Τα πάχη μου, τα κάλλη μου...

Έρχομαι από την παραλία.

Είχα χρόνια να πάω Σαββατοκύριακο σε οργανωμένη πλαζ. Η ίδια πολυκοσμία όπως παλιά – αλλά ο κόσμος έχει αλλάξει.

Τα περισσότερα παιδάκια φοράνε σωσίβια – χωρίς να τα έχουν αγοράσει. Και μπρατσάκια από φυσικό λίπος.

Πω πω – πόσα παχύσαρκα παιδιά! Θυμήθηκα τις στατιστικές: είμαστε πρώτοι στην Ευρώπη.

Με τους ενήλικες ακόμα χειρότερα. Όλα τα ενάλια κήτη: φάλαινες, θαλάσσιοι ελέφαντες, φώκιες, είχαν ξεβραστεί στην αμμουδιά της Βουλιαγμένης.

Είμεθα έθνος παχύσαρκον!

Θυμάμαι στα νιάτα μου ο μέσος Έλληνας ήταν κοντός, ξερακιανός, στεγνός και μαυριδερός. Τώρα ψήλωσε (καλό), δυνάμωσε, ομόρφυνε – αλλά πάχυνε.

Ο Andy είχε πάει στο μαιευτήριο για τυπικές εξετάσεις της συντρόφου του κι έπαθε παράκρουση. Προς στιγμήν νόμισε ότι είναι σε κέντρο αδυνατίσματος.

Μου μετέφερε διαλόγους:

-Μα, έχω άλλη μια ψυχή να ταϊσω, γιατρέ μου, τι να κάνω, πεινάαααω.

-Κα Στρουμπουλίδου μου, σας το έχω πει πολλές φορές, πρέπει να τρώτε λίγο και συχνά, εσείς τρώτε πολύ και συχνά, γι’αυτό έχετε τάσεις για εμετό. Η έγκυος ΔΕΝ πρέπει να τρώει περισσότερο από πριν, λιγότερο πρέπει να τρώει.

-Μα, εμένα η μαμά μου μου είπε… Καλέ μαμά, μίλα και συ, πες κάτι…

Λίγο παραπέρα η κα και ο κος Παχυσαρκόπουλος μου κρύβουν, με το εκτόπισμά τους, τη θέα του γιατρού τους.

-Γιατρέ, δεν αντέχω άλλο, θα σκάσω, βόηθα με.
-Τι πρόβλημα έχετε, κυρία μου;
-Δεν μπορώ, κουράζομαι, δεν μπορώ ν’ ανέβω δυο σκαλιά, σας λέω.
-Μα, εδώ και πολλούς μήνες σας επαναλαμβάνω ότι πρέπει να προσέξετε τη διατροφή σας, 80 κιλά για το ύψος σας είναι πάρα πολλά.
-Μα, τι λες γιατρέ μου, πριν τη γκαστρώσω, ελαφίνα ήτανε το Μαράκι μου…

Φαίνεται ότι όλες οι έγκυοι συνοδευόνταν από σύζυγο ή μαμά, οι οποίες επίσης έδειχναν να είναι σε ...ενδιαφέρουσα…

Μερικά στοιχεία από σχετικό άρθρο του Economist:

Όταν ο κόσμος ήταν απλούστερος, οι πλούσιοι ήταν χοντροί, οι φτωχοί αδύνατοι και οι σωστά σκεπτόμενοι άνθρωποι ανησυχούσαν για το πώς θα χορτάσουν την πείνα.
Τώρα, στα πιο προοδευμένα μέρη του κόσμου, οι πλούσιοι είναι αδύνατοι, οι φτωχοί χοντροί και οι σωστά σκεπτόμενοι άνθρωποι ανησυχούν για την παχυσαρκία.

Το ανθρώπινο είδος σχεδιάστηκε για να αντιμετωπίζει τη στέρηση, όχι την αφθονία. Για να αποθηκεύει ενέργεια για τις δύσκολες ώρες. Όταν όμως οι δύσκολες ώρες δεν έρχονται ποτέ, η ενέργεια αυτή συσσωρεύεται γύρω από διαστελλόμενες κοιλιές.

Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, ο αριθμός των ανθρώπων που πεινούν μειώθηκε από 920εκ. το 1980 σε 800εκ το 2000, την ίδια στιγμή που ο πληθυσμός αυξήθηκε κατά 1,6δις. Άρα, την ίδια ώρα που φαίνεται ότι είμαστε σε καλό δρόμο στο σημαντικότερο πρόβλημα των τελευταίων… 50 αιώνων, την αντιμετώπιση της πείνας, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε το αντίθετο!

Η παχυσαρκία σήμερα σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους απ’ ότι το AIDS, η μαλάρια, οι πόλεμοι. Είναι η βασική αιτία διαβήτη, σχετίζεται με τον καρκίνο και άλλες ασθένειες. Από το 2000 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κατονομάζει την παχυσαρκία ως επιδημία.

Ζούμε πλέον σε μια εποχή που οι γιατροί και οι πολιτικοί συναινούν στο να παρθούν μέτρα εναντίον της παχυσαρκίας. Και φυσικά, όπως κάθε φορά που συζητούνται μέτρα προστασίας των πολιτών, φουντώνουν και οι Οργουελικές μας φοβίες.

Η μία πλευρά μελετά μέτρα αντίστοιχα με αυτά εναντίον του καπνίσματος (προειδοποιητικές ενδείξεις στις συσκευασίες, περιορισμός διαφήμισης κλπ), την ίδια ώρα που η άλλη φωνάζει «αφήστε μας να πεθάνουμε όπως και όποτε θέλουμε».

Ένα επιχείρημα υπέρ της παρέμβασης είναι ότι οι διατροφικές συνήθειες διαμορφώνονται στην παιδική ηλικία. Αν κάποιος μεγαλώσει με junk food και Coca Cola, δύσκολα αλλάζει μετά, οπότε, αν μη τι άλλο, θα έπρεπε τουλάχιστον να προπαγανδίσουμε την υγιεινή διατροφή στα παιδιά. Ήδη στην Αγγλία, στη Σουηδία και στις ΗΠΑ ξεκίνησαν σχετικές διαφημιστικές (ή μάλλον… δυσφημιστικές) καμπάνιες. Επίσης, εξοστρακίζονται το junk food και οι μηχανές αναψυκτικών από τις σχολικές καντίνες.

Ένα άλλο εύλογο επιχείρημα υπέρ της παρέμβασης είναι το οικονομικό. Οι παχύσαρκοι κοστίζουν περισσότερο από τους αδύνατους, οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν έμμεσα για την υπερβολή των πρώτων. Στις ΗΠΑ όπου το σύστημα υγείας βασίζεται στην ιδιωτική ασφάλιση, οι ασφαλιστικές εταιρείες ζητάνε να χρεώνουν περισσότερο τους παχύσαρκους, εφόσον τους στοιχίζουν περισσότερο. Κάτι τέτοιο αντιτίθεται στη σημερινή νομοθεσία, η οποία απαγορεύει κάθε διάκριση εναντίον των παχύσαρκων.

Άλλη ιδέα είναι να φορολογηθεί βαριά ό,τι παχαίνει (γλυκά, σοκολάτα, snacks, junk food, soft drinks κλπ), όπως συμβαίνει με το αλκοόλ και τα τσιγάρα.

Αλλά η παχυσαρκία είναι πιο περίπλοκο θέμα απ’ το τσιγάρο. Δεν πρόκειται για προστασία από ένα δηλητήριο, αλλά για αλλαγή συμπεριφοράς. Η νικοτίνη είναι εθιστική, η σοκολάτα όμως;

Η συζήτηση έχει ήδη ανάψει, τουλάχιστον σε πιο πολιτισμένες περιοχές απ’ τη δική μας. Και είναι σίγουρο ότι μέχρι να σβήσει, θα έχουμε παχύνει κι άλλο.

Σας αφήνω.
Πείνασα…



Το κείμενο αυτό φιλοξενήθηκε στο doncat στις 5/7/2006. Το πρώτο μέρος γράφτηκε από τον Νίκο Δήμου, το δεύτερο από μένα. Τα σχόλια των επισκεπτών του doncat μπορείτε να τα βρείτε ΕΔΩ, όπου και, αν θέλετε, μπορείτε να αφήσετε και το δικό σας σχόλιο.