O Μαγικός Κήπος

Γεννήθηκα με άγχος.

Ή έστω, έχω άγχος από τότε που με θυμάμαι.

Όχι, δεν ήξερα τότε πως το λένε.

Αλλά το σφίξιμο στο στομάχι ήταν το ίδιο…

Ίσως όλα ξεκίνησαν από το σχολικό που ερχόταν να με πάρει το πρωί στις 7.00. Ήταν το πρώτο νηπιαγωγείο – είχα χάσει χρόνο, πήγα και δεύτερο.

Μπορεί να ’ταν αυστηρός ο οδηγός του σχολικού, μπορεί το αίσθημα ευθύνης μου να μην τους καθυστερήσω, δε θυμάμαι πια.

Η ουσία είναι ότι κάθε πρωί, τεσσάρω χρονώ, ξεκινούσα τη μέρα μου μ’ εμετό. Όλο το χρόνο κράτησ’ αυτό.

Την επόμενη χρονιά, ξαναπήγα νηπιαγωγείο, όχι όμως με σχολικό αυτή τη φορά. Τώρα πήγαινα στη γειτονιά, περπατώντας κάθε πρωί με τη μαμά μου (τότε ήταν ακόμα μαμά, πολύ αργότερα έγινε μάνα…)

To πρόβλημα δεν έλεγε να με ξεχάσει, ώσπου η λύση βρέθηκε στο Μαγικό Κήπο.

Στο δρόμο μεταξύ σπιτιού και νηπιαγωγείου υπήρχε ένας μεγάάάάάλος κήπος μυστηριώδης. Περιβαλλόταν από ένα ασβεστωμένο τοίχο τόσο ψηλό που όσο και να πηδούσα δεν μπορούσα να δω τι είχε μέσα.

Άλλωστε, ήταν πολύ επικίνδυνο να κοιτάω μέσα, αν μας έβλεπε η Μάγισσα, ποιος ξέρει τι μάγια θα μας έκανε!

Μια φορά μόνο, θυμάμαι, με σήκωσε η μαμά μου στα χέρια της και είδα τι είχε μέσα. Ήταν γεμάτος δέντρα και θάμνους. Τίποτα δεν έδειχνε ότι ήταν μαγικός.

Όμως, κάποιος είχε μαρτυρήσει στη μαμά μου ότι μέσα στο μαγικό κήπο υπήρχε ένα μαγικό βότανο που μπορούσε να με κάνει καλά.

Κάθε πρωί, η μαμά μου πλησίαζε προσεκτικά κι έκοβε ένα κλαρί απ’ το μαγικό βότανο, μου το ’βαζε στη μύτη και μόλις το μύριζα, γινόμουν με μιας καλά!

Φαίνεται ότι τότε, ευτυχώς, δεν γνώριζα τι είναι αυθυποβολή, ούτε placebo, αλλά κάθε φορά που μυρίζω δενδρολίβανο

το θυμάμαι…

Το κείμενο αυτό παρουσιάστηκε στις 21/8/2006 στο blog του Σταύρου Κατσαρή, στα πλαίσια του αφιερώματος στα λουλούδια και στα φυτά. Αν θέλετε να διαβάσετε τα σχόλια ή ν' αφήσετε το δικό σας σχόλιο, μπορείτε να το κάνετε ΕΔΩ.

Eccola!

H bambina του Andy σε πρώτη παγκόσμια πρεμιέρα!




To στοχαστικό ύφος παραπέμπει στην γνωστή επίκληση:

"Σε τι κόσμο με φέρατε..."

Μακάρι να ζήσει σε ένα καλύτερο!

Γέννεσις

Απόψε έγινα μπαμπάς.

Η σύντροφός μου
έφερε στον κόσμο
μια όμορφη μπαμπίνα.

Όλα καλά.


Είμαι ευτυχισμένος.

O μαύρος πρίγκηπας

Στην ερώτηση ποιον, ένα και μοναδικό, δίσκο
θα έπαιρνα στο ερημονήσι,
δεν δίνω πάντα την ίδια απάντηση.
Εξαρτάται απ’ τη διάθεσή μου.

Αν κατέγραφα αυτήν την απάντηση καθημερινά
και άθροιζα τις απαντήσεις,
ο δίσκος που ίσως συγκέντρωνε τις περισσότερες ψήφους
θα ήταν το «Forever Changes» των Love του Arthur Lee.

Και να ’ταν μόνο
ο «ύμνος» "Alone Again Or"
και το "A House Is Not a Motel"
και τα υπόλοιπα του «Forever Changes»;

Ο ευφυής αυτός λυρικός μας χάρισε
και το «Can't Explain»
και το "Seven & Seven Is"
και το "She Comes in Colors"
και τόσα και τόσα άλλα πανέμορφα διαμάντια.


Αλλά η ζωή του φέρθηκε πολύ πρόστυχα.

ΟΚ, ήταν μαύρος στην Αμερική του ’60,
δεν είχε φωτογένεια,
δεν ήταν γεννημένος σταρ σαν τον φίλο του τον Hendrix,
δεν καταλάβαινε από συμβόλαια, καριέρες, marketing και τέτοια –
το μυαλό μου το εξηγεί, η καρδιά μου δεν το αντέχει…

Το ’ζησαν στο πετσί τους
κι ο Johnny Cash και o Rob Younger κι o Ray Davis
και τόσοι άλλοι τεράστιοι,
τεράστια αδικημένοι…

Παρότι ο Arthur Lee έγινε cult και αναγνωρίστηκε
από συναδέλφους μουσικούς, κριτικούς και το πιο ψαγμένο κοινό,
ποτέ δεν γνώρισε μεγάλη επιτυχία.

Έζησε μες στη μαύρη φτώχεια,
μέχρι και φυλακή έκανε για μια σαχλαμάρα, για ένα πλημμέλημα (παράνομη οπλοκατοχή) που μόνο στην Καλιφόρνια με ρατσιστή κυβερνήτη θα μπορούσε να είχε καταδικαστεί.

Το αισιόδοξο είναι ότι όσο περνάν τα χρόνια, τόσο μεγαλώνει η φήμη του.

Οι δίσκοι του πουλάνε ολοένα και περισσότερο,
αρχίζουν να θεωρούνται κλασικοί από ανθρώπους που δεν είχαν καν γεννηθεί όταν κυκλοφόρησαν.
Ελπίζω σιγά-σιγά, από ημίθεος του Mojo, να προβιβαστεί σε πρωταγωνιστής του Billboard…

Τι κρίμα να μην είναι δω, να το χαρεί.


Ο Arthur Lee έφυγε πριν λίγες μέρες.


Είχα την τύχη να προλάβω να τον δω να τραγουδάει ζωντανά,
όχι όμως να τον γνωρίσω και προσωπικά.



Πονάω όμως σαν να έφυγε ένας δικός μου άνθρωπος.

Πονάω και θέλω σε κάποιον να το πω.


Cheers Arthur!
Στην υγειά μας, παιδιά!

Ομφάλιος Κόρος

Γράφει η αγέννητη κόρη του andy dufresne


Γκντοοοουπ!

Δεν αντέχω άλλο, σου λέω, βαριέμαι εδώ μέσα.

Κλοοοοοτς!

Τι θα γίνει, οχτώ μήνες μ’ έχετε να πλατσουρίζω μες στα πλακουντόνερα, κ-ο-υ-ρ-ά-σ-τ-η-κ-α, σου λέω.

Ζντοοοουπ!

Δεν φτάνει που δεν με ρωτήσατε αν θέλω να υπάρξω, με έχετε κλεισμένη εδώ μέσα κι όλο υπομονή, υπομονή κι υπομονή μου τσαμπουνάτε.

Έχω πήξει στην κωλοτούμπα και στις βουτιές μέσα δω στα σκοτάδια - ρε daddy, κάνε κάτι, σε παρακαλώώώώ. Μίλα με το γιατρό, πες της μαμάς να κάνει καισαρική, κλεοπατρική, ό,τι υπάρχει, να βγω μια ώρα αρχύτερα.

Κι αυτό το σκοινί στην κοιλιά, τι μου το βάλατε, @#£!$ γ*μώ το κέρατό μου γ*μώ με το κωλόσκοινό σας, έτσι μου ΄ρχεται να το κόψω, για bungee jumping μ’ ετοιμάζετε;

Δε λες που βάλατε wi-fi στο σπίτι και σου στέλνω και κάνα email και σερφάρω και λίγο στο internet και περνάει η ώρα μου…

Ααααα, τώρα που είπα internet, θυμήθηκα τι ήθελα να σου πω – μην το πεις όμως της μαμάς, μου το υπόσχεσαι, έτσιιιι;

Daddy, είμαι ερωτευμένη!

Γνώρισα γκόμενο πολύ σούπερ - γνώρισα που λέει ο λόγος δηλαδή, γιατί πάνω που πήγα να του την πέσω, μου την έκανε γυριστή.

Είμαι βέβαιος ότι θα σ’ αρέσει, είναι και blogger, είναι σκέτος γλύκας.

Υποσχέσου μου ότι θα πεις στο Δήμου να μου κάνει κοννέ, ε dad; Και γρήγορα, γιατί αυτός όπως πάει θα γίνει διάσημος και θα μου τον φάει καμιά λυσσάρα.

Για να καταλάβεις, όσοι δεν τον ζηλεύουν, τον φθονούν, άρα, είναι θέμα χρόνου…

Έχει πλάκα, πολύ πλάκα, με κάνει και γελάω κάθε μέρα, είναι η πιο χαρούμενη στιγμή της μέρας μου. Θα μου πεις εκεί μες στο μπουντρούμι που με έχετε τόσους μήνες, μέχρι και με το Λαζόπουλο θα γέλαγα… Ναι, σιγαααά… Ξέρεις πολλούς να μπορούν να σε κάνουν να γελάς κάθε μέρα; Ο δικός μου υπογράφει επιταγές Τράπεζας Γέλιου εδώ και δύο χρόνια και συνεχίζει να ζωγραφίζει κάθε μέρα!

Ξέρεις πόσο άσχημα γερνάει το χιούμορ, όταν τ’ ακούσεις τρεις φορές τ’ ανέκδοτο δεν είναι πια ανέκδοτο.

Ε, σε πληροφορώ, πως τον διαβάζω και τον ξαναδιαβάζω και δεν τον χορταίνω, σαν τον Αρκά ένα πράμα – αααααα, τώρα που είπα Αρκά θυμήθηκα και το άλλο κοινό χαρακτηριστικό τους.

Τότε που τον είχε κατηγορήσει για ματαιοδοξία εκείνος ο δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας, άκου τι του ’πε ο δικός μου:

«μέχρι τώρα θεωρούνταν ματαιόδοξοι όσοι θέλουν να γίνουν γνωστοί – στη δική μου περίπτωση, κάποιοι θεωρούν ματαιόδοξο το γεγονός πως δεν θέλω να γίνω γνωστός.»

Και να ’ταν μόνο αυτό;

Μπορεί να μην σου αρέσει το χιούμορ του, να το βρίσκεις σχολικό ή δεν ξέρω τι - εεεε, de gustibus...

Όμως το παιδί έχει και άποψη. Ναι, σου λέω, διάβασε ανάμεσα από τις γραμμές και θα βρεις μεγάλες αλήθειες κι έναν ωραίο άνθρωπο! Tι πειράζει κι αν διαφωνείτε για το Λίβανο; Καλύτερα! Βρήκες κάποιον να ’χεις να λιβανίζεις στα γεράματα!

Μ’ αρέσει γιατί γράφει απλά, αλλά δεν γράφει για παιδιά.

Μ’ αρέσει γιατί είναι ντροπαλός και γενναίος, αφελής και σοφός, σουρεαλιστής και ορθολογιστής, χονδροειδής και ευαίσθητος, αριστερός και δεξιός, μετριόφρων και νάρκισσος, αστείος και σοβαρός.

Μ’ αρέσει γιατί είναι ακομπλεξάριστος, ανοιχτόμυαλος, γενναιόδωρος.

Μ’ αρέσει γιατί έχει το πιο sexy avatar στη μπλογκόσφαιρα.

Κι απ’ ό,τι βλέπω, δεν πρέπει να ’χουμε ούτε τρία χρόνια διαφορά, είναι τρέλα ο πιτσιρίκος μου!

Γι’ αυτό σου λέω, βγάλτε με από δω μέσα
γ-ρ-ή-γ-ο-ρ-α, ΤΩΡΑΑΑΑ!

Το κείμενο αυτό φιλοξενήθηκε στο doncat στις 29/7/2006. Η εικονογράφηση έγινε από τον Νίκο Δήμου. Τα σχόλια των επισκεπτών του doncat μπορείτε να τα βρείτε ΕΔΩ, όπου και, αν θέλετε, μπορείτε να αφήσετε και το δικό σας σχόλιο.

Lebanon Blues

Kάθε μέρα που περνά και ο πόλεμος στο Λίβανο συνεχίζεται, η πίστη μου στην ανθρωπότητα κλονίζεται.

Κάθε βόμβα που σκάει, δημιουργεί ρήγματα στην άποψη ό,τι ο κόσμος προοδεύει.

Είμαι απ’ τους ανθρώπους που θεωρούν ότι ο κόσμος μας αλλάζει, κάπου γίνεται καλύτερος, κάπου γίνεται χειρότερος, αλλά στην τελική ζυγαριά, ο κόσμος μας καλυτερεύει. Αργά, πολύ αργά, αλλά σταθερά. Με εκατό βηματάκια μπροστά και ένα άλμα πίσω.

Ταλαίπωρο μυρμήγκι η ανθρωπότητα

κουβαλάει Σισύφεια ψύχα,

πέφτει και ξαναπέφτει

και ξανά προς τη (μαύρη) τρύπα τραβά.

Κάθε παιδί που τραυματίζεται ή σκοτώνεται είναι ένα άλμα προς τα πίσω.

Κάθε παιδί που τραυματίζεται ή σκοτώνεται γεννά νέο μίσος, που μια μέρα θα σκοτώσει ένα άλλο παιδί.

Η ηγεσία του Ισραήλ, με τις ευχές της νεοσυντηρητικής Αμερικανής ηγεσίας και την ανοχή όλων των υπολοίπων ηγεσιών, εγκληματεί κάθε δευτερόλεπτο που συνεχίζεται αυτός ο παραλογισμός.

Πνίγομαι, εξοργίζομαι, δεν μου φτάνει να μοιρολογώ για τις χαμένες ζωές και τα ανείπωτα δράματα. Ναι, προσυπογράφω το «Stop the war NOW», αλλά αισθάνομαι ότι αν η θέση μας εξαντληθεί σε αυτό, ίσως όχι μόνο δεν βοηθάμε, αλλά αντιθέτως, επιδεινώνουμε το πρόβλημα.

Αισθάνομαι ότι αυτός ο πόλεμος είναι πιο παράλογος από άλλους. Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο από πλευράς Ισραήλ. Μάλλον πρόκειται για μια εθνικιστική, παβλοφική αντίδραση, «βία στη βία», χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο.

Αν δεχθώ την επίσημη Ισραηλινή εκδοχή, δηλαδή την εξόντωση της Χεζμπολά,

αδυνατώ να πιστέψω ότι πραγματικά πιστεύουν ότι θα την εξοντώσουν με αυτόν τον τρόπο.

Αν δεν αποδεχθώ την επίσημη εκδοχή,

δεν βρίσκω ικανή δικαιολογία - τα επιχειρήματα εναντίον όλων των πιθανών αιτιών καταρρίπτονται εύκολα (ανακατάληψη εδαφών, πετρέλαιο, διπλωματικά οφέλη κλπ).

Πιο πολύ πιστεύω την εκδοχή του Πάσχου Μανδραβέλη περί

«συνδρόμου του ανεπιθύμητου».

Οι Ισραηλινοί έχουν δίκιο να εξοργίζονται για την Χεζμπολά, ειδικά μετά τις κινήσεις καλής θέλησης που έκαναν πέρσι, αλλά Ό,ΤΙ επιθέσεις και να δέχονται, ΔΕΝ δικαιολογούν τόσο ασύμμετρη απάντηση.

Παρ’ όλα αυτά, αν υπάρχει μια χαραμάδα ειρήνης, κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η προσπάθεια κατανόησης ΚΑΙ της πλευράς του Ισραήλ.

Φυσικά και έχουν γίνει εγκλήματα και εξακολουθούν να γίνονται από πλευράς του, το ίδιο βέβαια κι απ’ την άλλη πλευρά.

Φυσικά και τα εγκλήματα δεν συμψηφίζονται.

Φυσικά και η πλευρά του Ισραήλ έχει μεγαλύτερη ευθύνη, ως ισχυρότερη – πιστεύω στο δίκιο του αδυνάτου.

Φυσικά και η περιοχή πληρώνει τον εγκληματική εισβολή των ΗΠΑ στον Ιράκ, διότι τα δοχεία είναι προφανώς συγκοινωνούντα.

Αν όμως, δεν γίνει προσπάθεια διαλόγου και σύγκλισης, λύση δεν υπάρχει.

Αν θέλουμε να είμαστε ιδεαλιστές,

αναθεματίζουμε και συνεχίζουμε τις διακοπές μας…

Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές,

πρέπει να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ότι έχουν κι αυτοί τα δίκια τους.

Το Ισραήλ πρέπει να πιεστεί να σταματήσει τις βόμβες εδώ και τώρα και να κάτσει στο τραπέζι του διαλόγου.

Αλλά, εν τέλει, πρέπει να δεχθούμε το να αφοπλιστεί η Χεζμπολά, όσο πιο αναίμακτα μπορεί να γίνει αυτό κι όσο χρόνο χρειαστεί να γίνει.

Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.

Καταρχήν, προϋποθέτει αλλαγή στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Δεν νομίζω ότι η υπερ-συντηρητική πλευρά των ΗΠΑ, η οποία έχει καταλάβει την εξουσία την τελευταία δεκαετία έχει την παραμικρή διάθεση για λύση.

Φοβάμαι ότι πρέπει να περιμένουμε αλλαγή ηγεσίας στις ΗΠΑ, χωρίς να είμαι καθόλου σίγουρος ότι η νέα ηγεσία θα δείξει καλή θέληση και πόσο γρήγορα θα γίνει αυτό…

........................................………………………………….

Ως συνήθως, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί αντιπάλους το κακό (Ισραήλ και ΗΠΑ) εναντίον του καλού (Λίβανος και υπόλοιπη ανθρωπότητα).

Λίγες διαφορετικές φωνές ακούγονται, οι οποίες θεωρούν ως αντίπαλο το φανατισμό και από τις δύο πλευρές.

Και ως συνήθως, οποιαδήποτε άποψη που δεν ξεκινά και δεν εξαντλείται στην καταδίκη του Ισραήλ και των ΗΠΑ θεωρείται ύποπτη, φασιστική, δεξιά, φιλοαμερικανική...

Ήλπιζα ότι θα βρω διαφορετική εικόνα στα blog, αλλά απογοητεύτηκα.

Κι εδώ η πλειοψηφία καταδικάζει κι όποιος δεν βάλει τελεία και προσπαθήσει να ψελλίσει κάτι ακόμα, θεωρείται αυτόματα ότι είναι με το Bush!

Πικραίνομαι όταν σκέφτομαι ότι με αυτή τη στάση, ο κύκλος του αίματος δεν θα σταματήσει ποτέ.

Η ασυζητητί καλή πρόθεση όσων καταδικάζουν το Ισραήλ και όχι ΚΑΙ τη Χεζμπολά τελικά, όχι μόνο πέφτει στο κενό, αλλά γίνεται μπούμερανγκ!

........................................………………………………….

Δεν είχα σκοπό να γράψω για το θέμα.

Αυτό το blog έγινε για να μιλάει για μικρά κι «ασήμαντα» θέματα, υπάρχουν πολλοί και καλύτεροι τόποι για τα «σοβαρά» και τα σημαντικά.

Αλλά μου είναι αδύνατον να απομακρύνω τη σκέψη μου από το Λίβανο αυτές τις μέρες.

Κι απ’ την άλλη στεναχωριέμαι με τις απόψεις που διαβάζω εδώ και κει.

Δεν είναι ο πρώτος πόλεμος που ζω, δεν ξέρω γιατί τούτος εδώ με έχει συγκλονίσει τόσο.

Ίσως γιατί σε λίγες μέρες θα γίνω πατέρας…