O μαύρος πρίγκηπας

Στην ερώτηση ποιον, ένα και μοναδικό, δίσκο
θα έπαιρνα στο ερημονήσι,
δεν δίνω πάντα την ίδια απάντηση.
Εξαρτάται απ’ τη διάθεσή μου.

Αν κατέγραφα αυτήν την απάντηση καθημερινά
και άθροιζα τις απαντήσεις,
ο δίσκος που ίσως συγκέντρωνε τις περισσότερες ψήφους
θα ήταν το «Forever Changes» των Love του Arthur Lee.

Και να ’ταν μόνο
ο «ύμνος» "Alone Again Or"
και το "A House Is Not a Motel"
και τα υπόλοιπα του «Forever Changes»;

Ο ευφυής αυτός λυρικός μας χάρισε
και το «Can't Explain»
και το "Seven & Seven Is"
και το "She Comes in Colors"
και τόσα και τόσα άλλα πανέμορφα διαμάντια.


Αλλά η ζωή του φέρθηκε πολύ πρόστυχα.

ΟΚ, ήταν μαύρος στην Αμερική του ’60,
δεν είχε φωτογένεια,
δεν ήταν γεννημένος σταρ σαν τον φίλο του τον Hendrix,
δεν καταλάβαινε από συμβόλαια, καριέρες, marketing και τέτοια –
το μυαλό μου το εξηγεί, η καρδιά μου δεν το αντέχει…

Το ’ζησαν στο πετσί τους
κι ο Johnny Cash και o Rob Younger κι o Ray Davis
και τόσοι άλλοι τεράστιοι,
τεράστια αδικημένοι…

Παρότι ο Arthur Lee έγινε cult και αναγνωρίστηκε
από συναδέλφους μουσικούς, κριτικούς και το πιο ψαγμένο κοινό,
ποτέ δεν γνώρισε μεγάλη επιτυχία.

Έζησε μες στη μαύρη φτώχεια,
μέχρι και φυλακή έκανε για μια σαχλαμάρα, για ένα πλημμέλημα (παράνομη οπλοκατοχή) που μόνο στην Καλιφόρνια με ρατσιστή κυβερνήτη θα μπορούσε να είχε καταδικαστεί.

Το αισιόδοξο είναι ότι όσο περνάν τα χρόνια, τόσο μεγαλώνει η φήμη του.

Οι δίσκοι του πουλάνε ολοένα και περισσότερο,
αρχίζουν να θεωρούνται κλασικοί από ανθρώπους που δεν είχαν καν γεννηθεί όταν κυκλοφόρησαν.
Ελπίζω σιγά-σιγά, από ημίθεος του Mojo, να προβιβαστεί σε πρωταγωνιστής του Billboard…

Τι κρίμα να μην είναι δω, να το χαρεί.


Ο Arthur Lee έφυγε πριν λίγες μέρες.


Είχα την τύχη να προλάβω να τον δω να τραγουδάει ζωντανά,
όχι όμως να τον γνωρίσω και προσωπικά.



Πονάω όμως σαν να έφυγε ένας δικός μου άνθρωπος.

Πονάω και θέλω σε κάποιον να το πω.


Cheers Arthur!
Στην υγειά μας, παιδιά!