin στα '90ς με συγκλονίζει.


    @the resident,
    σωστά τα λες. Το "V" κυκλοφόρησε τον Ιούλιο.

     

Δημοσίευση σχολίου

<< Home