Η Πόλις που τη λέγαν Βαρεμάρα

Στις 9 Ιαν ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος γράφει στο blog του το εξής ποστ:


Από την Αρχή

Στους επόμενους μήνες σας υπόσχομαι το site του LifΟ να ξαναγίνει καινούριο, αντάξιό μας. Ειδικά τα blogs. Είμαστε οι πρώτοι που καταλάβαμε την ενέργεια που κρύβουν. Αυτό πρέπει να φανεί και στον τρόπο που τα σχεδιάζουμε. Δεν με ικανοποιούν έτσι όπως είναι τώρα --θα γίνουν όλα από την αρχή. Και το site, μια χαρά είναι, αλλά το θέλω πιο πλούσιο, αισθητικά και δημοσιογραφικά. Θα πάρει λίγο περισσότερο χρόνο, αλλά είναι προτιμότερο, από το να προσθέτουμε παράγκες στο αυθαίρετο.

Κατά τα άλλα, έκανα μια βόλτα στα μπλογκς και τα είδα όλα, ως συνήθως: δυνατές απόψεις, εξομολογήσεις που σε χαρτί εφημερίδας δεν έτυχε να διαβάσω ποτέ (Πετεφρής), το κλείσιμο του monitor (με πρόφαση έναν διαξιφισμό με την mirandolina!!), και πολλές ανοησίες που με τη λεοντή του νέου μέσου περνιούνται για κάτι φρέσκο.

Kι εδώ χρειάζεται ό,τι παντού: ψυχραιμία να ξεχωρίζεις το στάρι από την ήρα, την ατρόμητη άποψη από την πηχτή αρρώστια.

Την επομένη, στις 10 Ιαν, γράφει το εξής:

O αυτισμός των ελληνικών blogs

Ήταν πολύ κακό για το τίποτα η φάση. Στην Ελλάδα. Όμως μου γνώρισε σπουδαίους φίλους και μερικούς καλότατους δημοσιογράφους.

Και συμπληρώνει στα σχόλια:

Ένας από τους λόγους που καθήλωσαν τα ελληνικά μπλογκς στον επαρχιωτισμό και την ανυποληψία είναι νομίζω η γλώσσα. Μιλάνε μια γλώσσα που άλλες εθνότητες ή κοινότητες δεν μπορούν να μοιραστούν. Έτσι οι 500 ενεργοί μπλογκερς είναι καταδικασμένοι να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο, να μαθαίνονται, να πίνουν και κάνα ποτό μαζί --χωρίς την αίσθηση της περιπέτειας και του καινούριου. Στην αρχή υπάρχει η ζέση της επικοινωνίας, μετά το κουτσομπολιό, στο τέλος το βάρεμα. Δοθέντος και του ελληνικού χαρακτήρος, αρχίζει (σε στιγμές εκτροπής) η κακοήθεια και η διαβολή. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένα αγύριστα κεφάλια, με την καλή έννοια, που κοιτάνε τη δουλειά τους (π.χ. πιτσιρίκος). Εγώ, πάντως, κοιτάζω σπάνια πια τα μπλογκς. Βαρέθηκα, τα ίδια και τα ίδια. Προτιμώ να σερφάρω στα sites που μ' αρέσουν.

Συνοψίζω:

Την Τετάρτη, τί ωραία που ‘ναι τα blogs, σχέδια για το μέλλον κλπ,
Την Πέμπτη πολύ κακό για το τίποτα, αυτισμός και βαριεμάρα.

Φυσικά, του την έπεσαν διάφοροι, κατηγορώντας τον, προφανώς, για ιδεολογική ασυνέπεια.

Λοιπόν,

Ζήτω η ιδεολογική ασυνέπεια!!!

Προσυπογράφω ΚΑΙ τα δυο σχόλια του Τσαγκαρουσιάνου, έτσι ακριβώς αισθάνομαι κι εγώ.
Τη μία κάνω σχέδια για νέα ποστ, νέα blog (!), ταλανίζομαι μεταξύ μετατροπής του παλιού blog στο νέο blogger ή δημιουργία νέου blog εξαρχής και την άλλη στιγμή είμαι ένα βήμα πριν να πεθάνω τον andy!

Τον βαρέθηκα!
Θανάσιμα τον βαρέθηκα!

Τόσο θανάσιμα, που άρχισα να σκέφτομαι τρόπους για να τον πεθάνω, φαντάστηκα τόσους πολλούς και διασκεδαστικούς που σκέφτηκα να κάνω ένα ξεχωριστό blog με τις διαφορετικές εκδοχές του θανάτου του! (α λα Ρασομόν!)

Εν τω μεταξύ, γιατρέ μου, δεν αισθάνομαι σχιζοφρενής, τουναντίον.
Μου φαίνομαι υγιής, κανονικός, ανθρωπένιος.


Θυμήθηκα και τον Νίκο Δήμου, που μια μέρα φώναξε κι αυτός:

Βαρέθηκα!

Λέει ο don:

Κουράστηκα... Βαρέθηκα!
...
Λοιπόν με βαρεθήκατε, σας βαρέθηκα, πάω για ψάρεμα.
(απ’ το Αγγλικό Gone Fishin’, η έκφραση έχει και την μεταφορική σημασία "την κοπανάω")

Και πιο κάτω:

Ο Λαφάρζ (γαμπρός του Μαρξ) έγραψε για το "δικαίωμα στην τεμπελιά". Κάποιος (ίσως ο "βαρετός") να γράψει για το δικαίωμα στην βαρεμάρα.

Όταν λέω πως βαριέμαι το μπλογκ είναι σαν να λέω ότι βαριέμαι εμένα.


Και κάτι άλλο αισθάνομαι για τα blog, που είναι το ίδιο μ’ αυτό που λέει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ (ο ίδιος το λέει για τα βιβλία, δεν έχει σημασία), στο (εξαιρετικό) άρθρο του

Κάτω τα καλά βιβλία!

Με τόσα εργαστήρια «δημιουργικής γραφής» που υπάρχουν σήμερα, τόσους διαγωνισμούς διηγήματος για την προσέλκυση «νέων ταλέντων», τόσες αναγνωστικές εμπειρίες όλο και περισσότερων ανθρώπων, τόση «λογοτεχνίτιδα» γύρω μας (για να δανειστώ έναν όρο του Βασίλη Βασιλικού), είναι δύσκολο πια να γραφτούν κακά βιβλία. Σχεδόν όλα τα βιβλία που εκδίδονται στις μέρες μας είναι καλογραμμένα, έχουν στρωτή, σε όχι σπάνιες περιπτώσεις ζωηρή γλώσσα, έχουν ικανοποιητική αφηγηματική τεχνική, γλαφυρές περιγραφές, χιούμορ, πολύ συχνά έχουν και έξυπνες ιδέες.
Μόνον ένα πράγμα δεν έχουν: ειδικό βάρος. Πρωτοτυπία. Προσωπικότητα.

Ο Τσαγκαρουσιάνος έγραψε ότι προτιμά να σερφάρει στα sites που του αρέσουν.

Εμένα πάλι μου λείπει το ειδικό βάρος, μου λείπει να βυθιστώ σ’ ένα κλασικό μυθιστόρημα, στους «Αθλίους», στο «Δον Κιχώτη» ή στo «Αλεξανδρινό Κουαρτέτο».

Ώσπου να γράψω τη λέξη «Κουαρτέτο» είχα ήδη υπονομεύσει τη διαφυγή μου, η μεθεξιακή μαγεία του κλασικού θα κάνει τον κύκλο της, σκέφτηκα, και θα εκφυλιστεί σε βαριεμάρα του κλασικισμού, αστραπιαία κάνω στροφή 180 μοίρες στο σουρεαλισμό, πετάγομαι στην pop κουλτούρα... μα του κάκου...

Η Πόλις του μεγάλου Αλεξανδρινού
παντού μ’ ακολουθεί.

Με βαρέθηκα.

Ο πίνακας είναι του Jackson Pollock και λέγεται "Yellow, Gray, Black", 1948

Angel blues

Απόψε είπα να κάνω τον vj, ψώνισα απ’ το youtube και κάνω παιχνίδι, με γυναικείες φωνές, θλιμμένες, ουράνιες, αγγελικές κι ανθρώπινες, δεν θυμάμαι ποιος είχε πει ότι οι γυναίκες είναι... πιο άνθρωποι.
Ποτέ δεν με έριχναν τα θλιμμένα τραγούδια, το αντίθετο μάλιστα, μου λειτουργούν σαν ομοιοπαθητική θεραπεία.
Με ιδιαίτερη υπερηφάνεια παρουσιάζω κατά σειρά εμφάνισης τέσσερις Μεγάλες Κυρίες.

Hope Sandoval, το ξωτικό των Mazzy Star, στο «Fade Into You», Elizabeth Fraser, με το σχήμα των This Mortal Coil, side project των Cocteau Twins, ερμηνεύει, όσο πιο minimal μπορεί, το «Song to the Siren» του Tim Buckley, PJ Harvey στο ελεγειακό «Send his love to me» και… last but not least… Patti Smith σ’ ένα απ’ τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια ever, το «Dancing barefoot», σε live εκτέλεση με κιθάρα-φωνή.
Enjoy!

Πρώτη Πρωτοχρονιά

Όταν ήμουν παιδί, δεν ήθελα παιδί.
Όταν την είδα, θέλησα να το κάνω.
Δεν φανταζόμουν τη ζωή μ’ ένα παιδί.
Δεν την φαντάζομαι χωρίς.

Τεσσάρω μηνών,
πως πέρασ’ ο καιρός;

Πρώτη Πρωτοχρονιά.
Χώρια,
η αγάπες μου
μίλια μακριά.

Μόνος σε πάρτυ
με φίλους και γνωστούς.
Μα εγώ δε βλέπω άλλους,
δεν ακούω μουσικές.

Βλέπω παντού τη faccia της
κι ακούω τη μικροσκοπική φωνή της.

Λυπημένος
μακριά τους.
Χαρούμενος
για τη ζωή που έρχεται.


Καλή Χρονιά!