Χρέη

Χρωστάω.

Χρωστάω πολλά, πάρα πολλά.
Λίγα πολύ μεγάλα χρέη,
πολλά μεγάλα
και άπειρα μικρά.

Πριν 1.839 χρόνια ο Μάρκος Αυρήλιος στην εισαγωγή των «Εις Εαυτόν» ξεχρέωσε δεκάξι βασικούς πιστωτές του.

Τον πατέρα του, τη μάνα του, τον αδελφό του, τον παππού του, το «δικό μας» Σέξτο, τους θεούς.




Ο Νίκος Δήμου στο «Ημερολόγιο του Καύσωνα»
ξεχρέωσε τον Μάρκο Αυρήλιο για την πιστωτική πολιτική ζωής,
τον πατέρα του για τη λογική,
τη μάνα του για την ευαισθησία,
τη Giselle Vivier, Διοτίμα των δεκατριών του χρόνων.


Εγώ, όσους στριμώξω σε 700 λέξεις.

Σε σένα, μάνα, χρωστάω την ύπαρξή μου.
Κι ακόμα λίγα παραπάνω:
Να πονάω αγνώστους και ζώα.
Να ’μαι περίεργος, αλλά διακριτικός.

Με έλουσες με μουσικές, ζωγραφικές και παραμύθια.
Με ’μαθες να ζηλεύω, με ’μαθες να μην φθονώ.
Να σέβομαι το άγνωστο και το διαφορετικό.
Μου ’δειξες πως προσπερνούν τη συκοφαντία και την ύβρη: χαμογελαστά.
Να ’μαι σεμνός και να μου φτάνουν λίγα.
Όταν έχω να απολαμβάνω, όταν δεν έχω να μη ζητώ.
Μου ’πες ν’ απολαμβάνω χωρίς επίδειξη, αλλά και χωρίς ντροπή.
Να δίνω με προθυμία.
Ν’ αγαπάω και να μη φοβάμαι ν’ αγαπηθώ.

Πατέρα, με δίδαξες να είμαι ψύχραιμος.
Δεν το κατάλαβες, δεν ήσουν ψύχραιμος ποτέ…
Με τις υπερβολές σου, με δίδαξες να μη θέλω να υπερβάλλω.
Μ’ έκανες άνθρωπο που προσπαθεί να είναι
δίκαιος κι αξιοπρεπής, τίμιος κι ειλικρινής, γενναιόδωρος κι αλτρουιστής.
Μ’ έμαθες να μη δουλεύω για τα λεφτά.
Μου ’πες ότι περιουσία μου είναι ό,τι κουβαλάω πάντα πάνω μου.

Δάσκαλε Τσακαλία, μας έλεγες, στην ώρα των θρησκευτικών,
ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι,
αλλά δεν υπάρχουν ούτε δυο ίδιοι.
Σε θυμάμαι να στρίβεις τα μουστάκια σου:
«Ρε μαλακισμένα, δεν καταλαβαίνετε ότι βρισιά είναι η χειροβομβίδα κι όχι το μουνί;»

Αιμίλιε, χρωστάω τη συνείδηση ότι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου.
Μου ’πες να μην περιφρονώ κανέναν,
να μην θεωρώ τον εαυτό μου ανώτερο από κανέναν.
Με ’μαθες να μη φοβάμαι το κενό,
να μπορώ να ζήσω χωρίς στήριγμα.
Nα μην παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά.
Μ’ έμαθες ν’ ακούω.

Χρήστο Δασκαλόπουλε, σου χρωστάω το εισιτήριο στον παράδεισο
της καλύτερης μουσικής,
αυτής που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα.

Φίλε Γιώργο, όταν μέσα στα χρόνια οι φίλοι μετατρέπονταν σε γνωστούς,
εσύ έμεινες εκεί, να μου θυμίζεις ότι φίλος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι
και ότι ο καλός ο φίλος είναι φρούτο εξωτικό
που όσο και να ωριμάσει, όσο και να τον κουνάνε άνεμοι βορινοί,
δεν πέφτει ποτέ.

Φίλε Γιάννη, η συντροφιά σου μου επιβεβαίωσε ότι
οι νεώτεροι sapiens είναι upgraded versions των προηγούμενων
και η επόμενη απ’ τη δική μου γενιά δεν είναι εξαίρεση.

Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, χρωστάω νύχτες μεθεκτικές, αέρινες,
μ’ αγιόκλημα και γιασεμί.
Μου ταξιδεύεις τη ζωή εικόνες,
μέγιστε γητευτή των λέξεων.
Μ’ έμαθες να μη φοβάμαι την παρέα της σκοτεινής πλευράς του φεγγαριού μου.
Σ’ ευχαριστώ γιατί μου ορίζεις μέτρο,
μου θυμίζεις τι σημαίνει νέο ήθος, νέο ύφος.
Γιατί ο καλοπροαίρετος, ακριβοδίκαιος και λεπτοτέχνης παρατηρητής
είναι σπάνια, σπάνια πάστα.

Μικρέ μου Ζ. σ’ ευχαριστώ που μου ’μαθες ότι
τα παιδιά λένε ένα απ’ τα δέκα που τους λες
και κάνουν εννιά απ’ τα δέκα που κάνεις.

Aγαπημένη,
δεν είναι όνειρο, είναι αληθινό.
Οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν, μόνο εσύ και γώ.
Πίστευα ότι δεν υπάρχει, μέχρι να σε δω…
Σ’ αγαπώ.


Νίκο Δήμου σου χρωστάω πολλά, τόσα που θέλω κι άλλο post για κείνα.
Έχεις τα κλειδιά από τόσα πολλά που αισθανόμουνα,
αλλά δεν μπορούσα να ξεκλειδώσω.
Και τα ’γραψες με τρόπο τόσο απλό, που ακόμα αισθάνομαι μωρό(ς).
Μ’ έμαθες να προσπαθώ να πω τα περισσότερα με τα λιγότερα.
Μου ’δειξες ότι το καλό έχει εχθρό το καλύτερο.
Με βοήθησες να μάθω να λέω την αλήθεια μου και να μην φοβάμαι τις εισπράξεις.
Να πιστεύω ότι μπορείς να πετύχεις, χωρίς να αδικήσεις.
Να μην ανήκω σε ιδέες, αλλά να μου ανήκουν εκείνες.
Με κατέλυσες με το «Νήφε και μέμνησο απιστείν».


Αγαπημένοι μου Δάσκαλοι, μακρινοί,
Μεγάλα ονόματα του μύθου και της σοφίας,
Οι ιδέες σας έφτασαν σε μένα από άλλους
Όμως σας τις χρωστάω.

Πως έγραψε ο Σεφέρης:
«είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας».



Δεν ξέρω πόσο καλός μαθητής είμαι.
Αν τα’ χα μάθει όλα, θα είχα γίνει άγιος.
Άγιοι όμως δεν υπάρχουν.


Ελπίζω χρόνια πολλά μετά,
να είμαστ’ όλοι εδώ
να μου ξαναδοθεί η ευκαιρία
να ξεχρεώσω τα χρέη του μέλλοντός μου.



Το κείμενο αυτό φιλοξενήθηκε στο doncat στις 22/6/2006. Τα σχόλια των επισκεπτών του doncat μπορείτε να τα βρείτε ΕΔΩ, όπου και, αν θέλετε, μπορείτε να αφήσετε και το δικό σας σχόλιο.