Lebanon Blues

Kάθε μέρα που περνά και ο πόλεμος στο Λίβανο συνεχίζεται, η πίστη μου στην ανθρωπότητα κλονίζεται.

Κάθε βόμβα που σκάει, δημιουργεί ρήγματα στην άποψη ό,τι ο κόσμος προοδεύει.

Είμαι απ’ τους ανθρώπους που θεωρούν ότι ο κόσμος μας αλλάζει, κάπου γίνεται καλύτερος, κάπου γίνεται χειρότερος, αλλά στην τελική ζυγαριά, ο κόσμος μας καλυτερεύει. Αργά, πολύ αργά, αλλά σταθερά. Με εκατό βηματάκια μπροστά και ένα άλμα πίσω.

Ταλαίπωρο μυρμήγκι η ανθρωπότητα

κουβαλάει Σισύφεια ψύχα,

πέφτει και ξαναπέφτει

και ξανά προς τη (μαύρη) τρύπα τραβά.

Κάθε παιδί που τραυματίζεται ή σκοτώνεται είναι ένα άλμα προς τα πίσω.

Κάθε παιδί που τραυματίζεται ή σκοτώνεται γεννά νέο μίσος, που μια μέρα θα σκοτώσει ένα άλλο παιδί.

Η ηγεσία του Ισραήλ, με τις ευχές της νεοσυντηρητικής Αμερικανής ηγεσίας και την ανοχή όλων των υπολοίπων ηγεσιών, εγκληματεί κάθε δευτερόλεπτο που συνεχίζεται αυτός ο παραλογισμός.

Πνίγομαι, εξοργίζομαι, δεν μου φτάνει να μοιρολογώ για τις χαμένες ζωές και τα ανείπωτα δράματα. Ναι, προσυπογράφω το «Stop the war NOW», αλλά αισθάνομαι ότι αν η θέση μας εξαντληθεί σε αυτό, ίσως όχι μόνο δεν βοηθάμε, αλλά αντιθέτως, επιδεινώνουμε το πρόβλημα.

Αισθάνομαι ότι αυτός ο πόλεμος είναι πιο παράλογος από άλλους. Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο από πλευράς Ισραήλ. Μάλλον πρόκειται για μια εθνικιστική, παβλοφική αντίδραση, «βία στη βία», χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο.

Αν δεχθώ την επίσημη Ισραηλινή εκδοχή, δηλαδή την εξόντωση της Χεζμπολά,

αδυνατώ να πιστέψω ότι πραγματικά πιστεύουν ότι θα την εξοντώσουν με αυτόν τον τρόπο.

Αν δεν αποδεχθώ την επίσημη εκδοχή,

δεν βρίσκω ικανή δικαιολογία - τα επιχειρήματα εναντίον όλων των πιθανών αιτιών καταρρίπτονται εύκολα (ανακατάληψη εδαφών, πετρέλαιο, διπλωματικά οφέλη κλπ).

Πιο πολύ πιστεύω την εκδοχή του Πάσχου Μανδραβέλη περί

«συνδρόμου του ανεπιθύμητου».

Οι Ισραηλινοί έχουν δίκιο να εξοργίζονται για την Χεζμπολά, ειδικά μετά τις κινήσεις καλής θέλησης που έκαναν πέρσι, αλλά Ό,ΤΙ επιθέσεις και να δέχονται, ΔΕΝ δικαιολογούν τόσο ασύμμετρη απάντηση.

Παρ’ όλα αυτά, αν υπάρχει μια χαραμάδα ειρήνης, κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η προσπάθεια κατανόησης ΚΑΙ της πλευράς του Ισραήλ.

Φυσικά και έχουν γίνει εγκλήματα και εξακολουθούν να γίνονται από πλευράς του, το ίδιο βέβαια κι απ’ την άλλη πλευρά.

Φυσικά και τα εγκλήματα δεν συμψηφίζονται.

Φυσικά και η πλευρά του Ισραήλ έχει μεγαλύτερη ευθύνη, ως ισχυρότερη – πιστεύω στο δίκιο του αδυνάτου.

Φυσικά και η περιοχή πληρώνει τον εγκληματική εισβολή των ΗΠΑ στον Ιράκ, διότι τα δοχεία είναι προφανώς συγκοινωνούντα.

Αν όμως, δεν γίνει προσπάθεια διαλόγου και σύγκλισης, λύση δεν υπάρχει.

Αν θέλουμε να είμαστε ιδεαλιστές,

αναθεματίζουμε και συνεχίζουμε τις διακοπές μας…

Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές,

πρέπει να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ότι έχουν κι αυτοί τα δίκια τους.

Το Ισραήλ πρέπει να πιεστεί να σταματήσει τις βόμβες εδώ και τώρα και να κάτσει στο τραπέζι του διαλόγου.

Αλλά, εν τέλει, πρέπει να δεχθούμε το να αφοπλιστεί η Χεζμπολά, όσο πιο αναίμακτα μπορεί να γίνει αυτό κι όσο χρόνο χρειαστεί να γίνει.

Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.

Καταρχήν, προϋποθέτει αλλαγή στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Δεν νομίζω ότι η υπερ-συντηρητική πλευρά των ΗΠΑ, η οποία έχει καταλάβει την εξουσία την τελευταία δεκαετία έχει την παραμικρή διάθεση για λύση.

Φοβάμαι ότι πρέπει να περιμένουμε αλλαγή ηγεσίας στις ΗΠΑ, χωρίς να είμαι καθόλου σίγουρος ότι η νέα ηγεσία θα δείξει καλή θέληση και πόσο γρήγορα θα γίνει αυτό…

........................................………………………………….

Ως συνήθως, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί αντιπάλους το κακό (Ισραήλ και ΗΠΑ) εναντίον του καλού (Λίβανος και υπόλοιπη ανθρωπότητα).

Λίγες διαφορετικές φωνές ακούγονται, οι οποίες θεωρούν ως αντίπαλο το φανατισμό και από τις δύο πλευρές.

Και ως συνήθως, οποιαδήποτε άποψη που δεν ξεκινά και δεν εξαντλείται στην καταδίκη του Ισραήλ και των ΗΠΑ θεωρείται ύποπτη, φασιστική, δεξιά, φιλοαμερικανική...

Ήλπιζα ότι θα βρω διαφορετική εικόνα στα blog, αλλά απογοητεύτηκα.

Κι εδώ η πλειοψηφία καταδικάζει κι όποιος δεν βάλει τελεία και προσπαθήσει να ψελλίσει κάτι ακόμα, θεωρείται αυτόματα ότι είναι με το Bush!

Πικραίνομαι όταν σκέφτομαι ότι με αυτή τη στάση, ο κύκλος του αίματος δεν θα σταματήσει ποτέ.

Η ασυζητητί καλή πρόθεση όσων καταδικάζουν το Ισραήλ και όχι ΚΑΙ τη Χεζμπολά τελικά, όχι μόνο πέφτει στο κενό, αλλά γίνεται μπούμερανγκ!

........................................………………………………….

Δεν είχα σκοπό να γράψω για το θέμα.

Αυτό το blog έγινε για να μιλάει για μικρά κι «ασήμαντα» θέματα, υπάρχουν πολλοί και καλύτεροι τόποι για τα «σοβαρά» και τα σημαντικά.

Αλλά μου είναι αδύνατον να απομακρύνω τη σκέψη μου από το Λίβανο αυτές τις μέρες.

Κι απ’ την άλλη στεναχωριέμαι με τις απόψεις που διαβάζω εδώ και κει.

Δεν είναι ο πρώτος πόλεμος που ζω, δεν ξέρω γιατί τούτος εδώ με έχει συγκλονίσει τόσο.

Ίσως γιατί σε λίγες μέρες θα γίνω πατέρας…