O Μαγικός Κήπος

Γεννήθηκα με άγχος.

Ή έστω, έχω άγχος από τότε που με θυμάμαι.

Όχι, δεν ήξερα τότε πως το λένε.

Αλλά το σφίξιμο στο στομάχι ήταν το ίδιο…

Ίσως όλα ξεκίνησαν από το σχολικό που ερχόταν να με πάρει το πρωί στις 7.00. Ήταν το πρώτο νηπιαγωγείο – είχα χάσει χρόνο, πήγα και δεύτερο.

Μπορεί να ’ταν αυστηρός ο οδηγός του σχολικού, μπορεί το αίσθημα ευθύνης μου να μην τους καθυστερήσω, δε θυμάμαι πια.

Η ουσία είναι ότι κάθε πρωί, τεσσάρω χρονώ, ξεκινούσα τη μέρα μου μ’ εμετό. Όλο το χρόνο κράτησ’ αυτό.

Την επόμενη χρονιά, ξαναπήγα νηπιαγωγείο, όχι όμως με σχολικό αυτή τη φορά. Τώρα πήγαινα στη γειτονιά, περπατώντας κάθε πρωί με τη μαμά μου (τότε ήταν ακόμα μαμά, πολύ αργότερα έγινε μάνα…)

To πρόβλημα δεν έλεγε να με ξεχάσει, ώσπου η λύση βρέθηκε στο Μαγικό Κήπο.

Στο δρόμο μεταξύ σπιτιού και νηπιαγωγείου υπήρχε ένας μεγάάάάάλος κήπος μυστηριώδης. Περιβαλλόταν από ένα ασβεστωμένο τοίχο τόσο ψηλό που όσο και να πηδούσα δεν μπορούσα να δω τι είχε μέσα.

Άλλωστε, ήταν πολύ επικίνδυνο να κοιτάω μέσα, αν μας έβλεπε η Μάγισσα, ποιος ξέρει τι μάγια θα μας έκανε!

Μια φορά μόνο, θυμάμαι, με σήκωσε η μαμά μου στα χέρια της και είδα τι είχε μέσα. Ήταν γεμάτος δέντρα και θάμνους. Τίποτα δεν έδειχνε ότι ήταν μαγικός.

Όμως, κάποιος είχε μαρτυρήσει στη μαμά μου ότι μέσα στο μαγικό κήπο υπήρχε ένα μαγικό βότανο που μπορούσε να με κάνει καλά.

Κάθε πρωί, η μαμά μου πλησίαζε προσεκτικά κι έκοβε ένα κλαρί απ’ το μαγικό βότανο, μου το ’βαζε στη μύτη και μόλις το μύριζα, γινόμουν με μιας καλά!

Φαίνεται ότι τότε, ευτυχώς, δεν γνώριζα τι είναι αυθυποβολή, ούτε placebo, αλλά κάθε φορά που μυρίζω δενδρολίβανο

το θυμάμαι…

Το κείμενο αυτό παρουσιάστηκε στις 21/8/2006 στο blog του Σταύρου Κατσαρή, στα πλαίσια του αφιερώματος στα λουλούδια και στα φυτά. Αν θέλετε να διαβάσετε τα σχόλια ή ν' αφήσετε το δικό σας σχόλιο, μπορείτε να το κάνετε ΕΔΩ.