Έκανα τη διαθήκη μου, γαμώ τη δισκοθήκη μου!

Κάνει μία από τις δυσκολότερες δουλειές που υπάρχουν.
Κριτική νέων δίσκων.

Δυσκολία πρώτη, να εντοπίσεις τους καλούς δίσκους από μία στοίβα εκατοντάδων άγνωστων και γνωστών καλλιτεχνών.
Δυσκολία δεύτερη, όταν το κάνεις κάθε μήνα, σε 6 μήνες βαράς ενέσεις.

Δυσκολία τρίτη και φαρμακερή, πώς είναι δυνατόν να περιγράψεις τη μουσική;;;

Υπάρχουν εκατομμύρια μουσικογραφιάδες στον πλανήτη, αυτοί που «το’ χουν» μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού.
Με 80 λέξεις να δώσεις στον άλλο να καταλάβει τι πρόκειται να αισθανθεί!
Κάτι σαν να μεταφράζεις ποίηση.

Ο φίλος μου ο Αλέξης είναι απ’ αυτούς που το ’χει το χάρισμα -δεν το θεωρώ τυχαίο.

Έχει μουσική παιδεία, ανοιχτό μυαλό, τελειομανία και κυρίως, αυτή τη δυνατότητα του καλλιτέχνη να μπορεί να χωρέσει 10 νοήματα και 10 εικόνες σε 5 λέξεις.

Πολύ ισορροπημένος άνθρωπος, ολιγαρκής, μοντέρνος, εξαιρετικά μορφωμένος αν και κακός μαθητής στο σχολείο, με γερά θεμελιωμένο σύστημα αξιών, το ’χει γκρεμίσει αρκετές φορές και κάθε φορά που το ξανάχτισε το ’φτιαχνε στερεότερο.

Παντρεμένος, χαλαρός, ήρεμος, γαλήνιος κι ευτυχής, με κορόιδευε για το άγχος μου, με μόνιμη διάθεση για πλάκα, όχι από εκείνους που την ξεκινάνε, αλλά απ’ αυτούς που τη συνεχίζουν, με γέλιο σαν του κινηματογραφικού Amadeus, ένα μεγάλο παιδί.

Δεν τον θυμάμαι ποτέ στεναχωρημένο, θλιμμένο, μελαγχολικό.
Το σχεδόν αντίθετό μου δηλαδή, ίσως γι’ αυτό γίναμε φίλοι.
Ζήλευα την αταραξία του, το σπίτι του λιτό σαν πιθάρι,
Διογένη τον ανέβαζα,
«έξυπνο παιδί, χαρά γεμάτο» τον κατέβαζα.

Πριν μερικά χρόνια, ξαφνικά, χωρίς προφανή λόγο και αιτία, χτύπησε την πόρτα του σπιτιού του ένα πρόβλημα. Μεγάλο.

Δεν μπορούσε να κοιμηθεί.

Μία μέρα, δύο μέρες, θα περάσει που θα πάει.
Τρίτη μέρα, μια βδομάδα, δυο βδομάδες.
Ούτε πέντε λεπτά ύπνος σε δυο βδομάδες!

Μόλις σκοτείνιαζε άρχιζε η μάχη.
Πάλευε με ένα μαξιλάρι, με δύο μαξιλάρια, με κανένα μαξιλάρι, ανάσκελα, μπρούμυτα, δεξιά, αριστερά, στον καναπέ, στο πάτωμα
πουθενά δεν υπήρχε λίγος ύπνος γι’ αυτόν.
Δοκίμασε τηλεόραση, video, έβαλε δορυφορική, σέρφαρε στο δίκτυο, μέτραγε προβατάκια, διάβαζε βιβλία, άκουγε μουσική, έκανε γυμναστική, έπινε αλκοόλ, έβγαινε βόλτες, ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί – τίποτα.

Πήγε σε γιατρό, του ΄δωσε χάπια.
Κοιμήθηκε κάνα δυο μέρες, ξανά γαρίδα το μάτι.
Ξανά στο γιατρό, πιο βαριά χάπια.
Ξανακοιμήθηκε δυο μέρες και πάλι απ’ την αρχή.
Έκανε ιατρικές εξετάσεις, δε βρέθηκε τίποτα.

Δεν είχε καμιά στεναχώρια, δεν του ’φταιγε κανείς, ήταν ακόμα ερωτευμένος με τη γυναίκα του, δεν είχε τάσεις φυγής, δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα.

Κανείς δεν μπορούσε να τον βοηθήσει.

Εν τω μεταξύ πέρασαν δυο μήνες, ο Αλέξης είχε γίνει ζωντανός-νεκρός,
ζόμπι κανονικό.
Αν δεν τον ήξερα καλά, θα έλεγα ότι έχει κυλήσει στην πρέζα.
Κατακόκκινα μάτια κυρτά, καρφωμένα στο πουθενά, ρυτιδιασμένο πρόσωπο γκρι-μελιτζανί, πρηξίματα στα άκρα, πόνοι σ’ όλο το σώμα.
Κοιμόταν όρθιος για λίγα δευτερόλεπτα στη δουλειά, στο δρόμο, με παρέα.

Τη μέρα έψαχνε για τη λύση, τα βράδια ψαχνόταν για τη λύτρωση,
μα του κάκου.

Οι μήνες περνούσαν κι ο Μορφέας δεν έλεγε να τον επισκεφθεί.
Με τσαλαπατημένο ηθικό, εξαντλημένος ψυχικά, σωματικό ράκος,
άρχισε να σκέφτεται ότι μετράει μέρες.

«Έκανα τη διαθήκη μου, γαμώ τη δισκοθήκη μου» έλεγε
και φαινόταν να τον απασχολεί για πρώτη φορά το μεγάλο ταξίδι.

Έξι μήνες ξάγρυπνος, έπιασε πάτο.

Εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια να κοιμηθεί.
«Όσο μου μένει να ζήσω, θα ζήσω σα ζόμπι, 24 ώρες το 24ωρο».
Παραδέχθηκε την ήττα του και περίμενε στωικά το μαύρο ιππότη με τη ρομφαία.
Άρχισε να κάνει δουλειές, σχέδια και όνειρα για τη νύχτα του,
αγόρασε 24ωρη agenda,
κατάφερε να το δει θετικά.

«Αφού σε λίγο δεν θα ζω, ας το χαρώ όσο μπορώ.
Θα φτιάξω το καφεδάκι μου στις 3 το πρωί, θα πιω το τσαγάκι μου στις 5, τη μπυρίτσα μου στις 7, καφεδάκι στις 9
και πάει λέγοντας (ή μάλλον πίνοντας)».

«Θα κάνω όσα δεν προλαβαίνω να κάνω τόσα χρόνια, πόσα βιβλία, πόσα site, πόσες ταινίες, πόσες μουσικές μου χρωστάω;»

«Η αϋπνία είναι σαν το βιασμό» σκέφτηκε
«αν δεν μπορείς να τον αποφύγεις, απόλαυσέ τον».


Το δεύτερο βράδυ τον πήρε ο ύπνος.

Κοιμήθηκε γλυκά και το επόμενο βράδυ και το μεθεπόμενο και το επόμενο απ’ το μεθεπόμενο.

Και κοιμάται ακόμα…