Καλοκαιρινή ανάμνηση

Το σπίτι τους ήταν μικρό και ταπεινό, καλαίσθητο κι απλό, μέσα σ’ ένα τεράστιο κτήμα, πολλά στρέμματα, δίπλα στη θάλασσα. Δεν είχαν υπηρέτρια, είχαν όμως αρκετούς κηπουρούς για να φροντίζουν το μυθικό κήπο.

Ήταν εκεί που πέρασα τα περισσότερα καλοκαίρια της εφηβείας μου, στην παραλία Μαραθώνα. Μπροστά απ’ το σπίτι τους ήταν το στέκι της παρέας. Τα δυο παιδιά της οικογένειας ήταν μέλη της παρέας, ο Αλέξης κι ο Ηλίας (να ’στε καλά, όπου είστε).

Για πολλά χρόνια συνέβαινε κάτι μαγικό στην παραλία μας.
Κάθε πρωί, ήταν καθαρή!
Την αφήναμε βρώμικη κάθε απόγευμα, τη βρίσκαμε καθαρή το άλλο πρωί. Διακόσια μέτρα καθαρή παραλία, δεξιά κι αριστερά, δέκα φορές πιο βρώμικη απ΄ τη δική μας!

Προφανώς κάποιος την καθάριζε.
Αλλά ποιος;
Και πότε;

Ένα βράδυ, γυρίζοντας από κραιπαλοφλερτάδα, η παρέα κατέληξε, στις 2.00 το πρωί, στην παραλία για βραδινορομαντζοπαραλιάδα.

Το μυστήριο είχε λυθεί.

Περίμενε να φύγουν και τα τελευταία ζευγαράκια απ’ την παραλία κι έβγαινε απ’ το μικρό σπίτι στο μεγάλο κτήμα με ειδικά ματσούκια ίδια μ’ αυτά που έχουν οι οδοκαθαριστές και καθάριζε την παραλία!
Ο ίδιος ο ιδιοκτήτης.
Μόνος του.

Ένας άνθρωπος πραγματικά πλούσιος, όχι λεφτάς.
Δεν το ήξεραν ούτε τα παιδιά του! Δεν έβαζε τους κηπουρούς του να καθαρίσουν! Δεν μας είχε κάνει ποτέ ούτε μία παρατήρηση!

Από εκείνη τη μέρα, όταν φεύγω από μια παραλία, δεν μαζεύω μόνο τα δικά μου σκουπίδια, αλλά και των προηγούμενων.

Να’ σαι καλά, Ραφαήλ Μωυσή.



To κείμενο αυτό παρουσιάστηκε ως σχόλιο στο post με τίτλο Le Royaume des Poubelles στο blog του Νίκου Δήμου, στις 12/4/2006, νομίζω όμως ότι η θέση του είναι εδώ.