andy dufresne

λιτό και τεμπέλικο ιστολόγιο ασήμαντων πραγμάτων

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 01, 2006

Αυτή η ομάδα ΔΕΝ είναι Ελληνική!

Είμαι κατενθουσιασμένος με την Εθνική Μπάσκετ.

Κι απ’ ό,τι φαίνεται δεν είναι λόγω της κόρης μου.
Απόδειξη ότι έφθασαν στους 4 του κόσμου!

Σε λίγες ώρες παίζουμε ημιτελικό με τις Η.Π.Α.
Και να χάσουμε, δεν μειώνεται το κατόρθωμα της ομάδας.

Στην κορυφή της Ευρώπης έχουμε πατήσει τρεις φορές,
αλλά σε επίπεδο πλανήτη δεν έχουμε μπει στην 3άδα σε κανένα δημοφιλές ομαδικό σπορ μέχρι σήμερα.

Αυτή η ομάδα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, (τηρουμένων των αναλογιών) δεν έχει σχέση με την ποδοσφαιρική ομάδα του Ρεχάγκελ που σήκωσε το τιμημένο – είναι πολύ ανώτερη.

Η ομάδα του Ρεχάγκελ ήταν πυροτέχνημα και έχει ήδη σβήσει,
παρότι το κατόρθωμά της θα ’πρεπε να είναι διδακτικό για μας.

Απ’ την άλλη, η πρωταθλήτρια Ευρώπης ’87 στο μπάσκετ, του Γκάλη, του Γιαννάκη κλπ, ήταν καλή ομάδα, αλλά βασισμένη σε μεμονωμένες μονάδες: 2 σούπερ-παίκτες, 2 πολύ καλοί (Φασούλας, Χριστοδούλου), πολύ φιλότιμο, εξέδρα και τύχη.

Αυτό που χαίρομαι στη σημερινή ομάδα, παρέα με τις μέχρι τώρα 7 στις 7 νίκες, είναι η φύση της.

Αυτή η ομάδα ΔΕΝ είναι Ελληνική!


Έχει όλα τα καλά στοιχεία που
ΔΕΝ έχουμε οι σύγχρονοι Έλληνες και
ΔΕΝ έχει τα στραβά μας.

Πριν με κατατάξετε στους ανθέλληνες, σκεφθείτε λίγο.

Η σημερινή ομάδα:

(α) έχει καλό προπονητή
(β) έχει ομαδικό πνεύμα
(γ) έχει βάθος – όλοι οι παίκτες ισάξιοι
(δ) δεν βασίζεται στην υπερβολή, σε σούπερ ταλέντα, παίκτες-ντίβες-σταρ
(ε) έχει κάνει καλή προετοιμασία
(στ) παίζει και για το αποτέλεσμα και για το θέαμα
(ζ) είναι πειθαρχημένη – δεν υπάρχει η παραμικρή αμφισβήτηση στην εξουσία (ο προπονητής και η διαιτησία, εν προκειμένω)
(η) δεν είναι μεμψίμοιρη - τραυματίστηκε βάρβαρα και άδικα ο Ζήσης, το αντιμετώπισαν νηφάλια και στωικά
(θ) δεν ψάχνει δικαιολογίες - δεν τους φταίει το… κακό γήπεδο, ο καιρός, τα άστρα
(ι) είναι προσγειωμένη και αποτελεσματική - μιλούν λίγο και κάνουν πολλά
(κ) δεν είναι ρατσίστρια – πρωταγωνιστής ο Σχορτσιανίτης
(λ) οι παίκτες της είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία μορφωμένοι, φαίνονται ισορροπημένοι άνθρωποι που βασίζονται σε εαυτούς και δεν περιμένουν από τρίτους
(λ) αγαπούν τη δουλειά τους και δίνονται σ’ αυτήν - χαίρονται να παίζουν

Ξαναδιαβάστε τα παραπάνω βάζοντας στη θέση της ομάδας μπάσκετ την Ελληνική κοινωνία.

Τι απ’ όλα αυτά ισχύει;

ΤΙΠΟΤΑ!




Γι’ αυτό σας λέω, αυτή η Εθνική Ελλάδος ΔΕΝ είναι Ελληνική!


Εύχομαι να το καταλάβουμε αυτό,
πιο πολύ κι απ’ ό,τι εύχομαι να λυγίσουμε και τους Αμερικάνους σε λίγη ώρα...

31 Comments:

  • At Σεπτεμβρίου 01, 2006 11:44 π.μ., Blogger ioannisk said…

    «οι παίκτες της είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία μορφωμένοι, φαίνονται ισορροπημένοι άνθρωποι που βασίζονται σε εαυτούς και δεν περιμένουν από τρίτους»

    Αυτή είναι η ποιοτική της διαφορά με σύγκριση τους αθλητές του στίβου, σε γενικές γραμμές ισχύει και στην εθνική ποδοσφαίρου, αν εξαιρέσουμε τον Γιαννακόπουλο.

    Πάω να βρω κάποια καφετέρια να δω το Β’ ημίχρονο, ίσως πετύχω και τα αφεντικά μου :)))

     
  • At Σεπτεμβρίου 01, 2006 1:14 μ.μ., Blogger bidibis said…

    Νομίζω πως είναι η πρώτη εθνική ομάδα με αυτοπεποίθηση.

    Κάθε φορά που τα πράγματα πηγαίνουν άσχημα σε έναν αγώνα, νομίζεις οτί ξυπνάνε τα φαντάσματα του παρελθόντος, με έναν τρόπο ομως που μόνο θαυματουργός δεν είναι η τάξη αποκαθίσταται και ο καλύτερος κερδίζει.

    Έχει φανταστική νοοτροπία και εμπνέει σιγουριά.

    Μα πάνω απ' όλα είναι ΟΜΑΔΑ!

     
  • At Σεπτεμβρίου 01, 2006 1:27 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Τον σκίσαμε τον Anthony & the Johnsons!!!

    Kερδίσαμε για πρώτη φορά την dream team,
    για πρώτη φορά σε πλανητικό τελικό!

    Δίκιο έχεις ioannisk.

    bdb,
    σωστά, η ομάδα έχει και αυτοπεποίθηση,
    έχοντας όμως αυτογνωσία,
    δεν πετάει στα σύννεφα.

    Οι μόνοι Ελληνες που αυτή τη στιγμή ΔΕΝ είναι σίγουροι ότι θα κερδίσουμε και τον τελικό, είναι η ίδια η ομάδα!
    (ευτυχώς για την ομάδα...)

    Διδάσκει ήθος και ύφος αυτή η ομάδα.

     
  • At Σεπτεμβρίου 01, 2006 2:00 μ.μ., Blogger mariospi said…

    Ως «γνωστός» ανθέλλην, συμφωνώ. Γιατί οι πανηγυρισμοί δεν γίνονται στην αμερικάνικη πρεσβεία;

     
  • At Σεπτεμβρίου 01, 2006 2:59 μ.μ., Blogger SALOME said…

    Σωστός ο marios!!Πάντως αυτό που πρέπει να εκθειάσουμε περισσότερο, νομίζω οτι είναι η συλλογικότητα γιατί απο αυτή είμαστε πάτος, συνήθως....

     
  • At Σεπτεμβρίου 01, 2006 3:15 μ.μ., Blogger a flock of seagulls said…

    Μπράβο στα παληκάρια!!

    Χωρίς βέβαια να είναι τυχαίο το γεγονός ότι λύγισαν τους Yankies!!

    Φάνηκε ότι μπήκαν να ευχαριστηθούν το παιχνίδι και απο κει και πέρα ότι προκύψει..!

    Υπάρχουν σε περίσσεια:

    - Ήθος
    -Χαρακτήρας
    -Ταλέντο
    -Συλλογικότητα
    -Αγάπη για αυτό που κάνουν

    Και φυσικά ένας διαβασμένος "Δράκος" με φαντασία,τόλμη και εναλλακτικές!!

     
  • At Σεπτεμβρίου 01, 2006 3:52 μ.μ., Blogger scalidi said…

    εύστοχο το ποστ και απολύτως ανάλογο του μεγέθους των παιδιών, της σοβαρότητάς τους...

     
  • At Σεπτεμβρίου 01, 2006 3:58 μ.μ., Blogger resident said…

    Τι σου έχει κάνει ο κακόμοιρος ο Αntony?

    Υ.Γ
    Για ποιον λες?

     
  • At Σεπτεμβρίου 01, 2006 4:16 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Aγαπητέ resident,

    όταν ο (Carmelo) Anthony έδινε την μπάλλα στον (Joe) Johnson, έβαζα τα γέλια, θυμόμουνα τον Antony & the Johnsons.

     
  • At Σεπτεμβρίου 01, 2006 4:48 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said…

    Απόλαυση είναι αυτά τα παιδιά.
    Απόλαυση.

     
  • At Σεπτεμβρίου 01, 2006 5:01 μ.μ., Blogger resident said…

    Καλό το ξύρισμα,μοιάζεις με τον stipe.

     
  • At Σεπτεμβρίου 01, 2006 5:23 μ.μ., Blogger a flock of seagulls said…

    Χα χα!!!

    Andy, το'πες και το 'κανες βλέπω!!

    Γουλί, ελπίζω μόνο στο avatar ή το προχώρησες?

    Ο συνδυασμός σου για τους Antonys πολύ έξυπνος!!

    Κατά τη γνώμη μου, ο περσινός δίσκος του, μέσα στους 5 καλύτερους της χρονιάς...!!

    Πολύ καλός και στο live στο Βύρωνα...

     
  • At Σεπτεμβρίου 03, 2006 12:27 π.μ., Blogger Filomila said…

    Καλό αγώνα να έχουμε αύριο!!
    Όσο για το αποτέλεσμα (χρυσό-αργυρό), πλέον λίγη σημασία έχει για μένα. Και μόνο οι διαπιστώσεις του post είναι "κύπελο"..

    [Η μπέμπα καλά??? Σου κάνει ναζάκια??? Daddy!! :)) :)) :)) :))]

     
  • At Σεπτεμβρίου 03, 2006 4:06 π.μ., Blogger Oneiros said…

    ..κι όμως, ελληνική είναι (πάει να πει, το μοντέλο της ομαδικότητας, της σοβαρότητας και της συνεπούς δουλειάς δεν κάνει διακρίσεις' ακόμα κι εμείς μπορούμε να το υιοθετήσουμε). Ίσως, το ελληνικό στοιχείο που βάζει αυτή η ομάδα στη συνταγή είναι το πνεύμα της παρέας (δεν είναι όλες οι ομάδες παρέες), αλλά και πάλι, θα μου πεις, αυτό είναι ουσιαστικά και το πνεύμα του μπάσκετ. Ίσως το μπάσκετ μας βοηθήσει να το ξανα-αναακαλύψουμε.

     
  • At Σεπτεμβρίου 03, 2006 7:45 π.μ., Blogger paragrafos said…

    Φίλε Αντυ,

    το κείμενό σου θα έπρεπει να αναδημοσιευθεί σε ολόκληρο τον ελληνόγλωσσο τύπο. Γιατι ωραία τα χειροκροτήματά μας. Δεν βλάπτει όμως να θυμόμαστε όλους αυτούς τους παράγοντες που οδήγησαν την εθνική μας (και ημών των Ε/Κ) σε αυτό το θαύμα. Ο αμερικάνικος άναρχος ατομικισμός/φιλελευθερισμός υποκλίθηκε στά άτομα που ενώ διαθέτουν προσωπικότητα και παιδεία ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκαν να βάλουν το "εγώ" πάνω από το "εμείς".

    Σ΄ ευχαριστούμε για το κείμενο

    Με πολλή αγάπη

    Α.

     
  • At Σεπτεμβρίου 03, 2006 3:06 μ.μ., Blogger Artanis said…

    Ωρα: 2:59
    Γεγονός: τελικός με Ισπανούς
    Σκορ: 41-66
    Κατάσταση: ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΛΕΠΩ, ΣΟΥ ΛΕΩ!!!!!!!

     
  • At Σεπτεμβρίου 03, 2006 3:42 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    Η πίκρα δεν προέρχεται τόσο από την ήττα, όσο από τον τρόπο που χάσαμε.

    Νομίζω ότι μας κέρδισε ο τραυματίας Gasol από τον πάγκο!

    Θέλω να πω ότι οι Ισπανοί είχαν καλύτερη ψυχολογία από εμάς, διότι μετά τον τραυματισμό του καλύτερου παίκτη τους, τους έφυγε το άγχος, σε αντίθεση με μας που μας συνέτριψε το βάρος της επιτυχίας απέναντι στους Αμερικανούς.

    Όπως σωστά είπε η filomila, η ήττα στον τελικό δεν αλλάζει τίποτα από την επιτυχία αυτής της ομάδας.

    Ναι, oneiros, αυτό το νόημα είχε το post μου, να παραδειγματιστουμε ως κοινωνία από αυτήν την ομάδα.

    Όπως σωστά είπε η paragrafos, η συνταγή αυτής της ομάδας πρέπει να μας μείνει.

    Αγαπημένη μου artanis, η πίκρα δε λέει να φύγει, γράφω μήπως κι αισθανθώ λίγο καλύτερα.


    (a flock of seagulls,
    λες να χάσαμε επειδή χάλασα το γούρι μου;)

     
  • At Σεπτεμβρίου 03, 2006 5:10 μ.μ., Blogger blade runner said…

    andy, μόλις διάβασα το post σου, και φυσικά συμφωνώ απολύτως! Αυτά που έγραψες εδώ είναι αυτά που συζητάμε καιρό τώρα οι ψύχραιμοι φίλαθλοι Ελληνες, που δεν πανηγυρίσαμε προχθές μόνο για τη χαρά του ... πανηγυρίζειν, αλλά γιατί και κυρίως χαιρόμαστε να έχουμε μια ομάδα σαν κι αυτή. Που, πάνω απ' όλα, είναι ομάδα!

    Σήμερα, μεγάλη η πίκρα... Αλλά οι Ισπανοί το άξιζαν. Συσπειρώθηκαν σαν τα μελίσσια γύρω από τον πολύτιμο παίκτη τους και μπήκανε με τσαμπουκά στο γήπεδο, να αναπληρώσουν το κενό, έχοντας προηγουμένως μελετήσει περισσότερο από καλά όλα τα δικά μας ατού...

    Δεν πειράζει, ακριβώς λόγω όλων αυτών που έγραψες, αυτή η ομάδα είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως έχει μέλλον μπροστά της. Θα μας χαρίσει λοιπόν πολλές ωραίες στιγμές ακόμη. Και, ποιος ξέρει, ίσως σε 4 χρόνια από τώρα, να ξαναβρεθούμε στην πηγή, αλλά αυτή τη φορά να πιούμε και νερό...

    Σε φιλώ!

     
  • At Σεπτεμβρίου 03, 2006 8:16 μ.μ., Blogger Patsman said…

    Πάντως, αποδείχτηκε πως το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα (σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο). Κερδίζει πάντα -άντε στο 99% των αγώνων- ο καλύτερος. Η Ισπανία ήταν καλύτερη σήμερα, γι' αυτό κέρδισε και μπράβο της! Σίγουρα, όμως, η μεγάλη χαρά ήταν με τις ΗΠΑ, όχι φυσικά για τη νίκη έναντι στον φιλελευθερισμό(!) μια και κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, αλλά γιατί τους νικήσαμε καθαρά και στα ίσια! Χωρίς ντόπες, χωρίς τίποτε! Μόνο με την ικανότητα! Ευχαριστούμε την Εθνική!

     
  • At Σεπτεμβρίου 03, 2006 9:14 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    @blade,

    καλώς ήλθες, ελπίζω να περάσατε όμορφα.

    Σ' ευχαριστώ για τις ευχές σου - keep in touch.


    @patsman,
    προσυπογράφω πλήρως!

     
  • At Σεπτεμβρίου 03, 2006 11:18 μ.μ., Blogger Artanis said…

    Πάντως, πέρα από την ήττα (ποια ήττα, είμασε 2οι στον κόσμο, μια χαρά το κόβω) οι Ισπανοί κέρδισαν με το σπαθί τους. Ήταν ΕΚ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟΙ!!!
    Με φοβερή άμυνα, δεν πέρναγε κουνούπι, συνοχή στην ομάδα, πάλη μέχρι το τέλος, τρομακτικά γρήγοροι στην επίθεση, ακόμα και στους 20 πόντους διαφορά δεν καβάλησαν καλάμι.
    Στο τέλος του αγώνα που σιγούρεψαν την νίκη και τους πιάσανε τα κλάμματα με πιάσανε και μένα... Και για την σεναχώρια των δικών μας, αλλά και για την χαρά και την συγκίνηση των Ισπανών, οι οποίοι κέρδισαν κάθε λεπτό του αγώνα και κάθε πόντο με το απίστευτο παιχνίδι τους.

    Μπράβο σε όλα τα παιδιά και στον Γιαννάκη! Είχαν κακή μέρα, κούραση, άγχος, κάτι δεν τους πήγε καλά σήμερα. Δεν πειράζει. Και το αργυρό είναι μετάλλιο.

    Απλώς, όταν έβλεπα τα λάθη το ένα μετά το άλλο και τους πόντους των Ισπανών τον έναν μετά τον άλλον, δεν άντεχα να βλέπωωωω.....

     
  • At Σεπτεμβρίου 04, 2006 1:14 π.μ., Blogger Filomila said…

    Ο τρόπος που χάσαμε, πράγματι. Ήταν ένα παιχνίδι, μάλλον, κακό. Και λέμε “αυτά συμβαίνουν στον αθλητισμό”. Όσοι δεν παρακολουθούν πρόσκαιρα, αλλά συστηματικά το γνωρίζουν αυτό. Το έχουν ξαναδεί.
    Όμως σου αφήνει μια πικρή γεύση... Όσο και να «ξεπλένεσαι» δε λέει να φύγει.
    Ένα παιχνίδι που ήταν σα να έπαιζε μια άλλη ομάδα με άλλους παίκτες κι άλλο προπονητή.
    Μπράβο για την πορεία, κρίμα για τον επίλογο..

     
  • At Σεπτεμβρίου 04, 2006 8:25 μ.μ., Blogger Eleni63 said…

    και όμως είναι !

     
  • At Σεπτεμβρίου 05, 2006 7:33 μ.μ., Blogger Dormammu said…

    Μόλις επέστρεψα και αύριο... ξαναφεύγω! Το μοναδικό blog που άνοιξα είναι το δικό σου. Να σου ζήσει η κόρη και να την καμαρώσετε όπως επιθυμείτε...!!

     
  • At Σεπτεμβρίου 05, 2006 10:58 μ.μ., Blogger Eleste said…

    Απορώ πόσο ίδρωναν οι ξένοι ανταποκριτές για να πουν το όνομα του Σχορτσιανίτη!

    Γεια σου Άντυ!

     
  • At Σεπτεμβρίου 05, 2006 11:59 μ.μ., Blogger andy dufresne said…

    @eleni63,
    θα υμφωνήσω με τη filomila, δεν αλλάζει τίποτα από το αποτέλεσμα του τελικού.

    Νομίζω ότι θα κάνει αυτήν την ομάδα ακόμα πιο ώριμη.


    @dormammu,
    σ' ευχαριστώ πολύ, με τιμάς ιδιαιτέρως.


    @elinor,
    γεια σου και σένα.

     
  • At Σεπτεμβρίου 07, 2006 12:56 π.μ., Blogger Artanis said…

    Άντυ, εδώ και δύο μέρες δεν μπορούσα να μπω στο μπλογκ σου. Τι έγινε;

     
  • At Σεπτεμβρίου 07, 2006 1:17 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    Το μπλογκ ξαφνικά εξαφανίστηκε!

    Χωρίς να πειράξω τίποτα.

    Μόνο του έφυγε,
    μόνο του ήρθε.

    Ένοιωσα περίεργα.

    Τη μία στεναχωρήθηκα.

    Την άλλη αισθάνθηκα ότι εξαφανίστηκα κι εγώ για λίγο.

    Και χάρηκα...

     
  • At Σεπτεμβρίου 07, 2006 11:00 π.μ., Blogger Nikos Dimou said…

    Ένα σχετικό σχόλιο που έγραψα στην Ελευθεροτυπία:

    Ξενιτευτείτε γιατί χανόμαστε!


    Όπως πάντα την Ελλάδα την σώζουν οι ...ομογενείς. Οι μεγαλύτεροι ποιητές μας είχαν ξένη υπηκοότητα (Σολωμός, Κάλβος, Καβάφης...). Όταν μιλάμε για μουσική αναφέρουμε τον Μητρόπουλο, την Κάλλας, τον Ξενάκη. Οι σημαντικοί μας φιλόσοφοι και καλλιτέχνες ζούσαν στα ξένα (Καστοριάδης, Αξελός, Κουνέλλης, Σαμαράς, Τάκις). Και στον αθλητισμό, οι ομογενείς μάζεψαν τα πρώτα χρυσά μετάλλια.

    Έτσι και ο Ρεχάγκελ έφτιαξε μία ομάδα από ξενιτεμένους ποδοσφαιριστές και πήρε το Πανευρωπαϊκό. Και η ιστορία συνεχίζεται με τον Γιαννάκη. Τα ασημένια παιδιά του παίζουν σε ξένες ομάδες. Δίδαξαν όχι μόνο μπάσκετ αλλά και ήθος.

    Το προφανές συμπέρασμα: μόνο άμα περάσει από το σχολείο της ξενιτιάς ο Έλληνας βρίσκει τον εαυτό του. Άρα, ξενιτευτείτε γιατί χανόμαστε!

     
  • At Σεπτεμβρίου 09, 2006 1:24 π.μ., Blogger Ecumene said…

    Eπιτέλους ηρθε το μπλογκ στη θεση του....


    Και στον τελικο αυτη η ομαδα απέδειξε

    οτι ειναι ....



    ....ελληνικη....

    :(

     
  • At Σεπτεμβρίου 09, 2006 2:18 π.μ., Blogger andy dufresne said…

    @don,
    δίκιο έχεις, κανόνας είναι αυτό που λες.

    @nightbar,
    και μαζί σου συμφωνώ, οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αν και, στη συγκεκριμένη περίπτωση η εξαίρεση δεν είναι όσοι αποτυγχάνουν στο έξω-τερικό,
    αλλά όσοι μεγαλουργούν στο έσω.


    Nαι, εργοτελίνα, έχεις δίκιο, στον τελικό παίξαμε σαν... έλληνες.

    Όμως, τελικά, δεν αλλάζει το νόημα του ποστ και η διάρκεια αυτής της ομάδας θα το αποδείξει.

    1οι στην Ευρώπη και 2οι στον κόσμο, δεν είναι τυχαίο γεγονός.

    Δεν μιλάω για την Ελλάδα, μιλάω για τη συγκεκριμένη ομάδα, βέβαια.

     

Δημοσίευση σχολίου

<< Home