Η μπαλάντα του Andy Dufresne

O Andy Dufresne είναι συνηθισμένος άνθρωπος.
Όχι πολύ, αλλά σπάνιος δεν είναι.
Υπάρχουν πολλοί σαν τον Andy. Δεν τους γνωρίζουμε όλους, άντε να ’χουμε γνωρίσει δυο-τρεις.
Σπάνια γράφει κανείς τραγούδια ή βιβλία γι’ αυτούς.
Αλλά όσοι τους έζησαν, δεν θα τους ξεχάσουν ποτέ.

Μιλάω βέβαια για τον πρώην τραπεζίτη, πρώην φυλακισμένο, δραπέτη εκατομμυριούχο ήρωα του Stephen King στο "The Shawshank Redemption".



Το πιο γοητευτικό στοιχείο αυτού του σύγχρονου Κόμη Μοντεκρίστο είναι τα στερεότυπα που καταρρίπτονται από τις φαινομενικές αντιφάσεις της προσωπικότητάς του.

Είναι businessman αλλά είναι Άνθρωπος.
Είναι ορθολογιστής, αλλά βαθύτατα συναισθηματικός.
Είναι συντηρητικός, , αλλά είναι τολμηρός έως θρασύς.
Είναι παθιασμένος, το μάτι του γυαλίζει, αλλά είναι γαλήνιος, πράος.
Είναι αστός, αλλά και αναχωρητής.


Aλτρουιστής businessman

Ο Andy είναι ένας πρώην τραπεζίτης, με καλές σπουδές, τεχνοκράτης. Είναι επίσης ένας γεννημένος manager. Οργανώνει, διαχειρίζεται, διδάσκει, εμπνέει. Οργανώνει άψογα τη βιβλιοθήκη της φυλακής, διαχειρίζεται τα οικονομικά του βρωμερού διευθυντή της και όλων των υπολοίπων, διδάσκει τον νεαρό Tommy, εμπνέει με κάθε του λέξη και σιωπή.


Αλλά δεν είναι ο συνήθης καριερίστας, φιλοχρήματος καπιταλιστής. Ο Andy είναι παιδί του Διαφωτισμού, ένας υπηρέτης των δυνάμεων του Καλού. Ένας ευφυής αλτρουιστής που θέλει να σπρώξει τον κόσμο μπροστά. Δίνει την ψυχή του για την βιβλιοθήκη, βολεύει όσους μπορεί σε καλές θέσεις, παθιάζεται ως μέντορας του νεαρού Tommy. Ρισκάρει την ίδια του τη ζωή για ένα καφάσι μπύρες για τους φίλους του κάτω από τον ήλιο στην ταράτσα της φυλακής.


Συναισθηματικός ορθολογιστής

Ο Andy γκρεμίζει άλλο ένα στερεότυπο.

Ένας καλός λογιστής είναι σίγουρα ορθολογιστής και ο Andy δίνει ρέστα ως λογιστής στη φυλακή. Είναι ακριβολόγος, σχολαστικός, μελετηρός. Γνωρίζει τέλεια τις αδυναμίες του γραφειοκρατικού συστήματος και δημιουργεί τον ανύπαρκτο χαρακτήρα, για να φοροδιαφεύγει ο διευθυντής της φυλακής.

Είναι όμως και βαθύτατα συναισθηματικός. Πληγώνεται απ’ την γυναίκα του την οποία λάτρευε, δένεται με τον Red, τον προσκαλεί στο Μεξικάνικο χωριό, ξαναζωντανεύει με τον νεαρό Tommy, αγαπάει κι αγαπιέται απ’ όλους.

Ένας προμηθεϊκός ορθολογιστής.


Συντηρητικός επαναστάτης

Τραπεζίτης, ίσον κεφαλαιοκράτης, ίσον συντηρητικός. Πολιτικά ορθός, σχεδόν Bostonian, παντρεμένος, με καριέρα, επίσημα γεύματα, γραβάτες και χαβιάρι.
Βολεμένος.

Κι όμως.

Ο Αndy δεν είναι φλώρος, είναι πολύ σκληρό καρύδι. Έχασαν όσοι πόνταραν ότι θα ήταν αυτός που θα έσπαγε πρώτος την πρώτη βραδιά στη φυλακή.
Ρισκάρει στη στέγη για τις μπύρες, τα βάζει στα ίσια με τους κακούς βιαστές, πληρώνει με ένα μήνα στην απομόνωση την τρέλα του με τη μουσική απ’ τα μεγάφωνα, στην συγκλονιστικότερη σκηνή του έργου.

Και βέβαια, οργανώνει τη μεγάλη απόδραση, οδηγεί τον άθλιο διευθυντή σε αυτοκτονία, ξετινάζει το σύστημα για να λυτρωθεί.

Μειλίχια παθιασμένος

Ο Andy είναι cool. Πολύ cool. Cooler than Jesus. Αξιοπρεπής, ευθυτενής, αγέρωχος. Φυλακίζεται αθώος, αλλά δεν θα χάσει την ψυχραιμία του ποτέ, δεν θα ουρλιάξει, δεν θα κλαψουρίσει ποτέ.

Αλλά δεν παραιτείται, δεν πεθαίνει πριν πεθάνει. Παθιάζεται, επιμένει, πεισμώνει. Είναι αδύνατον να μην κάνει κάτι, ζει ζωή γεμάτη μέσα σε τέσσερις τοίχους, γεμίζει την ημέρα του με τέχνη και παιχνίδι, σκαλίζει πέτρες και φτιάχνει πιόνια για το σκάκι.
Και τις νύχτες ξενυχτάει σκαλίζοντας τα τείχη που θα τον οδηγήσουν στην ελευθερία. Σκάβει για δεκαεννέα χρόνια χωρίς να γνωρίζει τίποτα ούτε ο καλύτερός του φίλος!

Απόλαυση το γράμμα που του έστειλαν ως απάντηση στα γράμματα που έστελνε ασταμάτητα κάθε βδομάδα ζητώντας βιβλία για τη βιβλιοθήκη της φυλακής.
Ο θρίαμβος του πάθους απέναντι στη γραφειοκρατία.


Αστός αναχωρητής

Ο Andy είναι αστός, αλλά δεν είναι ένας πολύ συνηθισμένος αστός.
Πολυσχιδής, φιλοσοφημένος, εστέτ.
Ελιτίστας, αλλά καθόλου σνομπ, φιλοσοφεί με τη γεωλογία, αγαπάει τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, το σκάκι, την καλή μουσική. Η φράση του Κουβανού στοχαστή José Martí «χωρίς μουσική η ζωή θα ήταν ένα σφάλμα» βρίσκει στη σκηνή με τη μουσική στα μεγάφωνα την απόλυτη δικαίωσή της.

Κι όμως, αυτός ο δυτικός, ο ορθολογιστής,
αποβάλλει το περιττό φορτίο και αναχωρεί:

«I hope the Pacific is as blue as it has been in my dreams»

λέει και χάνεται για πάντα στο laid-back Μεξικάνικο ψαροχώρι του Ειρηνικού.