andy dufresne

λιτό και τεμπέλικο ιστολόγιο ασήμαντων πραγμάτων

Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

Un essere di latte



amorino
angiolino
cucciolino
esserino



bellina
cittina
piccina
strullina



bambolina
piccinina
puttanina
tenerina



cioppona
dormigliona
pocciolona
risacchiona


Οι φωτογραφίες είναι της EyetoEye
(σ'ευχαριστώ πολύ!)

106 Comments:

  • At Νοεμβρίου 17, 2006 1:47 π.μ., Blogger NinaC said…

    ομορφούλα
    γλυκούλα
    αγαπούλα
    καρδούλα

    μελένια
    ζαχαρένια
    καραμελένια
    γαλατένια

    ΜΙΑ ΓΛΥΚΑ!!!!
    Να τη χαίρεστε την πριγκίπισσά σας!!!

     
  • At Νοεμβρίου 17, 2006 2:05 π.μ., Blogger Mirandolina said…

    Είναι κούκλα! κου-κλα! Να σας ζήσει, να την καμαρώσετε όπως ονειρεύστε!

     
  • At Νοεμβρίου 17, 2006 3:18 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said…

    Να σας ζήσει!Όμορφες φωτογραφίες και γλυκά λόγια ενός ξετρελαμμένου,προφανώς,μπαμπάκου!
    Σημ:το "μπαμπάκος"είναι υποκοριστικό του "μπαμπάς".

     
  • At Νοεμβρίου 17, 2006 6:44 π.μ., Blogger Stavros Katsaris said…

    Καλημέρα!
    Πανέμορφο πλάσμα!
    Ο σβούρας μου ξεσηκώθηκε να την κλέψει!
    Να την χαίρεστε!

     
  • At Νοεμβρίου 17, 2006 9:56 π.μ., Blogger mariospi said…

    Με γειά!

     
  • At Νοεμβρίου 17, 2006 11:56 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    @composition doll,
    ναι, ακριβώς αυτό!

    Τέτοια ποιηματάκια ήθελα να γραφτούν!

    Έκανες ποδαρικό με τον καλύτερο τρόπο.

    Απ' τα δικά μας υποκοριστικά, ένα είναι ανύπαρκτη λέξη, δικό μας δημιούργημα,
    για να δούμε
    ξέρει κανείς καλά Ιταλικά;


    @mirandolina,
    χαίρομαι που επιβεβαιώνεις ότι είναι κούκλα, με βοηθάει να πιστεύω ότι δεν είμαι χαζομπαμπάς.


    @harrygreco said...
    Προφανώς...


    @gitsaki,
    έτσι με λέει ο καλύτερός μου φίλος!


    @stavros katsaris,
    κράτα το σβούρα μακριά, μη γίνουμε από δυο χωριά.

    Προοδευτικοί, αλλά με τις γυναίκες των άλλων, ε;


    @mariosp,
    ευχαριστούμε.

     
  • At Νοεμβρίου 17, 2006 5:00 μ.μ., Blogger Aphrodite said…

    ΑΧΟΥ ΤΟΟΟΟΟΟ!

    ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΦΡΑΤΖΟΛΙΝΙ ΣΑΣ!!!!

    Πωπωωωω ενα κουκλίιι, και η τελευταία φωτο, μια γυναίκα με τα ούλα της! Αυτά τα χαμόγελα είναι όλα τα λεφτά, όλα τα ξενύχτια, όλη η δουλειά!

    Χαλάλι μπαμπινίδιο!

    (με τι κέφι την αποχωρίζεσαι και πας γραφείο άκαρδε?!)

    Πάντως από τα υποκοριστικά, αυτό που μου έκανε γκελ αμέσως είναι το puttanina! Σε κάποια στιγμή πιάνεις ακόμη και σε ενα τόσο μικρό κοριτσάκι, μια σπίθα στο βλέμμα - την ώρα που σε χειραγωγεί κανονικά για να περάσει το δικό της, που απλώς... το ξέρεις!

    Αντε, καλοφάγωτο το φρατζολάκι!

    Φιλιά στα πατουσάκια στα μωρά όλων των φίλων (σβούρα, σε σένα διπλά!)

    χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

    (ευχές στη μάνα να σας αντέχει!)
    :)))

     
  • At Νοεμβρίου 17, 2006 6:49 μ.μ., Blogger Dormammu said…

    Πω πω.. Κούκλα! Ό,τι πρέπει για νύφη του δικού μου, που γίνεται ενός έτους οσονούπω...!

    Να σας ζήσει!!!!!!!!

     
  • At Νοεμβρίου 17, 2006 11:22 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    @aphrodite,
    Nαι, αυτά τα χαμόγελα είναι όλα τα λεφτά, όλα τα ξενύχτια, όλη η δουλειά!

    "Γραφείο" τι είναι; κάτι μου θυμίζει η λέξη...

    Κι έχει και μια μυρωδιά το άτιμο, φρατζολάκι, καλά το είπες.

    Φιλιά στις κούκλες σου.


    @dormammu,
    επειδή πιστεύω στο δικτυακό μάτιασμα, πρόσεχε τα λόγια σου...

    Για στείλε βιογραφικό του μπόμπιρα...


    @harrygreco,
    puttanina σημαίνει το ίδιο πράγμα και στις 2 γλώσσες.

    Η έκφραση "ουνα φατσα,ουνα ρατσα" ΔΕΝ υπάρχει στα Ιταλικά, ούτε βγάζει νόημα, δεν την καταλαβαίνουν καν.

    Σε επίμονη προσπάθεια με φίλους Ιταλούς να διερευνήσω τί καταλαβαίνουν, οι περισσότεροι καταλαβαίνουν το αντίστροφο!

    Είναι τρελοί αυτοί οι Γραικοί...

     
  • At Νοεμβρίου 18, 2006 12:24 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said…

    Ώστε σε είπε κι άλλος έτσι!Kι εγώ που νόμιζα ότι εφηύρα πρωτότυπη λέξη!Δεν ξέρω πώς το σκέφτηκα...Έτσι μου ήρθε να σε πω αντί "μπαμπάκα"."Μπαμπάκος" μου φαίνεται πιο τρυφερό!

    Σχετικά με τις λέξεις και το μικρό σου test για τις γνώσεις μας στα ιταλικά:αυτό το "esserino",μου φαίνεται περίεργο.Εγώ μόνο το essere έχω συναντήσει.Εσύ θα μου πεις!

    Άσχετο:θερμά ευχαριστώ για τις συμβουλές σου σχετικά με τις φωτογραφίες!Μπόρεσα και τις ανέβασα.Δεν ήταν καθόλου περίπλοκο - δεν ξέρω πριν πού σκάλωνε το πράγμα.

    Georgia M.(gitsaki)

     
  • At Νοεμβρίου 18, 2006 2:45 π.μ., Blogger Filomila said…

    Κουκλάκι είναι το φατσουλίνι σας!!!!!

    Τη βλέπεις και σου έρχεται να τη ζουλήξεις και να τη δαγκώσεις παντού (χμ.. καννιβαλιστικές τάσεις :))!


    Μίνι Τρυφεράκι με γεύση λακτάκι πασπαλισμένο με μπόλικη αστεροζουμπουλόσκονη!! ΤΡΕΛΑ!!!


    Αχ, να'ναι γερή.


    Esserino Tenerina Dormigliona..όλα τα λεφτά!!!

     
  • At Νοεμβρίου 18, 2006 2:48 π.μ., Blogger Filomila said…

    PS: όσο για το una faccia una raccia...είναι πράγματι αποκύημα ελληνικής φαντασίας! Στην καλύτερη περίπτωση να κουνήσουν συγκαταβατικά το κεφάλι (si, si) με βλέμμα "ε ρε τι τραβάμε κι εμείς οι Ιταλοί"!

     
  • At Νοεμβρίου 18, 2006 2:57 π.μ., Blogger Filomila said…

    Όσο για τον..."ανάδοχο"......ας μην προτρέχουμε..........

    .....θα αποφασίσει μόνη της................μόλις δει φώτο του βαφτισιμιού μου!!! :))

     
  • At Νοεμβρίου 18, 2006 12:29 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    @gitsaki,
    υπάρχει και blogger με το nick μπαμπάκης!

    Το "esserino" είναι υπαρκτή λέξη, σημαίνει υπαρξούλα ή κάτι τέτοιο.

    Μην προβληματίζεσαι με το blogger, είναι πολύ ασταθής.


    @filomila,
    βρήκες στόχο, παλεύω καθημερινά με τον καννίβαλο μέσα μου, για να μην τη φάω...

    Πω, πω, σφάζονται παλικάρια από τώρα... βιογραφικά και προίκα του βαφτισιμιού, παρακαλώ!

     
  • At Νοεμβρίου 18, 2006 8:12 μ.μ., Blogger Eleni63 said…

    μεγαλώνει το μωρό, μεγαλώνει νομίζω και η αγάπη σου χαζομπαμπά. αλλά σου αξίζει τόση αγάπη.είναι φανερό. Να τη χαίρεστε τη μικρούλα.

     
  • At Νοεμβρίου 18, 2006 9:56 μ.μ., Blogger Haris said…

    Veramente carina e bellissima...
    Complimenti...!

     
  • At Νοεμβρίου 19, 2006 3:26 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    @eleni63,
    με εκπλήσσεις και με συγκινείς...


    @haris said...
    grazie tanto!

    Πού χάθηκες ρε ψυχή;
    Από δουλειά έγινε τίποτα;


    @harrygreco,
    Thanx για το ενδιαφέρον και μεγεια το αβατάρι, η τελευταία έκδοη είναι η καλύτερη so far.

    Nα σου πω την αλήθεια δεν θα διάλεγα ποτέ ένα "σκρολλ-προυφ" αβατάρι.

    Τουναντίον, επέλεξα το συγκεκριμένο με βασικό κριτήριο (όχι το μόνο) του αντι-, αν με καταλαβαίνεις.

    Πες το low profile, αν θες.

     
  • At Νοεμβρίου 19, 2006 4:19 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    Ακριβώς!

    Με το low profile σε βρίσκει κανείς δυσκολότερα...

     
  • At Νοεμβρίου 19, 2006 10:19 μ.μ., Blogger antvol said…

    Να σας ζήσει, κούκλα είναι. Σε ποιον να μοιάζει άραγε;

     
  • At Νοεμβρίου 20, 2006 3:29 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said…

    Υπέροχο χαμόγελο!

    Πάντα τέτοια εύχομαι! :^)

     
  • At Νοεμβρίου 20, 2006 10:10 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    @antvol,
    στη mama ευτυχώς...

    @mpampakis,
    ευχαριστούμε συνάδελφε, αντευχόμαστε και σε σας τα ίδια και καλύτερα!

     
  • At Νοεμβρίου 21, 2006 2:49 μ.μ., Blogger An-Lu said…

    Ωχουτηηηηηηηηη!!!!!!!!
    ΝΑ σας ζήσει να την χαίρεστε!!!!
    Έχει όλα τα εχέγγυα για να γίνει ΚΑΡΑΚΟΥΚΛΑΡΑ!!!!!!!

     
  • At Νοεμβρίου 21, 2006 9:16 μ.μ., Blogger Haris said…

    Το ακριβές είναι "stessa faccia,stessa razza", δηλαδή ίδια φάτσα ίδια ράτσα...
    Οι Ιταλοί το λένε όχι τόσο συχνά όπως εμείς...

     
  • At Νοεμβρίου 21, 2006 10:47 μ.μ., Blogger Odysseas said…

    Andy,
    να σας ζήσει!
    Σχεδιάζετε και... αδερφάκια?? :)

     
  • At Νοεμβρίου 22, 2006 6:51 μ.μ., Blogger giant13 said…

    Andy, βλέπεις διαφορά από τις πρώτες φωτογραφίες της μπέμπας που είχες ανεβάσει!!!. Σαν γατάκια μεγαλώνουν τον πρώτο καιρό. Σχετικά με την μυρωδιά της, πραγματικά μου θύμησες την μυρωδιά των γυιών μου (παλληκάρια τώρα, 25 ο ένας, 19 ο άλλος), που δεν μπορούσα να την συγκρίνω με καμμιά άλλη, ένα πράγμα ανάκατω από τάλκ, γάλα, απορρυπαντικό,μωρουδιακή κολώνια, συνέθεταν αυτό το εξαίσιο άρωμα επονομαζόμενο και "μωριδίλα".
    Να είναι πάντα γερή και να την καμαρώνετε.

     
  • At Νοεμβρίου 23, 2006 3:48 μ.μ., Blogger giant13 said…

    @Harry
    Σωστά, στην αρχή έτσι το γραψα και ύστερα το διόρθωσα τάχα μου, γράφοντας το λάθος

     
  • At Νοεμβρίου 23, 2006 7:06 μ.μ., Blogger Nikos Dimou said…

    Εγώ τόσες μέρες δεν έγραψα τίποτα γιατί έχω δει το πρωτότυπο.

    Οι φωτογραφίες την αδικούν...

     
  • At Νοεμβρίου 24, 2006 5:09 μ.μ., Blogger emfortos said…

    Στη ζωή,στη χαρά,στη μπεμπούκα λέμε γεια

    Στη μαμά,στο μπαμπά άντε πάλι γι'άλλη μια γεννητουριά!

     
  • At Νοεμβρίου 25, 2006 1:21 π.μ., Blogger Filomila said…

    Την ξαναβλέπω....έχει πολύ όμορφα χειλάκια!



    PS: Γιατί ο Δον την έχει δει από κοντά κι εμείς μείναμε να τσιμπάμε την οθόνη, Ε????? Δηλαδή να αρχίσω τώρα να γράφω βιβλία, να μαζεύω γατιά και να αφήσω μούσι???????? Τι αδικία κατάφωρη...

     
  • At Νοεμβρίου 25, 2006 2:15 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said…

    Περαστικά για τη μέση σου!Πες στη virgola να σου κάνει μασαζάκι με τις πατούσες της!

     
  • At Νοεμβρίου 25, 2006 1:09 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Ζητώ συγγνώμη για την πολυήμερη απουσία, προβλήματα με την τηλεφωνική σύνδεση και απανωτά ραντεβού με εσωτερικά blues με κράτησαν μακριά.


    @an-Lu said...
    φχαριστούμε πολύ.

    Kάθε φορά που τη βλέπω,
    με θυμάμαι να ειρωνεύομαι τους γονείς που έβλεπαν το μπαμπίνο τους σαν το ομορφότερο του κόσμου...


    @haris said...
    Η αλήθεια είναι ότι ούτε η έκφραση "stessa faccia,stessa razza" υπάρχει στα Ιταλικά, παρότι είναι πιο σωστή απ' το "una...una...".

    Aπ' ό,τι λέει η μαμά της μπαμπίνας είναι εντελώς ξένη από τη νοοτροπία τους, δεν θέλουν να μοιάζουν σε κάνέναν!


    @odysseas said...
    Καλή ερώτηση.
    Η λογική λέει όχι, αλλά κανείς δεν ξέρει...


    @harrygreco said,
    Τα παιδια θελουν σχεδιασμο.

    Μμμμμ, δεν είμαι σίγουρος.
    Λογικά έχεις δίκιο, έλα όμως που η γέννηση ενός παιδιού δεν είναι λογική διαδικασία.

    Το σερνικοβότανο με έκανε και γέλασα, χρόνια είχα να ακούσω αυτή τη λέξη.

    Το χρήμα δεν φιγουράρει πάντως πολύ ψηλά στην κλίμακα αξιών μας...


    @giant13,
    πω, πω, πόσο δίκιο έχεις, είναι απίστευτο πόσο γρήγορα μεγαλωνει!

    Γεννήθηκε 20% κάτω από το μέσο όρο (σε βάρος και ύψος) και 3 μήνες μετά είναι 20% πάνω!
    (η φαγάνα...)

    Η μωρουδίλα είναι Νο 1, δεν το συζητώ.


    @don,
    η ελεύθερη αγορά επιτάσσει ανταγωνισμό και στους φωτογράφους της σταρλετίνας.

    Η eyetoeys σήκωσε τον πήχυ ψηλά, αναμένω την επόμενη κίνησή σου...


    @emfortos,
    ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ!

    Ναι στη ζωή,
    ναι στη χαρά,
    και στη μπεμπούκα λέμε γεια!

    Να 'σαι καλά αγαπητέ φίλε!


    @filomila,
    η πλειοψηφία λέει μάτια, στόμα από μπάμπο, μύτη, προφίλ και σωματότυπος από μάμα.

    Ας τους να λένε...

    Ο don την έχει δει επειδή το ζήτησε...

    (λες να σου πήγαινε το μούσι;)


    @gitsaki,
    της μετέφερα το μήνυμά σου και σου στέλνει νιαουριστικούς χαιρετισμούς.

     
  • At Νοεμβρίου 25, 2006 9:42 μ.μ., Blogger Aphrodite said…

    A trip down memory lane...

    Andy, dedicated:

    *****************************

    " andy dufresne said...

    Γυναίκας εγκώμιο

    Αν έπρεπε ο κόσμος να αποτελείται μόνο από άνδρες ή γυναίκες
    (ευτυχώς που δεν πρέπει...),
    διαλέγω τις γυναίκες.

    Αν μπορούσα να διαλέξω το φύλο του παιδιού μου,
    θα διάλεγα κορίτσι
    (κι ας φοράει και σπορτέξ...)

    Αν περιμένω έναν καλύτερο κόσμο,
    τον περιμένω περισσότερο απ' τη γυναίκα απ' ότι απ' τον άνδρα.

    Αν θέλω να καταλάβω
    θα ψάξω άντρα,
    αν θέλω να με καταλάβουν
    θα αναζητήσω γυναίκα.

    Αν θέλω να σκεφθώ
    θα ψάξω άντρα,
    αν θέλω να αισθανθώ,
    γυκαίκα θα γυρέψω.

    Αν θέλω να ζήσω ζωντανός,
    αναπνοή γυναίκας πρέπει να μυρίζω.


    Καλή σας νύχτα.

    Τρι Μαϊ 09, 12:37:21 πμ 2006

    *******************************

    Σχόλιό σου στο "Γυναίκας εγκώμιο" του ΝΔ...

    I want a daughter!

     
  • At Νοεμβρίου 25, 2006 11:57 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Κοίτα να δεις τι έγραφα...

    Πού το θυμήθηκες ρε ψυχή;

     
  • At Νοεμβρίου 26, 2006 9:56 μ.μ., Blogger Filomila said…

    Εγώ με μούσι...τι μου θυμίζεις τώρα...

    Ώστε ο Δον το ζήτησε, ε? Το έπιασα! Δοθείσης ευκαιρίας... ;)


    PS: "έπεσε" το μάτι μου (ωχ, κάποιος να το πιάσει παιδιά!) στην περιγραφή του Blog σου και με το post της μπέμπας από κάτω, αυτό το "ασήμαντων πραγμάτων" μάλλον αυτο-αναιρείται..

     
  • At Νοεμβρίου 26, 2006 11:22 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Dear Greg,
    στην ηλικία σου ορκιζόμουνα ότι δεν θα κάνω ποτέ παιδί, μόνο εκστρατεία εναντίον της τεκνοποίησης δεν έκανα...

    Ειλικρινά, θαυμάζω την ωριμότητά σου...


    @filomila,
    τί έκανες μωρή παλαβή;;;
    (παίρνω θάρρος απ' την virtual (μη)γνωριμία)

    Όποτε με το καλό κατέβεις...

    Έχεις δίκκιο για την ανακολουθία.
    Είχα υποσχεθεί ότι δεν θα ξανακάνω ποστ για τη μπουρμπουλήθρα, αλλά δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ.

    Καιρός ν' αλλάξω την προμετωπίδα.

    Φιλιά πολλά.

     
  • At Νοεμβρίου 26, 2006 11:42 μ.μ., Blogger Filomila said…

    reactor said: Μιας και δεν σου έμοιασε...

    Τα χειλάκια τα απίστευτα
    τα καλοσχηματισμένα
    και rouge τριανταφυλλένια
    που όταν τα βλέπεις σου έρχεται να τα χιλιοζουλήξεις είναι του μπαμπούλη...
    ...τώρα βεβαία θα μου πεις αυτό μάλλον αποδεικνύει την ευφυία της μάμας στη σωστή επιλογή μπάμπο.. ;)


    (d)andy said: τί έκανες μωρή παλαβή;;;

    Ό,τι μπορώ...! :)

     
  • At Νοεμβρίου 27, 2006 3:05 μ.μ., Blogger silk123 said…

    andy
    να σας ζησει το τοσο ομορφο και γλυκο μωρο σας!

    Και επειδη διαβαζω κατι για εσωτερικα blues και αλλα προβληματα πολυτελειας,
    θα ηθελα να σου πω (με αγαπη),
    οτι αν ξυπνας το πρωι, εισαι υγιης και μπορεις να πας στη δουλεια σου, και δεν αισθανεσαι απολυτα ευτυχης,
    ΞΑΝΑΣΚΕΨΟΥ.
    Ναι, ειναι τοσο απλο....

     
  • At Νοεμβρίου 27, 2006 3:49 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    @filomila,
    αυτό το (d)andy χρειάζεται αφιέρωση.


    @silk123,
    χίλια δίκια έχεις, δεν παραπονιέμαι,
    ίσα, ίσα, συνήθως αισθάνομαι
    ότι ζω τις ωραιότερες μέρες της ζωής μου.

    Θα έλεγα ψέμματα όμως, αν δεν έβαζα αυτό το "συνήθως".

    Και δυστυχώς υπάρχουν στιγμές που καμμιά thanksgiving ιδέα δεν με παρηγορεί.
    Κλείνομαι, κάνω υπομονή και προσπαθώ να με πείσω γι' αυτά που αναφέρεις κι εσύ.


    Σ' ευχαριστώ πολύ.

     
  • At Νοεμβρίου 27, 2006 6:14 μ.μ., Blogger ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said…

    Φίλε Andy

    να προσθέσω και γω τα συγχατηρήρια μου για την κόρη σου (κουκλάρα!) αλλά και για το άλλο σου βρέφος, το blog σου!

    Τυχαία χθες έπεσα πάνω του και απέλαυσα την περιήγηση.

    Μακάρι να γράφεις συχνότερα, το πνεύμα σου με ξεκουράζει.

    Και πάλι να σας ζήσει η μικρή, να την χαίρεστε.

    Ένα μικρό δωράκι από εδώ

     
  • At Νοεμβρίου 28, 2006 12:09 μ.μ., Blogger Αλεξία Ηλιάδου (synas) said…

    Να είναι πάντα γερή, να παίρνει και να δίνει αγάπη...

     
  • At Νοεμβρίου 28, 2006 2:00 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Φίλε Αντώνη,

    σ' ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου, τα καλά σου λόγια και το όμορφο δωράκι σου.

    Να 'σαι καλά.


    Dear synas,
    όμορφη η ευχή σου.
    Εύχομαι να βρίσκεις δύναμη να μπλογκάρεις, αν κάποτε βάλω links άλλων bloggers (θα είναι πολύ λίγα), σου 'χω κρατήσει θέση (και στην καρδιά μου).

    Χάρηκα πολύ που επανήλθες.

     
  • At Νοεμβρίου 28, 2006 7:35 μ.μ., Blogger ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said…

    Να περιμένουμε ένα καινούργιο post; Όχι ότι η κουκλάρα σου δεν είναι ένα post από μόνη της αλλά θα θέλαμε να μοιραστούμε κι άλλες σκέψεις σου

     
  • At Νοεμβρίου 28, 2006 7:45 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Σ'ευχαριστώ βρε Αντώνη, αλλά θα πρέπει να περιμένεις κι εγώ δεν ξέρω πόσο.

    Όπως έχω ξαναγράψει, έγινε από σπόντα.

    Αρχικά το μόνο που ήθελα ήταν να σχολιάζω στου ΝΔ.

    Μετά είπα "δεν γράφω κάνα ποστ να μην είναι κενό το προφίλ;".

    Το ένα έφερε το άλλο και φτάσαμε εδώ.

    Εξακολουθώ όμως να γράφω στη χάση και στη φέξη.

    Έχω καταλάβει ότι ο ρυθμός μου είναι 2 ποστ το μήνα...

     
  • At Νοεμβρίου 29, 2006 12:45 π.μ., Blogger ioannisk said…

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

     
  • At Νοεμβρίου 29, 2006 12:45 π.μ., Blogger ioannisk said…

    andy να σου ζήσει η μπελίσσιμα σινιόρινα.

    Σου έχω πει ότι έχω ανιψιό διαθέσιμο για γαμπρό;

     
  • At Νοεμβρίου 29, 2006 11:08 π.μ., Blogger ladybug said…

    Με τέτοια κούκλα κι εγώ όλα θετικά θα τα έβλεπα...και τα ποτήρια μισογεμάτα και τη ζωή ωραία, και την καθημερινότητα μια σκέτη γλύκα!
    Τι άλλο να ευχηθώ εκτός απο υγεία...

    Θα μπαίνω καθημερινά να βλέπω τη γλυκιά φατσούλα της για να μου φτιάχνει η μέρα!

     
  • At Νοεμβρίου 29, 2006 1:27 μ.μ., Blogger Alitovios said…

    Η τρίτη φώτο είναι όλα τα λεφτά. Φτου να μην την ματιάσω.

     
  • At Νοεμβρίου 29, 2006 2:02 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    @ioannisk,
    grazie tanto!

    Στείλε βιογραφικό του ανιψιού, θα μπει στη λίστα...


    @ladybug,
    καταλαβαίνω ότι έρχεσαι από της synas.

    Να 'σαι καλά καλή μου.


    @alitovios,
    φτύνε, φτύνε...

    Σου 'χω πει ότι μ' αρέσει το nick σου;

     
  • At Νοεμβρίου 29, 2006 9:59 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Απεχθάνομαι τη δημοσιότητα, τη θεωρώ κατάρα.

    Εκτιμώ Αρκά και πιτσιρίκο.

     
  • At Νοεμβρίου 30, 2006 6:58 μ.μ., Blogger mtryfo said…

    Τι κοπελίτσα όμορφη είναι αυτή!!!Να την χαίρεστε, να την καμαρώνετε όσο είναι μικρή και είναι κοντά σας, γιατί τα ατιμούλικα πολύ γρήγορα μεγαλώνουν και παίρνουν δρόμο...το δρομο τους δλδ.
    Ειμαι πολύ συγκινημένη γιατί την προηγουμενη εβδομάδα "γνώρισα" την εγγόνα μου (25 ημερών) και νομίζω ότι ζω τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Κι ας χρειάζεται να ταξιδεύουμε με τον παππου στην Αγγλία για να την βλέπουμε...
    Φαντάζομαι ότι θα είστε κανονικός χαζομπαμπας και έτσι πρέπει..
    Να τις αγαπάτε και να τις προσέχετε (μαμά και κόρη)

     
  • At Δεκεμβρίου 01, 2006 3:05 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    Αγαπητή mtryfo,
    καλωσήλθες στο μπλογκόσπιτό μας.

    Φχαριστούμε για τις ευχές και ανταποδίδουμε, να σας ζήσει η εγγόνα σας.

    Καταλαβαίνω τον πόνο, τον ζούμε κι εμείς, μισό σόι Αθήνα, μισό Ιταλία.

    Είναι τόσο σκληρό, όσο μαλακό είναι το δέρμα της μπρουφολίνας.

     
  • At Δεκεμβρίου 01, 2006 2:39 μ.μ., Blogger Αλεξία Ηλιάδου (synas) said…

    Σ' ευχαριστώ, andy... πάνκη!! (το θυμάσαι αυτό άραγε;) Αμοιβαίο...

     
  • At Δεκεμβρίου 01, 2006 5:59 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    To θυμάμαι, ναι.
    Αμοιβαίο, κι αυτό ναι.

     
  • At Δεκεμβρίου 03, 2006 2:09 π.μ., Blogger Sarah said…

    Ντρέπομαι που ανακάλυψα τόσο αργά αυτές τις θαυμάσιες φωτογραφίες.

    Αγαπητε Αντυ.
    Δεν θα σου ευχηθώ τίποτα. Θα σε συμβουλέψω, διότι ενα γνωστο μου ζευγάρι έχει τρία παιδιά, και όπως είπε ο σύζυγος μια μέρα,
    "My wife and I used to be intellectuals.
    Then we had children."
    Τι σε περιμένει λοιπόν;

    Αρχίζεις με αυτήν την εξαίσια επαφή, που την κρατάς στα χέρια σου και χορεύετε την νύχτα όταν δεν σας βλέπει κανεις. Αλλα μετα έρχεται η στιγμή Αντυ, που η πριγκήπισσά σου γίνεται έφηβος. Και αρχίζει να σου αντιμιλά. "Δεν ξέρεις εσυ" είναι το πιο σύνηθες. "Λογαριασμό θα σου δώσω;" 'ερχεται δεύτερο στις προτιμήσεις. Το τρίτο δεν στο λέω, ας μη καταστρέψω ολοκληρωτικά την έκπληξη.

    Και μετά η πριγκήπισσα αρχίζει και γυρνά άγριες ώρες στο σπίτι. "Αφού όλα ανοίγουν στις 12, τι θες, να γυρίζω πριν φύγω;" είναι η λογική που δεν πολεμιέται. Και φυσικά μην τυχόν και σε δει να την περιμένεις, διότι αυτο την αγχώνει. Οπότε εσυ στήνεσαι νυχτιάτικα με ένα ποτο στο χέρι σε μια πολυθρόνα, και όταν αγριες ώρες την ακούσεις να έρχεται, κρύβεσαι πίσω από την πολυθρόνα για να μη σε δει και χαλάσει η διασκεδαση της βραδιάς. Στο ίδιο σου το σπίτι Αντυ, φέρεσαι σαν κλέφτης.

    Μετά έρχεται η ώρα του πρώτου ραντεβου (τουλάχιστον από ό,τι σου λέει). Χτυπάει το κουδούνι και βλέπεις εναν με μουσι. Αισιοδοξεις, δεν πάει ο νους σου στο κακό, λες συμμαθητης που δεν ξυρίστηκε. "Τι τάξη είσαι" ρωτάς, σκεπτομενος, ότι άντε το παληκάρι να είναι τριτη λυκειου. "Τριτο Νομικής" σου λέει ο μουσάτος. Τότε ειναι που τον παίρνεις παραμερα και του λες.
    "Son, you see this princess over there? If it even crosses your mind to touch her with your little finger, know this: I have no problem going back to jail."

    Οπότε φεύγει αυτός και η πριγκήπισσα σου κόβει την καλημερα. Αργότερα συμβιβάζεται και σου λέει αντε να την γυρνας εσύ. Αν θες να δεις real life,πήγαινε έξω από το Βενιου 6 η ώρα το πρωϊ να δεις πόσοι γονεις περιμένουν τα μέλη των βασιλικών οικογενειών... εκει θα είσαι και συ Αντυ σε 17 χρονια πάνω κάτω. Trust me on that one.

    Κάποια στιγμή όμως, σε μια πρωτοχρονιάτικη ρεβεγιον, θα αρχίσει ένα ξέφρενο ροκ εντ ρολ, και αυτή θα σου έρθει ξαφνικά και θα σου πει "Let's show them dad". Και για πέντε λεπτά, θα είσαι μαζί της όπως ήσουν 17 χρονια πριν, μόνοι σας, μακρυά από τους άλλους, με πολύ καλές στιγμες πίσω και πολύ καλύτερες μπροστά. Φτάνει να την δεχτεις όπως είναι.

    Ποια είναι η συμβουλή λοιπόν. Απόλαυσε την όσο είναι μικρή. Και όταν μεγαλώσει, μην προσπαθήσεις να την αλλάξεις.

    Διότι μόνο τότε θα σου πει "Let's show them dad."

    Να σου ζήσει!

     
  • At Δεκεμβρίου 03, 2006 2:54 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    Αγαπητή πανάσχημη,

    καλωσήλθες στο μπλογκόσπιτό μου, είναι μεγάλη χαρά και τιμή.

    Συμφωνώ πλήρως με όσα γράφεις.
    Δυστυχώς.

    Κι εγώ πιστεύω ότι τα καλύτερα χρόνια του παιδιού είναι μέχρι τα 13, 14.

    Ειδικά αν κρίνω απ' το τι έκανα εγώ στους δικούς μου...

    Άμα σου πω ότι το... μουσάτο τον βλέπω κάθε βραδυ στον ύπνο μου θα με πιστέψεις;

    Επίσης, σκέφτομαι ότι όσο και να προετοιμαστώ, θα μου 'ρθει από κει που δεν το περιμένω.

    Οπότε στρουθοκαμηλίζω και προσπαθώ να απολαύσω τον επίγειο παράδεισο, όσο κρατήσει.

    Σ' ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο.

    Να περνάς καλά.

     
  • At Δεκεμβρίου 03, 2006 2:25 μ.μ., Blogger paragrafos said…

    E I N A I

    M I A

    K O Y K Λ Α !!!

    Υγείαααααααααααα σας ευχόμαστε, ολόψυχα!



    Πολλά φιλιά με άπειρη αγάπη

    Α.

     
  • At Δεκεμβρίου 03, 2006 4:55 μ.μ., Blogger ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said…

    Λυπάμαι αλλά θα διαφωνήσω με την US made συνταγή της Πανάσχημης.

    Η εφηβεία είναι όντως μιά δύσκολη ηλικία αλλά το ενδιαφέρον των γονιών σε συνδυασμό με το περιβάλλον (extended family and such) παίζουν καθοριστικό ρόλο.

    Έχω τρία παιδιά και ζω σε μικρή επαρχιακή πόλη. Οι γονείς μας, συγγενείς μας, φίλοι μας είναι όλοι εδώ. Αυτός ήταν ένας από τις κυριότερους λόγους που διάλεξα την πόλη αυτήν για πατρίδα. Τα παιδιά μεγαλώνουν αλλιώς, οι κίνδυνοι λιγότεροι, το parental supervision ευκολότερο, διακριτικότερο...Όταν ο γιός μου τσατίζεται μαζί μου τα λέει στην γιαγιά του και στο θείο του. Ξέρω τους φίλους τους και τις οικογένειες τους. Οι περισσότεροι με μεγάλα παιδιά που σπουδάζουν σε γειτονική μεγαλούπολη τα βλέπουν κάθε Σαββατοκύριακο. Τον μουσάτο τον γνωρίζουνε πολύ καλά αυτόν και τους γονείς του.

    Αυτά είναι τα καλά της Ελλάδας. Η οικογένεια κρατεί ακόμα και η ασφάλεια που δίνει στο αναπτυσσόμενο παιδί δεν αναπληρώνεται με τίποτε.

    Και να τροποποιήσω λίγο το quote της Πανάσχημης που ισχύει απόλυτα σε μένα

    "Πριν παντρευτώ είχα τρεις θεωρίες για την ανατροφή των παιδιών. Τώρα έχω τρία παιδιά και καμιά θεωρία"

    Μην μου αγχώνεσαι φίλε Άντυ, αν αγαπάς το παιδί σου με λόγια αλλά και με πράξεις, αν του δώσεις το σημαντοικότερο πράγμα γι αυτό που είναι ο χρόνος σου, σε περιμένουν πολύ μεγάλες και βαθιές χαρές...

    Με αγάπη a la Παράγραφος

    Αντώνης

     
  • At Δεκεμβρίου 03, 2006 6:35 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    @paragrafos,
    θα το πάρει πάνω της και θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε.

    Πολλά φιλιά.


    @antonis,
    έχω προσωπική εμπειρία από τη ζωή στην Αθήνα, στην Ελληνική επαρχία και σε Ιταλική πόλη των 100.000 κατοίκων.

    Για το δικό μου σύστημα αξιών, τα παιδιά μεγαλώνουν καλύτερα στη μεγάλη πόλη, μετά στη μεσαία και τέλος στο χωριό.

    Όλες οι εναλλακτικές έχουν τα καλά και τα κακά τους, δεν είναι άσπρο, μαύρο.

    Επίσης, οποιοσδήποτε μπορεί να ζήσει μια χαρά οπουδήποτε, όλα είνα ανοιχτά.

    Θα συμφωνήσω και με το harry για τα βαρίδια που κουβαλάει η πατροπαράδοτη ελληνική οικογένεια.

    Στην Ιταλία βρίσκει κανείς τα θετικά της, χωρίς τα περισσότερα αρνητικά της.

    Tελικά, όπως αναφέρεις κι εσύ, αυτό που έχει σημασία είναι η αγάπη, ο χρόνος και η ενέργεια που δίνει ο γονιός στο παιδί του.
    Αρκεί να μην το πνίξει...

     
  • At Δεκεμβρίου 03, 2006 8:20 μ.μ., Blogger ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said…

    Andy said

    Για το δικό μου σύστημα αξιών, τα παιδιά μεγαλώνουν καλύτερα στη μεγάλη πόλη, μετά στη μεσαία και τέλος στο χωριό.


    Can you elaborate?

    Harry said

    Απλα,οι πολιτισμενοι δεν εχουν τις αρρωστημενες πατερφαμιλικες υπερβολες ορισμενων παλιας σχολης γραικικων οικογενειων


    Το δικό τους άκρο ιδιαίτερα των βορείων "πολιτισμένων" είναι η αδιαφορία. Οι σημερινοί μεσογειακοί λαοί είναι καλύτεροι για τα δικά μου γούστα.

     
  • At Δεκεμβρίου 03, 2006 9:35 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Στη μεγάλη πόλη οι παραστάσεις είναι πολύ περισσότερες, σινεμά, θέατρο, μουσεία, πάρκα διασκέδασης, ποικιλία πληθυσμού.

    Στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον έχω ζήσει οικογένεια που έζησε στο χωριό και κάποια στιγμή μετακόμισε στην Αθήνα και μια άλλη οικογένεια που έκανε το αντίθετο.

    Τα παιδιά της πρώτης οικογένειας είναι ευτυχισμένα και δεν συζητάνε ενδεχόμενο επιστροφής, ενώ τα παιδιά της δεύτερης
    έμειναν στάσιμα (αν δεν χειροτέρεψαν).

    Φυσικά, για να μην παρεξηγηθώ, αυτό ΔΕΝ είναι απόδειξη του ισχυρισμού μου, απλώς μια περίπτωση.

    Και φυσικά μπορεί κανείς να αναφέρει αντίστροφα παραδείγματα.

    Η δική μου στατιστική πάντως (από την προσωπική εμπειρία) γέρνει συντριπτικά προς το παράδειγμα που αναφέρω.

     
  • At Δεκεμβρίου 03, 2006 10:24 μ.μ., Blogger Sarah said…

    Γονεις που νοιαζονται βρισκονται παντου. Οπως γονεις που δεν νοιαζονται. Αυτα που ακούω οτι οι Ελληνες είναι οι καλύτεροι γονεις, ειναι στην πιο επιεική των περιπτωσεων υπεραπλουστευμενες προσεγγισεις.
    Ο Ελληνας γονέας θέλει να ελέγχει το παιδί του ακόμα και σαν ενήλικα, ο Αμερικανος θέλει να το ανεξαρτοποιησει. Η κουλτουρα ειναι διαφορετική, όχι το συναίσθημα.

    Η δε εμπειρια που περιέγραφα στον Αντυ προηλθε από τη διαμονή μας στην Ελλαδα. Στην Αθήνα αρχίζει η διασκέδαση στις 12, στην Αμερική τελειώνει συνήθως τότε. Και πάμε και κοιμόμαστε ώστε την επομενη να μπορούμε να δουλέψουμε σωστά. Κάτι φυσικά που ο μέσος Ελληνας το έχει μετατρεψει σε "Αμερικάνικη ηλιθιότητα" διοτι έχω ακούσει πολλάκις ότι ο Αμερικανος δεν ξέρει να διασκεδάζει.
    Οι περισσοτεροι νέοι εδώ εργάζονται. Και τα τρια μου παιδιά σπουδάζουν και δουλεύουν. Οι κόρες μου άρχισαν σε μια απαίσια ταβέρνα σερβιροντας μεθυστακες (από 15 ετών). Ο γιος μου κουβάλαγε φοίνικες για ένα αγράμματο Μεξικάνο που τον εβριζε στα Ισπανικά. Οι περισσότεροι γονεις στην Ελλάδα με κατηγόρησαν γι αυτο. Εριξα τα παιδιά μου στα σκατα μου είπαν. "Μάνα είσαι εσυ;" (direct quotation)
    Λαθος. Από πανεπιστήμιο πέρασαν.

     
  • At Δεκεμβρίου 03, 2006 10:51 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    πανάσχημη,

    μπράβο, μπράβο, μπράβο!

    Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο!

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 12:08 π.μ., Blogger xenia said…

    Καλησπέρα,

    συμφωνώ κι εγώ πολύ με πανάσχημη (3/12, 10.24μμ). Είναι ίδιον των Ελλήνων γονέων -στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον- να ελέγχουν τα τέκνα τους ακόμη και μέχρι τα σαράντα τους! Στην κάθε δε διαφορετική προς αυτούς συμπεριφορά, αντιδρούν με κατηγόριες και επικρίσεις... Ουφ... Δεν βγάζεις άκρη ...και το χειρότερο, δύσκολα μπορείς να αλλάξεις καταστάσεις.

    Andy μου, να την χαίρεσαι και πάλι! ¡Es una bebita linda! ¡Felicidades! ¡Les deseo salud y mucha felicidad a todos! (entiendes también español, ¿no?)

    Καληνύχτα,
    Ξ.

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 12:20 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    Cerida Ξένια,

    entiendo un poco de español, pero para escrivir tengo el aiudo de mi mujer.

    Grazias por tu hermosas parablas.
    Hasta luego,

    andy

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 12:59 π.μ., Blogger Sarah said…

    Χαρυ
    Και δουλεύουν και σπουδάζουν.
    Και η γενική τους βαθμολογία είναι από 3.8 και πάνω (με 4 το άριστα).

    Ξέρεις από Αμερική. Εχεις δει κανενα φοιτητη που να μην δουλευει κιολας;
    Τι φοιτητη; Εχεις δει δεκαεξάχρονο που να μην εχει weekend job?
    Οταν ερχεται το καλοκαιρι η πρωτη ερώτηση που κανουν μεταξύ τους ειναι όχι που θα πάνε διακοπες, αλλά αν βρήκαν δουλειά για το καλοκαίρι.

    Και οχι διότι οι γονεις είναι φτωχοί. Κάθε άλλο. Πάμπλουτοι γονεις, σκυλίσια δουλειά τα παιδιά.
    Που το κακό δηλαδή, δεν το κατάλαβα.
    Το ότι δεν τους τα σερβίρουμε στο πιάτο; Για να γίνουν χαλβάδες;

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 3:42 π.μ., Blogger ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said…

    Τι να πω...Διαφωνώ σχεδόν με όλους...Αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο να αναπτύξω τις διαφωνίες μου ή θα εκτραπούμε σε μάταιες αντιπαταθέσεις...Vita brevis

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 12:20 μ.μ., Blogger Filomila said…

    Ε όχι και στο Venue η μπουρμπουλήθρα..
    Have mercy on her (daddy's) taste!!!

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 6:28 μ.μ., Blogger ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said…

    andy dufresne said...
    Στη μεγάλη πόλη οι παραστάσεις είναι πολύ περισσότερες, σινεμά, θέατρο, μουσεία, πάρκα διασκέδασης, ποικιλία πληθυσμού.


    Ακριβώς. Το θέμα είναι πόσο χρόνο και άρα τι δυνατότητες έχεις να τ' απολαυσεις ολα αυτά όταν έχεις τρία παιδιά και όταν στο χρόνο που σου χρειάζεται για την διαδρομή Αγ. Παρασκευή - Παγκράτι στην επαρχία έχεις αλλάξει νομό. Χώρια που όταν φτάσεις στο πολυπόθητο θέατρο/κινηματογράφο/μπαρ δεν θα βρεις να παρκάρεις. Μιά απλή επίσκεψη στο ζωολογικό κήπο καταλήγει σε σαφάρι.

    Στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον έχω ζήσει οικογένεια που έζησε στο χωριό και κάποια στιγμή μετακόμισε στην Αθήνα και μια άλλη οικογένεια που έκανε το αντίθετο.

    Τα παιδιά της πρώτης οικογένειας είναι ευτυχισμένα και δεν συζητάνε ενδεχόμενο επιστροφής, ενώ τα παιδιά της δεύτερης
    έμειναν στάσιμα (αν δεν χειροτέρεψαν).



    Anecdotal evidence dear Andy όπως παραδέχεσαι και συ.

    Μεγαλώσαμε στην φύση (5 λεπτά με τα πόδια έξω απ την πόλη), παίζαμε στις αλάνες, βλέπαμε στην βόλτα τους γονείς μας και τους συγγενείς μας, πηγαίναμε με τα πόδια στους φίλους μας.

    Η λογική λέει ότι στην επαρχία το παιδί που θέλει να διαβάσει θα έχει περισσότερο χρόνο να το κάνει επειδή θα κερδίζει χρόνο στις μετακινήσεις. Από επαρχία έρχομαι, διάβαζα μονάχος χωρίς καν φροντιστήρια, πέρασα ιατρική με καλή σειρά και με την πρώτη, και όλοι σχεδόν οι συμμαθητές μου είναι δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί κλπ.

    Δεν βλέπω τι μας στέρησε η επαρχία. Αντίθετα οι αναμνήσεις μου από το Λύκειο ήταν γλυκύτατες και με κράτησαν ζεστή συντροφιά στα χρόνια της ξενητιάς.

    Και τελικά και τον κόσμο κατακτήσαμε, και τις εμπειρίες μας τις είχαμε. Η ιδέα της ζωής στην Αθήνα μου προξενεί φρίκη, ειδικά αν πρέπει να μεγαλώσω εκεί παιδιά.

    Τα παιδιά μου κάνουν καράτε, αγγλικά, μπάσκετ, χορό, στίβο. Όλα σε αποστάσεις που περπατιούνται. Το χειμώνα θα κάνουν σκι στο γειτονικό θέρετρο με δάσκαλο ένα συμμαθητή μου.

    Έμενα Αγ Παρασκευή μερικά χρόνια. Για να τα πάω Αγγλικά μόνο έπρεπε να περάσω την ταλαιπωρία της αρκούδας και μόνο οι μετακινήσεις πέρναν 1 ώρα (ναι, 1 ολόκληρη ωρα)

    @Πανάσχημη

    Δεν συμφωνώ με τα military αμερικάνικα πρότυπα που πολλοί εκεί τα ακολουθούν από κοινωνικό κονμφορμισμό. Η ευεργετική επίδραση του παιχνιδιού και του ελεύθερου χρόνου και η δυνατότητα των παιδιών να επιδοθούν απερίσπαστα στην μελέτη τους είναι απείρως πιο ευεργετικά για τον χαρακτήρα τους από το να γίνουν tough.

    O Χάρρυ το θέτει σωστά όσο αφορά την ματαιότητα της χειρωνακτικής εργασίας. Από αυτήν την άποψη καλά είναι να δοκιμάσουν (μερικά καλοκαίρια τα πέρασα στο συνεργείο του πατέρα μου και εκεί πήρα την απόφαση ότι θα σπουδάσω) αλλά βρε αδελφέ αν μπορώ να τα βοηθήσω στο πανεπιστήμιο, έ όχι, δεν θέλω να δουλεύουν ενώ σπουδάζουν επειδή έτσι ορίζει ο κονφορμισμός μου! Εκδίκηση θα πάρω αν εγώ ζορίστηκα;

    Και μετά όπως πάλι λέει ο Χάρυ, αφού απολαύσουν την φοιτητική τους ζωή θα μπορέσουν να δουλέψουν με όρεξη.

    Simple isnt it?

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 6:37 μ.μ., Blogger xenia said…

    Πολύ ωραία! (Σας μίλησα και με πληθυντικό ευγενείας! Σεβασμός! :-))

    Τελευταία είδα σε αυτοκίνητο που προφανώς φέρει bebé, αντί για το γνωστό "child on board" ή "kids on board" ή κάτι τέτοιο, το πολύ γλυκό "princess on board", και η αλήθεια είναι ότι στο ανάγνωσμα, ένα esserino σαν κι αυτό έρχεται στο μυαλό!!!

    Επίσης, (και ρωτάω τώρα) άκουσα επίσης πρόσφατα, ότι η μεγαλύτερη χαρά των μπαμπάδων που έχουν κοριτσάκια είναι όταν τις κάνουν μπάνιο! Ειδικά αν τους αρέσει και το νερό, η διαδικασία είναι το κάτι άλλο! Ισχύει; Ισχύει;

    Ως προς την εργασία των παιδιών, είμαι σαφώς υπερ... Άν μιλάμε για νεαρές ηλικίες, εντάξει, μπορούμε να περιοριστούμε σε μια καλοκαιρινή εργασία. Άν μιλάμε για λίγο μεγαλύτερες (πχ από 24 και άνω), μια πλήρης απασχόληση. Ούτε το ένα άκρο, ούτε το άλλο είναι καλό. Όχι σαν κι εμένα, για παράδειγμα, που δούλευα από τα 18 για να μπορέσω να βγάλω τα λεφτά του πανεπιστημίου (του ανοιχτού πανεπιστημίου αν ξέρετε, οπότε αντιλαμβάνεστε και τα έξοδα των σπουδών... διόλου ευκαταφρόνητα)... Τελικώς αναγκάστηκα να κάνω δύο δουλειές για να τα βγάλω πέρα και να σπουδάζω παράλληλα (και να έχω την φαεινή ιδέα να κάνω κι ένα σεμινάριο μες σ' ένα καταχείμωνο στο καποδιστριακό!)... Οπότε τελικώς αναγκάστηκα να κάνω και κάτι ακόμα... Να πέσω στο κρεβάτι από υπερκόπωση!!!

    Ναι, είπαμε... να δουλεύουν τα παιδιά για να συνειδητοποιήσουν κάποια πράγματα, για να μην επιβαρύνουν το σπίτι (ειδικά αν το "σπίτι" δεν διαθέτει άνεση οικονομική) και να τσοντάρουν που και που (γιατί όχι) αλλά ποτέ να μην πέφτουμε σε υπερβολές... Τώρα το έχω καταλάβει... (και αυτό!)

    Καλό απόγευμα,
    Ξ.

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 6:44 μ.μ., Blogger xenia said…

    Αντώνη, μόλις σε διάβασα πρέπει να γράφαμε παράλληλα).

    [...]αλλά βρε αδελφέ αν μπορώ να τα βοηθήσω στο πανεπιστήμιο, έ όχι, δεν θέλω να δουλεύουν ενώ σπουδάζουν επειδή έτσι ορίζει ο κονφορμισμός μου! Εκδίκηση θα πάρω αν εγώ ζορίστηκα;
    Και μετά όπως πάλι λέει ο Χάρυ, αφού απολαύσουν την φοιτητική τους ζωή θα μπορέσουν να δουλέψουν με όρεξη.

    Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου και αυτό θα προσπαθήσω να κάνω κι εγώ αύριο μεθαύριο με τα δικά μου παιδιά. Μακάρι να μπορώ να βοηθήσω και θα το κάνω! Εννοείται! Δεν τίθεται θέμα! Απλώς, όχι παροχές απλόχερα... Κάποια πράγματα θα πρέπει να τα κερδίσουν μόνα τους γιατί μόνο έτσι θα κατανοήσουν την αξία των πραγμάτων, των προσώπων, ...των πάντων.

    Ξ.

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 6:45 μ.μ., Blogger ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said…

    Αγαπητή Xenia

    ελπίζω αν έχεις παιδιά να μην θέλεις να περάσουν απ' αυτήν την δοκιμασία.

    Μπράβο για το κουράγιο σου

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 7:15 μ.μ., Blogger Sarah said…

    Φιλοι καπως λάθος τα καταλάβατε...
    Για εργασιες μερικής απασχόλησης μιλάμε.
    Που την είδατε την σκληροτητα;
    Δουλεύουν για να εχουν στην άκρη.Και για να μαθαίνουν πως να επιβιώνουν κάτω απο πολλαπλές συνθήκες.Ειπαμε, ειναι πανεπιστήμιο ανεξαρτοποίησης. Δεν θα το άλλαζα ποτε. Από τα παιδια μου θελω-προσδοκώ, να μπορούν να σταθουν όρθια χωρις εμενα.
    Και ήδη το κάνουν. Εργατικά, καλά παιδιά, με αρχές, και άριστοι, με υποτροφίες.

    Μεταξύ των εργατικών παιδιών που βλεπω εδω, που με κάνουν να θέλω να είμαι σαν κι αυτούς,και των μπεμπεδων που βλεπω στη Θεσσαλονίκη με το φραπε αραγμενους ολη μέρα....
    sorry guys... no comparison.

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 7:19 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Aγαπητοί φιλομήλα, ξένια, πανάσχημη, χάρρυ, αντώνη,

    άφησα το μπλογκ για μια μέρα και το βρήκα γεμάτο από τα ενδιαφέροντα σχόλιά σας.

    Η θέση μου είναι πιο κοντά στης πανάσχημης, θα προσπαιήσω να κάνω μια ανακεφαλαίωση.

    Πιστεύω στο προτεσταντικό work ethic, χωρίς υπερβολές.

    Δεν υπάρχει θλιβερότερο θέαμα απ' το 30χρονο μαμόθρευτο...

    Πιστεύω επίσης ότι όσα περισσότερα πράγματα έχει δοκιμάσει κανείς, τόσο το καλύτερο για κείνον (χειρονακτική εργασία, κακά αφεντικά, αδικία της κοινωνίας κλπ).

    Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει καλύτερο.

    Αυτό δεν έχει σαδιστική αφετηρία, αλλά παιδευτική.

    Φυσικά, η εργασία δεν θα πρέπει να εμποδίζει με τίποτα τις σπουδές, αυτές έχουν πρώτη προτεραιότητα.


    Για το θέμα της ζωής στη μεγάλη πόλη ή στη μικρή, να πω το εξής, μιλώντας με ευρωπαϊκά δεδομένα - δεν γνωρίζω τα αμερικάνικα.

    Θεωρώ ιδανικό μέγεθος πόλης το 1 εκ κατοίκους.

    Πιο μικρές πόλεις στερούν πράγματα, πιο μεγάλες σε πνίγουν, όπως αναφέρει κι ο Αντώνης.

    Επαναλαμβάνω ότι ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ μπορεί ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ να μεγαλώσει και να τα καταφέρει να έχει μια όμορφη ζωή, δεν κρίνεται αυτό από το μέγεθος της πόλης.

    Στο τελικό μου ισοζύγιο όμως θα επιλέξω μεγάλη πόλη.

    Στη μεγάλη πόλη μπορείς με έξυπνους τρόπους να παρακάμψεις την κίνηση και την ενοχλητική πολυκοσμία και να απολαύσεις αυτά που η μικρή πόλη δεν μπορεί να σου δώσει.

    Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι η μεγάλη πόλη είναι "πολλά δίνεις, πολλά παίρνεις", πιο πολλά θετικά και πιο πολλά αρνητικά.

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 7:36 μ.μ., Blogger Sarah said…

    Αντυ

    Ειπες "ο,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει καλύτερο."

    Να προσθέσω τι;
    Μεγάλη αλήθεια. Αλλα ποιοι την καταλαβαίνουν; Μόνο αυτοί που επιζητούν βελτιωση.
    Πεστο σε αυτους με τον φραπε να δεις τι θα σου απαντησουν...
    Θα σου πουν
    "Δυο πραγματα δουλευουν στη ζωή. Τα ρολογια και οι μαλάκες."

    Direct quotation σε πληροφορώ.

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 8:02 μ.μ., Blogger Yannis H said…

    Vorrei dedicare il mio nuovo post, che parla d' Italia, a lei. No a lei (tu, ma a la piccola lei).

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 9:02 μ.μ., Blogger ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said…

    andy dufresne said...
    Aγαπητοί φιλομήλα, ξένια, πανάσχημη, χάρρυ, αντώνη,

    άφησα το μπλογκ για μια μέρα και το βρήκα γεμάτο από τα ενδιαφέροντα σχόλιά σας.


    Αγαπητέ Άντυ,

    οι καλεσμένοι του blog αντικατοπτρίζουν την ποιότητα του οικοδεσπότη. Έως ότου φυσικά πλακώσουν τα trolls, βλέπεις τι γίνεται στου ΝΔ όταν χαλαρώσει λιγάκι το moderation.

    Αλλά θα επανέλθω με απαντήσεις στα σχόλια των φίλων.

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 9:23 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Αγαπητή xenia said,
    Επίσης, (και ρωτάω τώρα) άκουσα επίσης πρόσφατα, ότι η μεγαλύτερη χαρά των μπαμπάδων που έχουν κοριτσάκια είναι όταν τις κάνουν μπάνιο! Ειδικά αν τους αρέσει και το νερό, η διαδικασία είναι το κάτι άλλο! Ισχύει; Ισχύει;

    Ισχύει! Ισχύει!
    Η γαλατερία είναι μηχανή ευτυχίας, δεν μπορούσα να φανταστώ τη χαρά...

    Το μπάνιο είναι η κορυφαία στιγμή, η μηχανή ευτυχίας πλημμυρίζει χαμόγελα, τρέλλα!


    @πανάσχημη,
    να θυμίσω ότι το ρητό το είπε ο Nietzsche.

    Κι εγώ φρικάρω με τη νοοτροπία φραπέ.
    Δικαίωμα στην τεμπελιά ναι, ανέμελη εφηβική ζωή, ναι, αλλά όχι τσάμπα και όχι για πάντα.


    Καλέ μου φίλε jannis h,

    MILLE GRAZIE!!!

    Ti ringraziamo!


    @αντώνη,
    σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
    Η παρουσία σου στο μπλογκ μου είναι τιμή και το λέω με όλο τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ για μπλογκ τύπου "βλογάμε τα γένια μας".

    Να 'σαι πάντα καλά, περιμένω το σχόλιο σου επί σχολίων.

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 11:04 μ.μ., Blogger ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said…

    Ξαναδιάβασα προσεκτικά τα σχόλια και τις απαντήσεις και συνειδητοποίησα ότι δεν διαφωνώ και σε πολλά.

    Τελικά όλα είναι θέμα μέτρου, να βλέπεις την ζωή χωρίς προκαταλήψεις και αγκυλώσεις...Ότι σε αναπαύει καλό είναι.

    Βρε Άντυ, δεν βάζεις άλλο Post;

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 11:16 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Νομίζω ότι καλύτερος επίλογος από αυτόν δεν θα μπορούσε να δοθεί:

    Τελικά όλα είναι θέμα μέτρου, να βλέπεις την ζωή χωρίς προκαταλήψεις και αγκυλώσεις...Ότι σε αναπαύει καλό είναι.

    Aχ, βρε Αντώνη, έχω τρία, τέσσερα ποστ στο μυαλό μου, αλλά δεν έχω καθόλου χρόνο.

    Κάθε μέρα έχουμε κάποι συνεργείο στο σπίτι, που όλο και κάτι φτιάχνει.

    Βλέπεις, το σπίτι που μετακομίσαμε είναι παλιό και έχει τα κουσούρια του.

    Θα το καταφέρω πάντως κάποια στιγμή το επόμενο ποστ, που θα μου πάει.

     
  • At Δεκεμβρίου 04, 2006 11:47 μ.μ., Blogger Sarah said…

    Χαρυ
    Σπαω το κεφάλι μου να σου βρω τραγούδι αντι απάντησης και δεν μου έρχεται κανενα.
    Θυμασαι παλια τι karaoke καναμε;

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 12:11 π.μ., Blogger Sarah said…

    Δεν το συζητω.
    Ηττηθηκα κατα κρατος.
    Αξιος!

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 12:23 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    Eμένα πάλι μου ήρθε στο μυαλό αυτό.


    MANIC STREET PREACHERS LYRICS

    "If You Tolerate This Your Children Will Be Next"

    The future teaches you to be alone
    The present to be afraid and cold
    So if I can shoot rabbits
    Then I can shoot fascists

    Bullets for your brain today
    But we'll forget it all again
    Monuments put from pen to paper
    Turns me into a gutless wonder

    And if you tolerate this
    Then your children will be next
    And if you tolerate this
    Then your children will be next
    Will be next
    Will be next
    Will be next

    Gravity keeps my head down
    Or is it maybe shame
    At being so young and being so vain

    Holes in your head today
    But I'm a pacifist
    I've walked La Ramblas
    But not with real intent

    And if you tolerate this
    Then your children will be next
    And if you tolerate this
    Then your children will be next
    Will be next
    Will be next
    Will be next
    Will be next

    And on the street tonight an old man plays
    With newspaper cuttings of his glory days

    And if you tolerate this
    Then your children will be next
    And if you tolerate this
    Then your children will be next
    Will be next
    Will be next
    Will be next

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 12:27 π.μ., Blogger Aphrodite said…

    That is to say....

    (Really? No Kidding?)

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 12:32 π.μ., Blogger Aphrodite said…

    BABBO!

    I'M NOT KIDDING!

    **********************

    100-ARA BABBO!

    **********************
    :)))

    Na tin exeis na tin kamaroneis kai na thymasai afti ti hara otan se liga xronia tha gyrnao me to mini, ta grigora amaksia kai ta agoria, ok?

    Bacci, ti amo tanto ki esena kai ti mama kai ton G.
    XXXX

    Bambina piccoletta

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 1:36 π.μ., Blogger ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said…

    Πολύ ωραίο το clip και το τραγούδι Άντυ.

    Να σας παραπέμψω εδώ, ένα δικό μου αγαπημένο.

    O ήχος τους με συνεπαίρνει και η θλίψη που βγάζει το clip μετασχηματίζεται σε ελπίδα

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 1:47 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    Α, μου φαίνεται ότι κάνουμε πάρτυ απόψε.

    Αφρο, η πρώτη μου κατοστάρα σου ανήκει διακιωματικά.
    Grazie cara!

    Αντώνη, καταπληκτικό το clip σου, πολύ αγαπημένο, ελπίζω να μην υπονοείς τίποτα...

    Για λόγους... ισοσθένειας, πάρε αυτό!.

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 3:26 π.μ., Blogger ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said…

    Ευχαριστώ Andy είχα να το ακούσω τόσα χρόνια!

    Νάσαι καλά βρε αδελφέ, έχεις ψυχή!

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 3:32 π.μ., Blogger ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said…

    Αλλά για να μην φανώ αγενής και φύγω για ύπνο χωρίς δωράκι, πάνε εδώ αλλά πρόσεξε: Μπορεί να τρομάξεις!

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 7:04 π.μ., Blogger Stavros Katsaris said…

    Καλημέρα andy!
    Ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου στο αφιέρωμα στα λουλούδια που μόλις τελείωσε!
    Να είσαι καλά και να χαίρεσε την κουκλάρα σου!

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 7:16 π.μ., Blogger Sarah said…

    Πρεπει να ανοιξει ενα ποστ για Καραοκε.
    Το μόνο που μπορω να θυμηθω να μιλαει για ξεγνοισιά ειναι Me and Bobby MCGee του Κρις Κριστόφερσον.

    Feelin good was easy, lord, when Bobby sang the blues,
    And buddy, that was good enough for me,
    Good enough for me and my Bobby Mcgee.

    Τι ταλεντο ο δικός σου; Το ξέρετε ότι είναι Dr. Kristofferson? Με υποτροφία Rhodes (την παιρνουν λιγοι καθε χρόνο, μονο κορυφαια μυαλά -και ο Κλιντον την ειχε πάρει)ειχε κανει δοκτορα στην Οξφόρδη στην Αγγλική λογοτεχνία.

    Γαμω το ταλέντο!

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 8:10 π.μ., Blogger xenia said…

    Να' τες και οι κατοστάρες!!! Άχ τί κάνουν τα castillos en el aire και οι princesas που τα κατοικούν :-)))

    Καλημέρα!
    Ξένια.

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 11:48 π.μ., Blogger ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said…

    Και γαμώ τα μυαλά ο Kristofferson αλλά αλκοολικός

    Δεν το λέω υποτιμητικά, πολλά λαμπρά πνεύματα βρήκαν στο αλκοόλ την ανακούφιση που δίνει η ψευδαίσθηση της μέθης.

    Απελευθέρωση από την τυρρανία της αίσθησης του χρόνου

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 11:55 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    Kαλημέρα καλοί μου φίλοι.


    Αντώνη,
    φοβερό το κλιπάκι σου!


    πανάσχημη,
    υποθέτω προσωρινό blackout - το ροκ βρίθει από τραγούδια ανεμελιάς, δεν έχω χρόνο τώρα να λινκάρω μερικά, ίσως το βράδυ.

    Ο Chris Cristoferson είναι ένας απ' τους ουκ ολίγους μορφωμένους ροκάδες - στην Ελλάδα τον θεωρούνε βλάχο...


    Σταύρο,
    να 'σαι πάντα καλά, το αφιέρωμά σου ήταν εξαιρετικό - και εις άλλα με υγεία.


    Ξένια,
    μου φαίνεται απίστευτο που μαζεύτηκαν 100 σχόλια.

    Πού να 'χαμε και χρόνο δηλαδή!

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 2:08 μ.μ., Blogger Sarah said…

    Δεν ειναι οτι επαθα μπλακ αουτ Αντυ, αλλά διπλα στο Χαρυ, κομπλαρω η δυστυχής, με καταλαβαινεις;;; Εσυ θα θυμόσουν δηλαδή βασική αριθμητική αν συνομιλούσες με τον Αλμπερτ;

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 4:02 μ.μ., Blogger ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said…

    Ωραία τα λέμε εδώ μέσα. Αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο να κάνεις καινούριο post ή να συνεχίσουμε την casual κουβέντα μας.

    Το ροκ είναι φοβερό θέμα. Να συνεχίσουμε;

    Ιδού φίλοι μου ένα από τα αγαπημένα μου. Με έναν νεαρό που δεν είχε ιδέα τι τον περίμενε όταν το τραγουδούσε. Παλιοροκά και χαζορομαντικό θα με πείτε και θάχετε δίκιο...Εδώ

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 4:08 μ.μ., Blogger Sarah said…

    Τι ταλεντο ο δικος σου...
    Γαμωτο, αντε να τους βρεις σήμερα... Μπτιτνευ Σπιαρς σου λεει ο άλλος.

    Αλλα κι αυτος εμπλεξε με τα ναρκωτικά.

    Παιδια φευγω. Αργα το βραδυ πάλι. Thanks for "blowing in the wind"

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 4:11 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Αντώνη,
    ανακηρύσσεσαι επίσημος youtuber του μπλογκ.

    Ο Dylan είναι Θεός, μουσικός Θεός, για να μην παρεξηγηθούμε.
    Στην τριάδα των αγαπημένων μου καλλιτεχνών όλων των εποχών.

    Έχει ξεπεράσει και την ομπρέλα των παλιοροκάδων, είναι πλέον κλασικός.

    Μου κάνει εντύπωση πόσο αρέσει στο 13χρονο παιδί μας, τρελαίνεται!
    Και μιλάμε μόνο για τη μουσική, ούτε καν τους στίχους δεν καταλαβαίνει, πόσο μάλλον το μύθο.
    Για κείνον ο Dylan και οι Incredible String Band ξεκινάνε απ’ το ίδιο σημείο!

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 7:30 μ.μ., Blogger ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said…

    Andy said

    Μου κάνει εντύπωση πόσο αρέσει o Dylan στο 13χρονο παιδί μας, τρελαίνεται!

    Την ίδια έκπληξη νοιώθω και γω όταν τα παιδιά μου δείχνουν να τους αρέσει η ροκ γενικά. It never dies

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 7:46 μ.μ., Blogger ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said…

    Ποιοί κλασικοί ροκάδες σας αρέσουν;

    Τρελαίνομαι για Lynyrd Skynyrd. Δέστε εδώ μαλλούρα, κιθαριά, πιάνα και κρουστά, χαμός, χαμός σας λέω!

    Aint no change in the weather aint no changes in me!

    Γαμώτο είναι πολύ αργά να μάθω ηλεκτρική κιθάρα;

    Παιδιά είναι να μην γονατίζω μπροστά στο YouTube; Βίντεο που ήθελα μια ζωή να δω επιτέλους είναι στην διάθεση μου!

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 8:51 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Μα, τί ερώτηση είναι αυτή;

    Μέχρι αύριο μπορώ να σου γράφω.

    Και Lynard Skynard αλλά και Steppenwolf και Stones και Hawkwind και Motorhead και Neil Young και Blue Cheer και Creedence και MC5 και Stooges και τελειωμό δεν έχει...

    Έμεινα στους γνωστούς, μην αρχίσω τους πιο underground και φρικάρετε!

    Για το youtube έχεις ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο κι εγώ το ίδιο έχω πάθει!

    Πολιτιστικό σοκ!

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 10:46 μ.μ., Blogger Sarah said…

    Για σας λεβεντες.
    Γυρισα σπίτι και επιστρεφουμε στα Ελληνικά.

    Λοιπον για ροκ που λέγατε, αυτη ειναι κλασσική μουσική.
    Ακουσε το Into the mystic με τον Βαν Μορισον να σου στριψει με τα πόσα πνευστα. Και αν το ακούσουμε καμια μέρα στην Νεα Ορλεάνη, τότε θα πεθάνουμε ευχαριστημένοι.

    Προχθες πολύ αργα είδα στην τηλεοραση μια συναυλια των Moody Blues, πρεπει να ήταν 4-5 ετων, αλλα οι άνθρωποι βεβαια γερασμενοι -υποτιθεται-. Να μη με παρεξηγησετε αλλά ήταν τοσο ωραιοι, που εμεινα. Ασπρο μαλλι, αλλά η φωνη οπως παλια. Χαρμα οφθαλμών και αυτιών.
    Και ο Κριστοφερσον ειναι 71 νομιζω και τραγουδαει πολύ καλά.

     
  • At Δεκεμβρίου 05, 2006 11:47 μ.μ., Blogger Sarah said…

    Χαρυ
    Where have you been?

     
  • At Δεκεμβρίου 06, 2006 1:00 π.μ., Blogger Filomila said…

    Μουσικό post ΤΩΡΑ.

    Κατόπιν λαϊκής απαίτησης βεβαίως βεβαίως!



    Kαμιά δυο μέρες ακόμα και θα πιάσουμε τα 200..

     
  • At Δεκεμβρίου 06, 2006 1:14 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    @πανάσχημη said...
    πεθαίνω για το Astral Weeks.

    Γερόλυκοι οι Moody Blues, ε;
    Μάθε τέχνη κι άστηνε...


    @harrygreco,
    το μυαλό σου εκεί εσένα.
    Ασυγκράτητος!


    @filomila,
    όταν είδα το σχόλιό σου, είχα ήδη δημοσιεύσει νέο ποστ!
    Αλλά όχι μουσικό.
    Η πίεση του αντώνη απέδωσε.

    Πάντως τις μουσικές τις κουβαλάμε και στο επόμενο ποστ!

    The party starts now!

     
  • At Δεκεμβρίου 12, 2006 7:42 μ.μ., Blogger blade runner said…

    κάλλιο αργά, παρά ποτέ...

    Κι εγώ πεθαίνω για astral weeks

     
  • At Ιανουαρίου 21, 2007 1:58 π.μ., Blogger mickey said…

    Εγώ εύχομαι κι από εδώ, τελευταίος και καταϊδρωμένος ;)

     

Δημοσίευση σχολίου

<< Home