Promytheication

Είναι δυνατόν το καλύτερο να είναι πάντα το επόμενο;

Τραγούδι, πίνακας, γλυπτό,
ποίημα, βιβλίο, τεύχος περιοδικού,
ασήμαντο έργο του καθένα,
έρωτας,
post στο blog.

Eίναι δυνατόν;;;

Eλάχιστοι αυτοί που το κατάφεραν!
(ο Μοzart μου ’ρχεται στο μυαλό)
Πόσο βαθύτατα ανθρώπινο
να θέλεις επόμενο!
Και να το θέλεις και καλύτερο!

Όχι απλώς να μην πεθαίνεις πριν το θάνατό σου,
αλλά να θέλεις να σκαρφαλώνεις ολοένα και σε ψηλότερη κορφή!

Ο Προμηθέας μέσα μας
ύβρις είπαν οι δώδεκα θεοί
και τιμωρία στην επόμενη στροφή…



Δεν θα σας πω εγώ ποιοι είναι οι Red Hot Chili Peppers.
Απλά να πω ότι δεν τους θεωρώ απλά και μόνο
ένα εμπορικό προϊόν ή σούπερ ήρωες του mainstream
αλλά και πολύ σπουδαίους καλλιτέχνες.

Είναι η περίπτωση που η καλλιτεχνική και η εμπορική αξία πλέκουν καλή παρέα.

Οργιαστικό μίγμα funk και punk,
διονυσιακού ξεφαντώματος και πάθους,
παιχνίδισμα φωτός και σκοταδιού,
με δύο μουσικές ευφυΐες να γράφουν ιστορία (Frusciante και Flea),
έναν τραγουδιστή που γίνεται ολοένα και καλύτερος
κι ένα drummer σταθεροποιητικό παράγοντα
ανάμεσα σε τρεις εκστασιασμένους σαμάνους της ηλεκτρικής μουσικής.

Μέχρι και το προηγούμενο άλμπουμ τους,
το «By the way» του 2002,
νομίζω ότι το ’χουν καταφέρει αυτό,
το επόμενο καλύτερο απ’ το προηγούμενο,
με εξαίρεση ίσως το «One Hot Minute».
(έλειπε ο Frusciante…)



Η αλήθεια είναι ότι τους βοήθησε ότι ξεκίνησαν πολύ μέτρια,
όπως οι ίδιοι έχουν πει,
στην αρχή δεν ξέρανε την τύφλα τους.

To αριστουργηματικό «Blood Sugar Sex Magic» (πέμπτο τους)
ήταν καλύτερο απ’ όλα τα προηγούμενα.
Το «Californication» ακόμα καλύτερο,
το «By the way» ακόόόμα πιο πολύ,
Everest κανονικό!

Στο Everest δεν επιτρέπεται ούτε ένα τραγούδι απλώς καλό,
όλα είναι υπερβολικά καλά.
(ούτε οι Beatles δεν το κατάφεραν αυτό…)


Και μετά;

Τι κάνεις μετά από ένα άλμπουμ ογκόλιθο σαν το «By the way»;
Πόσα πράγματα μπορείς να βγάλεις από μέσα σου
που να ’ναι καλύτερα απ’ τα καλύτερα που ’χεις βγάλει;

Οι περισσότεροι καλλιτέχνες σ’ αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι
διαλέγουν δρόμο άγνωστο αλλά ασφαλή,
αλλάζουν είδος.
Άλλαξε ο Μανωλιός, έβαλ’ τα ρούχα του αλλιώς.
Δύσκολο, ειδικά αν είσαι μανιερίστας,
αλλά στην πραγματικότητα εύκολο,
καινούριο γήπεδο να κάνεις τα ίδια κόλπα.

Οι ήρωες μας όμως μέχρι τώρα
μένουν πιστοί στο ύφος που αυτοί δημιούργησαν
και μένουν και στον καινούριο δίσκο.
Ξαναπαίζουν στο ίδιο γήπεδο
και ψάχνουν νέα κόλπα.



Και επιπλέον,
δεν τους αρκεί άλλο ένα αριστούργημα,
τολμούν το απόλυτο ρίσκο,
το προμηθεϊκό άλμα:

Διπλό άλμπουμ!
28 ολόκληρα καινούρια τραγούδια!!

Μετά τα δεινοσαυρικά ’70ς,
στη fast forward εποχή μας,
ένα διπλό άλμπουμ δεν είναι απλώς πολλά καλά τραγούδια μαζί,
είναι κάτι παραπάνω.
Είναι statement.

Ε, αυτό πια δεν είναι προμηθεϊκή ύβρις,
είναι κι εγώ δεν ξέρω τι!!!

Πού μπορούν να φτάσουν;
Πόση νέα έμπνευση τους χαρίστηκε σε τέσσερα χρόνια;
Πώς θ’ ανακατέψουν τα μουσικά τους μπαχάρια
για να μην καταδικαστούν για επανάληψη της γνωστής συνταγής;



Ακούω το επικό «Stadium Arcadium» εδώ και λίγες εβδομάδες.
Τριψήφιος ο αριθμός των ακροάσεων ήδη.

Αρκούν τρία απ’ τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ
για να γλιτώσουν απ’ τα όρνεα του Δία της μουσικής;
Θα τιμωρηθούν οι Καλιφορνέζοι Προμηθέες για την ασέβεια τους;
Ή θα απολαύσουν τη βασιλεία τους
λαμπρότερη και μεγαλοπρεπέστερη από ποτέ
μέχρι το επόμενο άλμπουμ;

Η ζωή είναι συνήθως πιο πεζή απ’ τη μυθολογία,
η υπέρβαση, η ανθρώπινη υπερέκταση
συνήθως παραμυθιάζει,
σπανίως επιτυγχάνεται.



Δεν θα σας πω την άποψή μου για το άλμπουμ,
ποιος είμαι γω να κρίνω,
δεν είμαι καν σίγουρος ακόμα.

Δεν είναι εκεί το θέμα…