Η κατάνυξη του Χριστουγεννιάτικου χοιρινού

Τηγανητό χοιρινό στις 10.00 το πρωί των Χριστουγέννων!

Με κόκκινο κρασί και μια τηγανιά ψιλοκομμένες πατάτες.
Με καλεσμένους τους τρεις θείους και τον καλύτερο οικογενειακό φίλο.


Παράξενο έθιμο που ποτέ δεν κατάλαβα από που κρατάει.
Ο πατέρας μου λέει ότι
όσο φτωχός και να ’ταν ο πατέρας του,
κάθε Χριστούγεννα κατάφερνε να βρει το χοιρινό για να τηρήσει το έθιμο.

Δεν ξέρω όμως αν ο παππούς το ’βγαλε απ’ το μυαλό του
ή πήρε τη σκυτάλη από αλλού.

Σε εποχές που το κρέας το βλέπανε Πάσχα και Χριστούγεννα,
το καταλαβαίνω το χοιρινό βουτηγμένο στο λάδι.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι το γιατί το πρωί;


Παραδόξως, αυτό το «βάρβαρο» έθιμο
είναι η μυρωδιά των παιδικών μου Χριστουγέννων.

Τίποτ’ άλλο δεν θυμάμαι.
Ή μάλλον
τίποτ’ άλλο απ’ όσα θυμάμαι,
δεν ακούγεται πια σα γλυκό παραμύθι.

Ο Αι Βασίλης, τα δώρα, η οικογενειακή γιορτή
κατεδαφίστηκαν εν μία νυκτί από την εφηβική επανάσταση.

Αυτό το έθιμο όμως κατέχει περίοπτη θέση
στο νοσταλγικό διαμέρισμα της μνήμης μου.

Μέσα στα χρόνια κατάλαβα και το γιατί.

Ήταν επαναστατική πράξη το χοιρινό το πρωί!

Και η σημαντική ανατροπή δεν ήταν,
όπως θα περίμενε κανείς, η γαστρονομική -
αυτή ήταν μάλλον το... τίμημα.

Η ανατροπή ήταν κοινωνική,
ανατροπή του πρέπει και του καθωσπρέπει,
ανατροπή της λογικής και της συνήθειας.

Τα παιδικά μου Χριστούγεννα ήταν

η μέρα κατά την οποία ο πατέρας μου και άλλοι άνθρωποι
που εκείνη την ώρα θα έπρεπε να είναι στις δουλειές τους,
αγχωμένοι και βουτηγμένοι στα προβλήματα της ρουτίνας,
μαζευόντουσαν για να υποστούν τη «βάσανο» του πρωινιάτικου χοιρινού,
πνίγοντας στο κρασί και στα γέλια τους
τα άγχη και τα βάσανα.


Αξέχαστη απόλαυση να τους βλέπεις
να δυσανασχετούν στην πρώτη μπουκιά και γουλιά – κάθε χρόνο!

Σε πέντε-δέκα λεπτά,
οι γκρίνιες γινόντουσαν χαμόγελα

και σε μια ώρα τα μάγουλα παίρναν το χρώμα του κρασιού,
απ’ το αλκοόλ και τα χάχανα – κάθε χρόνο!


Όταν λοιπόν ακούω «θρησκευτική κατάνυξη»,
στο μυαλό μου, ή μάλλον στη μύτη μου,
έρχεται το τηγανητό χοιρινό
των αγουροξυπνημένων Χριστουγέννων μου.


Καλά Χριστούγεννα σε όλους.

Ένα απρόσμενο σουβενίρ

Τρία ποστ πριν, μετακομίσαμε.

Το πρώτο βράδυ στο νέο σπίτι διαπιστώσαμε ότι έλειπαν οι δύο μας φωτογραφικές μηχανές.

Είμαστε σίγουροι ότι είχαν κλαπεί στη μετακόμιση.

Η μία ήταν μέσα σ’ ένα συρτάρι, το οποίο μεταφέρθηκε ως είχε, χωρίς να αδειάσει. Η άλλη ήταν σε μία κούτα απ’ την οποία δεν έλειπε τίποτ’ άλλο.

Την άλλη μέρα τηλεφώνησα στον υπεύθυνο της εταιρείας μετακόμισης και του είπα τα καθέκαστα. Μου είπε να ψάξουμε καλά, τους συμβαίνει συχνά και κάποιους μήνες μετά τα χαμένα αντικείμενα βρίσκονται. Του απάντησα ότι είμαστε σίγουροι ότι κλάπηκαν, με ρώτησε που βρίσκονταν οι μηχανές, του απάντησα και τον χαιρέτησα λέγοντας ότι δεν πειράζει, η ζωή συνεχίζεται, αλλά να προσέχει τους εργάτες του.

Μαζί με τις μηχανές χάθηκε και το κέφι μας για το καινούριο σπίτι,
μιας και οι μηχανές κουβαλούσαν και συναισθηματική αξία.

Η μία ήταν συλλεκτική, μία Olympus Ferrari, δώρο που είχα κάνει στη Ferraristi-σύντροφό μου και η δεύτερη μία μικροσκοπική Casio που ήταν δώρο του Νίκου Δήμου στη μπαμπίνα μας (το πρώτο δώρο της ζωής της!).

Δυο μέρες μετά κι ενώ κλαίγαμε τη μοίρα μας, όντας σίγουροι ότι οι μηχανές έκαναν φτερά και δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθούν, ο υπεύθυνος της εταιρείας μετακόμισης μας ξανάφερε το χαμόγελο στα χείλη: οι μηχανές βρέθηκαν!

Ρώτησε τους εργάτες του ποιος συσκεύασε εκείνο το συρτάρι, ποιος συσκεύασε εκείνη την κούτα, ήταν ο ίδιος.

Για καλή μας τύχη, ήταν παράνομος μετανάστης,
ο οποίος φοβούμενος τις απειλές του (παράνομου) αφεντικού του, παρέδωσε τις κλεμμένες μηχανές.


Ο έρμος ο μετανάστης μας άφησε ένα απρόσμενο σουβενίρ,
δύο πολύ ωραίες φωτογραφίες, αυτοπροσωπογραφίες,
τις οποίες δεν δημοσιεύω για ευνόητους λόγους.

Τον αναγνωρίσαμε αμέσως, ήταν ένας απ' τους εργάτες της μετακόμισης, ο ψηλέας με το τατουάζ.

Έτσι, δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ,

δεν του κρατάω κακία.

Λάμπει από χαρά στις φωτογραφίες, κρατάει τη μηχανή απέναντί του και αυτοφωτογραφείται στο μετρό.

Είχε το χρόνο να σβήσει τις φωτογραφίες,

πριν παραδώσει τις μηχανές.

Μπορεί και να το ξέχασε.
Μπορεί και να προσπάθησε και να μην τα κατάφερε.

Ηθικόν δίδαγμα.

Αν θέλετε να είστε σωστός επαγγελματίας,

μη μένετε πίσω στις τεχνολογικές εξελίξεις.